Hikâyenin özeti:

Mehmet çok yoðundur, iki arkadaþýnýn iþini de yapmaktadýr. Öðle paydosunda biraz dinlenebilmek için kaylûle yapmak ister.

Kaylûlede ilk önce tozpembe bir rüyaya dalar. Gökte aradýðý bir güzel karþýsýnda durmakta, onunla konuþmakta ve gülümsemektedir. Hatta Mehmete çok beðendiðini bile söyler. Mehmet, yýldýrým aþkýna tutulmuþtur. Ancak ufacýk bir sorun vardýr: Çarpýldýðý prenses yýllar önce ölmüþ biridir…

Mehmet’in kara sevdasý, çok acý bir kâbusa dönüþmüþtür...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kebapçý Mehmet Usta

-Mehmet Usta!

-Ne baðýrýyorsun ya! Ne var yine?

-Usta, iþitme özürlüsün ama kulak makinesi takmýyorsun. 10 saattir çaðýrýyorum, duymuyorsun. Sesimi yükseltince de baðýrmýþ oluyorum!

-10 saattir mi beni çaðýrýyorsun? Ben geleli dört saat anca olmuþtur. Neyse, söyle derdin ne?

-Benim derdim filan yok, þükür. Terastaki özel masadan seni davet ettiler. Sana iltifatta bulunacaklarmýþ.

-Rýza, benimle dalga mý geçiyorsun yine? Orada kelli felli yabancýlar aðýrlanýyor. Benimle ne iþi olabilir onlarýn?

-Ustam, yemin ederim ciddiyim. Senin Adana'ya bayýlmýþ biri. Mutlaka görüp teþekkür etmek istemiþ. Hadi, bekletme ama!

-Tamam, þu iþi bitireyim, giderim.

-Anlamadýn galiba! Çok önemli misafir bunlar. Yeni önlük giyip gidecekmiþsin.

-Tamam, tamam!

Mehmet Usta, 12 yaþýnda iken Karaman’daki BirTat Lokantasý'nda bulaþýkçý olarak iþe baþlamýþtý. Lokantadaki Selami Usta, uzaktan akrabasýydý ve köylüsüne sahip çýkmýþtý. Sýrtýnýn kalýn olmasý sayesinde birkaç hafta bulaþýkçýlýktan sonra ýzgarada yardým etmeye baþlamýþtý. Izgarada yardým ederken, ara sýra mangala düþen kebaplarý yerdi. Hatta bazen bilerek düþürdüðü de olurdu. Çok geçmeden kebapçýlýðý sevmiþti. “Usta mesleði ne kadar severse, çýrak da o kadar severmiþ” derlerdi ama inanmazdý. Merhum Selami Usta, mesleðinin adeta delisiydi. Aradan yýllar geçtikten sonra ustasýný anlamýþtý.

Mehmet Usta da mesleðini o kadar çok seviyordu ki, ömrünün sonuna kadar kebapçýlýk yapmaya niyetliydi. Konya çevresindeki en iyi kebapçýydý, çok sayýda seveni vardý. Çalýþtýðý mekâna sýrf kendisi için gelenler bile olurdu. Bunu bilen bazý iþletmeciler, Mehmet Usta’ya yalvarýp yakararak iþe alýrlardý. Mehmet Usta en çok sac kavurmasýyla meþhurdu; herkes bu yemeði yapamazdý. Karaman’dan Konya’ya Mehmet Usta’nýn sac kavurmasýný yemek için gelenler olurdu. Bütün bunlara raðmen, hiçbir zaman kendi mekânýný açmayý düþünmedi. Üç beþ yýlda bir baþka mekânda iþe baþlamýþtý. Ya patronla anlaþamamýþtý ya da diðer aþçýlarla. Hatta bulaþýkçý yüzünden bile iþten çýktýðý olmuþtu. Kendine, mesleðine ve baþkalarýna çok saygýlýydý. Ýlla herkesin kendisine saygý duymasýný beklemezdi ama hakarete tahammülü yoktu.

Kendi mekâný olsa kesinlikle çok sayýda müþterisi olur ve çok para kazanabilirdi ama mekân iþletmek kebap yapmaya benzemiyordu. Her bir kiþiyle ayrý ilgilenmesi gerekecekti: kasapla, manavla, elemanlarla, müþterilerle ve de maliyeyle. O kadar enerji harcayacaktý ki bazen baþýný kaþýyacak zaman bulamayacaktý. Hâlbuki þimdi mesai saatleri dýþýnda önce kendine, sonra da ailesine vakit ayýrabiliyordu. Para her þey demek deðildi; milyarlarca para ne saðlýðýnýn ne de sevdiklerinin yerini tutabilirdi.

Bu mekânda bir yýldýr çalýþýyordu. Tarihi bir özelliði vardý, 100 yýldan fazla bir süredir burasý hep restoran olarak iþletilmiþti. Mevlana Türbesi’nin yakýnýndaki bu mekaný Konya’da bilmeyen yoktu.

Mehmet Usta, en rahat Gülbahçesi Restoran’da çalýþýyordu. Mutfak, en az 20 metrekare büyüklüðündeydi. Giriþ kapýsýnýn hemen saðýnda büyükçe 2 adet malzeme deposu vardý. Depolarýn ilki et ve sebzeleri muhafaza için soðuk hava deposuydu. Ýkinci depo ise diðer malzemeler içindi. Gülbahçesinde hiçbir zaman malzeme sýkýntýsý yaþamamýþtý. Malzemelerden sorumlu bir müdür vardý, her gün gelip eksikleri not alýp giderdi. En kýsa zamanda tedarik ettirirdi. Et ve sebze zaten günlük gelirdi.

Depolarýn yanýnda uzunca bir çalýþma masasý ve çeþme vardý. Bu masada baþý tarafý yeþillikleri için kullanýlýrdý. Yeþillikler iyice yýkanmadan asla kullanýlmazdý. Masanýn kalan tarafý ise et içindi, harç burada hazýrlanýrdý. Masanýn altýnda iki ayrý çöp bidonu vardý. Ortaya çýkan çöp hemen atýlýrdý.

Masanýn yanýnda þiþlerin bekletildiði soðuk vitrin vardý. Þiþlerlerdeki kebaplar piþirilmeden önce burada bekletilirdi. Marine edilecek malzeme de soðuk vitrinle bekletilirdi.

Vitrinin yanýnda ise üç adet mangal vardý. Mangallar elektrikliydi ama kebaplara odunda piþmiþ tadý vermek için her mangalda kömür korlarý bulunurdu. Sadece elektrikle piþmiþ kebabý çoðu yemek istemezdi, kebapta ille de duman kokusu olmalýydý. Müþteri haksýz da deðildi, kömür korunda piþmiþ kebap bir þekilde farklý olurdu. Adanalar veya tavuk þiþler mangallarda iyice piþirildikten sonra müþteriye gönderilirdi. Bu arada mangallarýn ucu da giriþ kapýsýnýn solunda bulunuyorlardý. Servisçiler mutfaðýn sadece sol tarafýna geliyorlardý. Mehmet Usta’nýn istediði dizayn sayesinde mutfak en verimli bir þekilde kullanýlýyordu. Hem verimli hem de çok temiz oluyordu.

Mutfak galiba iki yýl önce tadilattan geçmiþ, yerden tavana kadar her taraf fayanstý. Duvardaki fayanslarýn büyüklüðü 30x30 cm’di ve krem rengindeydi. Fayanslar ayrýca pembe gül motifliydi. Yerdeki fayanslar ise 100x100 cm çapýnda toprak rengindeydi. Diðer mobilyalar ise açýk yeþildi. Sadece mangallar koyu sarýydý. Mutfaðý dizayn eden mühendis belli ki, gül bahçesini anýmsatmak istemiþ ve çok baþarýlý olmuþ. Burasý mutfak deðil, sanki Isparta’daki gül bahçelerinden biriydi. Sadece gül kokusu yoktu.

Mutfakta kendisinden baþka bir usta çalýþmadýðý için burayý istediði gibi temiz kullanabiliyordu. Mehmet Usta özellikle temizlik konusunda çok titizdi. Kendi haricinde bir çýrak ve bir de kalfasý vardý; bunlarla çok uyumlu bir þekilde çalýþabiliyorlardý. Gülbahçesinde neþe ve huzur içinde çalýþabiliyordu.Halbuki daha önceki mekânlarýn genelde mutfaklarý hep küçüktü. Bu nedenle çoðu aþçý stresten dolayý baþkalarýna kaba davranabiliyordu. Mehmet Usta, aðýrbaþlý ve mütevazýydý ama bu, her önüne gelenin kendisini azarlayabileceði anlamýna gelmiyordu. Aðýrbaþlý olmasýný çoðu kiþi istismar etmek ister, ya kandýrmaya çalýþýr ya da caný sýkýldýðýnda baðýrýp çaðýrýrdý. Mehmet Usta birkaç kez sabrederdi, hemen parlamazdý. Belki de en büyük hatasý buydu; insanlara hemen haddini bildirmezdi. Birkaç kez sabrýn sonunda patlardý. Patlamasý kendisine pahalýya mal olur, haklýyken suçlu durumuna düþerdi. Yoksa geçimsiz, kavgacý, kibirli ya da kinci biri asla deðildi. Patronlarla da arasý açýlýrdý. Mehmet Usta kebapçýydý ama çoðu iþletmeci çorba, sulu yemek hatta tatlý bile yapmasýný isteyebiliyordu. Baþarýsýz olduðu bir iþi asla yapmak istemezdi, baþtan savma iþ yapmaktansa hiç yapmamayý tercih ederdi.

Bu akþam büyük bir grubun Adana kebap için Selçuklu’dan geleceði söylendi. Galiba Selçuklu esnaflarýydý bunlar. Hemen hazýrlýklara baþlamýþtý. Esnafýn ne kadar hassas ama bir o kadar da sabýrsýz olduðunu iyi bilirdi. Masaya oturur oturmaz yemek hazýr olmalýydý.

20 veya 30 þiþ hazýrlayýp, buzdolabýna koyacaktý. Sipariþ gelince hemen piþirecekti. Kalfasý da titiz biriydi, þimdiye kadar hiç þikayet getirmemiþti.

-Mehmet Usta! Sen hâlâ gitmedin mi ya?

-Olum karþýsýnda senin koca Mehmet Usta var, biraz dikkatli konuþ! Biraz beklesinler, aðýrlýðýmýzý anlasýnlar. Ben it miyim, hemen çaðýrýlýnca koþarak gidecek? Usta birazdan geliyor de!

-Usta, misafirler yabancý. Ýngiliz mi yoksa Amerikalý mýymýþ?

-Þu iþi bitireyim, geliyorum. Sen onlarla ilgilene dur. Zaten yabancý dil öðrenmeye çok meraklýsýn, Ýngilizcen ilerler.

Antalya ve Alanya’da turistik iþletmelerde çok çalýþmýþtý. Ara sýra aþçýya iltifat için masaya çaðýran müþteriler olurdu. Yabancý dil bilmediðinden anlaþamazdý; onlar bir þeyler söylerdi, Mehmet Usta baþýný sallardý. Bu tür görüþmelerde salla baþlýk yapardý, hiç hoþuna gitmezdi. Gitmese patronla arasý açýlýrdý. Galiba, Alanya’daki bir iþletmede Rus’un biri yanýna çaðýrmýþtý. Adam zil zurna sarhoþtu, üstelik cinsi sapýktý galiba. Güya iltifat etme bahanesiyle yüzünü okþamaya kalkýnca adamý yere sermiþti. Patron ise müþterinin tarafýný tutup kendisini derhal kovmuþtu.

Ýngiliz müþterilerle de arasý pek iyi deðildi. Galiba Antalya’da zil zurna sarhoþ bir grup mutfaða girmeye çalýþmýþtý. Güya mutfaðýn temiz olup olmadýðýný görmek istemiþler. Güvenlikle beraber zar zor çýkarabilmiþlerdi. Ýri yarý, ayý gibi adamlardý. Üstelik sarhoþ olunca galiba iyice aðýrlaþýyorlardý. Ýþi, Ýngilizlerden daha önemliydi. Adana kebabýnýn harcýný hazýrlamaya baþladý.

Evvela etin kalitesini kontrol etti. Et tazeydi, üstelik tam istediði yað oranýndaydý. Kasap ayrýca iki kez çekmiþ, kýymanýn incelik kývamý da yerindeydi. Nihayet beklentilerine cevap verebilen bir kasaptan et alýnýyordu. Kasaplardan neler çekmiþti, et kalitesiz olunca kebap berbat oluyordu. Kebap için en iyi et, dana ve kuzu eti karýþýmýydý. Ancak çoðu kasap ya sýðýr eti ya da koyun eti karýþtýrýp gönderirlerdi. Sýðýr eti sert olurdu, birkaç kez iyice çekildikten sonra bu sorun hallolurdu. Ama koyun eti, kolayca çözülecek bir sorun deðildi. Koyun ne kadar yaþlýysa, eti o kadar kokardý. Etin taze olmasý hiçbir þey fark etmezdi. Tecrübesiz aþçý veya kebapçý bu sorunu kolayca çözemezdi. Bu sorunun çözümü bol baharat kullanmaktý, ama her müþteri baharatý sevmezdi. Hatta baharata alerjisi olan bile vardý. Mehmet usta bu soruna çözüm bulmuþtu. Koyun etli kebabý bol dumanlý ateþte piþirirdi. Duman kokusu, etin kokusunu bastýrýrdý.

Kýymaya zeytinyaðý ve baharat atýp iyice karýþtýrdý. Yarým saat sonra çekilmiþ kuru soðan ve sarýmsaðý da karýþtýracaktý. En son olarak tuzu atacaktý. Karýþýmýn sýralamasý bile yanlýþ olursa, istediði lezzette yemek olmuyordu. En büyük þansý, çoðu müþterinin damak tadý pek geliþmemiþ olmasýydý. Yemekteki inceliklerin farkýna varamýyorlardý. Esnaflarýn ise çoðu ehli keyif, damak tadý geliþmiþ kiþilerdi. En ufak inceliði bile fark edebiliyorlardý. Mesela çoðu müþteri etin ince veya kalýn çekilmiþ olduðunu fark edemezdi ama esnaflar hariç.

Mehmet Usta için müþterinin esnaf olup olmamasý pek önemli deðildi, yaptýðý iþi evvela kendine beðendirmeliydi. Yaptýðý iþin kalitesi yüzde yüz olmalýydý; yüzde 99’a razý olmazdý. Duvardaki saate baktý:

-Zaman ne çabuk geçmiþ yahu! Namaz vakti girmiþ, namazdan sonra müþterilerin yanýna gideyim.

Mehmet  usta için namaz çok önemliydi; sadece camide veya evde Allah'ýn kulu deðildi. Her zaman, her yerde Yaradan’ýna kulluk yapabilmesi gerektiðinin bilincindeydi. 15 yaþýndan beri günde beþ vakit namaz kýlmaya çalýþýrdý. Gençlik yýllarýnda bazen bir iki vakti kýlamazdý ama son yýllarda pek aksatmazdý. Namaza o kadar önem verirdi ki yeni gideceði mekânda veya benzeri yerlerde ilk önce namaz imkânýný araþtýrýrdý. Mümkün mertebe abdestli olurdu, her yerde abdest alma imkâný bulunmuyordu.

Namazdan sonra özel önlüðünü giyip, terastaki özel masaya gitti. Özel önlüðünde Gülbahçesi’nin logosu vardý, ayrýca büyük harflerle "ÞEF MEHMET HOTAMISLI" yazýlýydý.

Teras katý çok geniþ olmasýna raðmen en fazla üç geniþ masa vardý. Bu masalar oldukça aralýktý; iki masa arasý en az 5 metre olmalýydý. Bu kattaki bütün eþyalar, malzemeler, mobilyalar birinci sýnýftý. Her masanýn yanýnda hafiften esinti veren klimalý vantilatör vardý. Müþteriye isteðine binaen kýþýn sýcaklýk, yazýn ise ferahlýk estirilirdi.

Salonun tam ortasýnda ise mini bir þelale vardý; her zaman þýrýl þýrýl su akardý. Duvarlar gül fidanlarýyla kaplýydý, her renkten gül yetiþtirilirdi. Gülün olduðu yerde bülbül veya bülbül sesi olmazsa olmazdý. Salona hafif tonda bülbül sesi de verilirdi. Bu katta tam anlamýyla gül bahçesinde yemek yenmiþ olurdu. Hafta ortasý burasý pek kullanýlmazdý. Bu katý kullanmak için sadece zengin olmak yetmiyordu; toplumda siyasi veya ticari itibar sahibi olma gibi þartlar aranýrdý. Gerçi bu müþteriye söylenmezdi ama makam, mevki açýsýndan pek tanýnmamýþ kiþilere sudan bahanelerle burada servis yapýlmazdý.

Birkaç kez parasýna güvenip teras katta servis isteyenlerin isteklerinin gayet nazik ve kibar bir þekilde reddedildiðine þahit olmuþtu. Mekâna fazla diplomat gelmezdi ama gelenler kesin burada aðýrlanýrlardý. Korumalar ise terasýn arkasýndaki yerde hazýr bir vaziyette beklerdi.

Davet edildiði masada iki kiþi konuþuyorlardý. Görebildiði kadarýyla bunlar 60 yaþ civarýndaydýlar. Saçlarý aðarmýþ ama ikisinde de kellik yoktu. Gayet þýk giyinmiþ, bürokrat tipli kiþilerdi. Yaz mevsimi olmasýna raðmen takým elbise ve kravatlý olmalarýndan bürokrat olduklarýný düþündü. Yurt dýþýndan gelmiþ olan iþ adamlarý yemeðe resmi kýyafetle pek gelmezlerdi. Gri takýmlý olan uzun boylu ve zayýftý. Diðeri de uzun boyluydu ama hafif þiþmandý. Þiþman olan olabildiðince rahattý, yaþlanmýþ karþýdakini dinliyordu. Adeta kendinden emindi bir tavrý vardý. Konuþmalarýndan hiçbir þey anlamýyordu ama zayýf olan sanki muhatabýný ikna etmeye çalýþýyordu. Galiba ikna etmeye çalýþan bayaðý gergindi, elleri yumruk olarak sýkýlýydý. Mevzu o kadar derin olmalýydý ki, yanlarýna gelen birini fark etmediler. Birkaç saniye bekledi ama hâlâ fark edilmedi.

-Pardon!

Masadakiler, Mehmet Usta’yý nihayet fark ettiler. Ýkisi de tepeden týrnaða süzdü. Daha sonra bir þey yokmuþ gibi davrandýlar. Mehmet Usta’nýn aþçý olduðunu fark etmemiþ olamazlardý çünkü önlüðünde "Þef Mehmet" yazýlýydý. Misafirler kendi konuþmalarýna devam etti. Mehmet Usta, bostan korkuluðu gibi dikilip kaldý. Çok geçmeden, umursamadýklarý yetmezmiþ gibi, "Hâlâ burada mýsýn?" dercesine küçümseyici bir edayla baktýlar. Þiþman olan, pek hoþ olmayan bir ses tonuyla bir þeyler söyledi. Mehmet’in kendisini anlamadýðýný fark edince el hareketiyle “Git!” iþareti yaptý. Ardýndan hemen muhatabýna dönüp konuþmaya daldý.

Mehmet Usta’nýn kaný beynine sýçradý: "Ýngilizce bilsem, ben bunlara haddini bildirirdim!" diyerek söylendi. Rýza’ya bakýndý, ýsrarla bu masaya yönlendirmiþti ama kendisi ortalýkta yoktu. Üstelik yabancý dil bilen diðer garsonlar da yoktu. Birileri yakýnda olsa, tercuman araciligiyla en azýndan neden bu masaya geldiðini izah ederdi.

Rýza galiba þaka yapmýþtý. Bu sefer Rýza’nýn yakasýna yapýþýp kesin hesap soracaktý. Ýki maðrur Ýngiliz’e madara ettirmek neymiþ, görecekti. Yönünü dönüp garsonlarýn locasýna doðru gidecekken neredeyse birine çarpýyordu. Son anda durdu.

-Pardon, madam!