Hikâyenin özeti:

Mehmet çok yoðundur, iki arkadaþýnýn iþini de yapmaktadýr. Öðle paydosunda biraz dinlenebilmek için kaylûle yapmak ister.

 Kaylûlede ilk önce tozpembe bir rüyaya dalar. Gökte aradýðý bir güzel karþýsýnda durmakta, onunla konuþmakta ve gülümsemektedir. Hatta Mehmete çok beðendiðini bile söyler. Mehmet, yýldýrým aþkýna tutulmuþtur. Ancak ufacýk bir sorun vardýr: Çarpýldýðý prenses yýllar önce ölmüþ biridir…

 Mehmet’in kara sevdasý, çok acý bir kâbusa dönüþmüþtür...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kaylule

Mehmet sabah erkenden uyanýp hemen kalkmýþtý. Ne baþý aðrýyordu ne de fena halde uykusu vardý. Halbuki çoðu sabah yataktan kalkmakta zorlanýrdý, en çok baþ aðrýsýndan muzdaripti. Vücudunda o kadar hantallýk olurdu ki, yerinden kalkmak istemezdi. Çoðu zaman birkaç dakika daha dinleneyim diye tekrar yatar, ama en az yarým saat sonra uyanabilirdi. Belki yarým saat fazladan uyumuþ olurdu ama bu uyku ne baþ aðrýsýný giderirdi ne de yorgunluðunu. Bazen birkaç dakikalýk uyku yüzünden sabah namazýný kýlamamýþ olurdu, kendini çok suçlu hissederdi.

Birkaç dakika fazla uykuda kaldýðýnda bazen o kadar çok rüya görürdü ki, erken kalkmadýðýna bin piþman olurdu. Nerede görmeyi istemediði biri varsa, sanki gelip rüyasýnda onu rahatsýz ederdi. Bazen birkaç saat boyunca olumsuz rüyanýn etkisinde kalýr, unutmaya çalýþtýðý olaylarý veya kiþileri tekrar tekrar hatýrlayýp rahatsýz olurdu. Mazideki olaylarý veya kiþileri görmesine anlam verebiliyordu; þuur altýna yerleþmiþ olanlar ara sýra bir þekilde rüyalarýna girebiliyordu. Ancak bazen anlam veremediði, sanki bir iþaretmiþ gibi gördüðü rüyalar da olurdu. Bu tür rüyalarýn anlamýný rüya tabirlerinden arardý. Bir rüya hakkýnda en az on farklý, bazen de zýt anlamlar olurdu.

Bunlar haricinde güzel rüyalar da görürdü elbet. Her halükarda, çok açýk ve net gördüðü rüyalarýn etkisinde kalabiliyordu. En çok hoþuna giden rüyalar ise dini motifli olanlardý. Bazen rüyasýnda o kadar güzel, içten ve özenle ezan okurdu ki, gerçek hayatta da öylesine ezan okumayý ne kadar isterdi ama maalesef.

Sabah namazýný kýlmak için camiye gitmeyi düþündü ama cemaate yetiþebilmek için anca 5 veya 10 dakikasý vardý. Hazýrlanýncaya kadar en az 20 dakika geçerdi, yaþlandýkça hazýrlanmak için daha fazla zamana ihtiyaç hissediyordu.

Namazý kýlýp tesbihatý da yaptý, mesainin baþlamasýna daha 2 saat vardý. Ýnternete girip ilk önce günlük takip ettiði yazarlarýn makalelerini okudu. Bazý yazarlar sayesinde dünyada veya Türkiye’de gözden kaçan geliþmelerden haberdar olabiliyordu. Gerçi haberdar olmasý hiçbir þey deðiþtirmiyordu ama en azýndan önüne sunulan haberlere daha farklý bir þekilde bakabiliyordu. Her habere inanmýyordu, þüpheciydi. Medyanýn bazý çevreler tarafýndan nasýl kullanýlabildiðini yýllar önce fark etmiþti.

Daha sonra günlük haberlere göz attý, iç açýcý hiçbir þey göremedi. Her yerde savaþ, her yerde kan, her yerde fitne fesat vardý. Dünya belki de bu güne kadar bu çapta huzursuzluða þahit olmamýþtý. Rahatsýz olduðu, açýk ve net derebeyliði yapýlabilirken kimsenin umurunda olmuyordu. "Bana dokunmaya yýlan çok yaþasýn!" fikrini galiba herkes benimsemiþti. Sanal âlemden çýkýp gerçek hayata döndü.

Kahvaltý yapmak için mutfaða gitti. Aslýnda kahvaltý yapma gibi alýþkanlýðý yoktu, vakti geçsin diye bir þeyler hazýrlayýp atýþtýracaktý. Mehmet en çok yemek yerken acele ederdi, sanki arkasýndan atlý bir ordu varmýþ gibiydi. Neden alel acele yemek yediðini kendi de halen anlamýþ deðildi, bu huyundan rahatsýz olmasýna raðmen bir türlü býrakamamýþtý. Bir þeyler içerken de aceleciydi.

“Mehmet, yangýndan mal kaçýrýr gibi çay içiyorsun. Acelen ne, tadýný çýkararak içsen olmaz mý?” diye çok defa espriye maruz kalmýþtý.

Standart cevabý: “Bardakta duracaðýna midemde dursun, bir iþe yarasýn!”

Bazen çok üzerine gelenler olurdu, sinirlenip: “Karýþmayýn bana!” diye terslerdi.

Mesaiye bir saat kalmýþtý. Çantasýný alýp dýþarý çýktý. Çalýþtýðý þirket, bisikletle 1 saatlik mesafedeydi ama araba ile 15 dakika bile sürmezdi. Yaþadýðý þehrin nüfusu bir milyon bile yoktu ama trafik, beþ veya on milyon nüfusa sahip metropoller gibi yoðun olabiliyordu. Daha sokaða çýkarken trafik sýkýþýklýðýna yakalanýrdý. Ya yol tamiri, ya trafik kazasý veya çok yavaþ sürme sevdalýsýnýn biri yüzünden akýcý bir þekilde araba süremezdi. En çok yol tamiri yüzünden trafikte yoðunluk yaþanýrdý, aylarca süren çalýþma bittikten çok geçmeden ayný yol tekrar tamir edilirdi. Tamiri ne kadar zor yollar varmýþ memlekette!

Sadece yoðunluk deðildi muzdarip olduðu, kamyonet gibi koca koca arabalar, kurallarý hiçe sayýp önüne atlayabiliyorlardý. Sanki araba büyük olunca trafik kurallarý geçerli olmuyordu ya da hazýr ol vaziyetine geçip görgüsüzlere: “Buyurun!” denmeliydi. Korna çaldýðýnda ise el kol hareketi yapýp: “Ne olmuþ yani?” dercesine tepki gösteriyorlardý.

Trafik yoðunluðundan, magandalardan býkmýþtý artýk, bisiklete binip keyfince iþine giderdi. Hatta en kötü hava þartlarýnda bile bisikleti tercih ederdi.

Özellikle ilkbaharda bisikletle iþe gitmenin zevki baþkaydý, tadýna doyum olmazdý. Park yollarýný tercih edip doðadan olabildiðince istifade ederdi. Doðanýn uyanmasýna, rengarenk boyanmasýna, kuþlarýn, çeþit çeþit böceklerin yeniden hayat kurmalarýna günlük olarak þahit olurdu. Bunun yaný sýra, sabahýn erken saatinde yürüyüþ yapanlarý, koþu yapanlarý veya kendisi gibi bisiklet sürenleri görmek ona ekstra enerji verirdi. Temiz hava iþ yerine varana kadar fena halde acýktýrýrdý, iþ yerinde yaptýðý ilk þey çantasýndaki azýðý yemek olurdu…

Üç yýl önceye kadar normal bir bisiklete binerdi. Diz aðrýsý kendini iyice hissettirmeye baþlamýþtý. Bir saat sonra dizleri hafif hafiften sýzlardý. Aþýnmanýn daha fazla ilerlememesi için elektrikli bisiklet almýþtý. Asgari güçle pedalý çevirmesi yetiyordu. Saatte 20 km’lik hýzý tercih ederdi. Daha hýzlý gitmesi bazen tehlikeli olabiliyordu, park yollarýndan giderken önüne aniden köpek veya baþka bir hayvan çýkabiliyordu. Bisikleti anýnda durdurabilmesi gerekiyordu. Daha fazla bir hýzda ani fren yapma sonucu kendini yerde bulabilirdi. Hiç acelesi yoktu, yavaþ yavaþ giderdi.

Bu sabah yine erkenden bisikletine binip yola koyuldu. Mevsimlerden sonbahar da olsa doðayla iç içe olmak her zaman güzeldi.

Mehmet sonbaharý hüzün, ayrýlýk olarak algýlardý. Yýllar önce doðadaki canlýlarýn da sonbaharda ne kadar hüzünlenmiþ olduklarýný gözlemlemiþti. Her gün yemek paydosunda bir aðaçlýktaki göletin yanýndaki bankta oturup dinlenirdi. Kuþlarýn cývýltýsý, koþuþturmalarý, sudaki kaz, ördek veya baþka kuþlarýn heyecanlarýný seyretmek çok hoþuna giderdi. Bütün yaz boyunca yemek paydoslarýný parktaki rengârenk, çeþit çeþit kuþlarý, kazlarý, ördekleri, kelebekleri, arýlarý seyrederek geçirmiþti. Sonbaharýn güneþli bir günüydü, yine ayný yere gidip oturmuþtu. Bir þeylerin eksik olduðunu hissetmiþti ve çevreye iyice bakýndý. Gördüðü manzarayý iliklerine kadar hissetti; park olabildiðince sessizdi çünkü çoðu kuþ, ördek ve kaz çeþidi parkta yoktu. Geride kalanlarýn ise boynu bükülmüþ, sanki gidenlere üzgün bir halde kýmýldamadan suyun kenarýnda durduklarýný görmüþtü...

Evet, mevsimlerden yine bir sonbahardý ve havalar soðumuþtu. Ayrýca, meyvelerden sonra yapraklar da aðaçlara veda edip kendilerini yere býrakmýþlardý. Çoðunluðu hemen aðacýn dibindeydi, sanki aðaçtan ayrý kalmak istemiyorlardý. Bir kýsmý ise rüzgarla beraber uzaklara gitmiþlerdi. Belediye elemanlarý sabahýn erken saatinde yollara saçýlmýþ sarý sarý yapraklarý temizlemekle meþguldü.

Mehmet, dýþarýda olmanýn zevkini yaþayarak trafiðin yoðunluðundan etkilenmeden yavaþ yavaþ iþine gitti.

Bisikletle bile gitse, trafiðin yoðunluðunu fark edebiliyordu. Her taraftan výzýr výzýr kamyon, kamyonet, minibüsler hýzla gelip geçiyordu. Sabahýn erken saatinde trafiðin bu kadar kalabalýk olmasýna hâlâ alýþamamýþtý. Aslýnda bu þehirdeki insanlarýn öðle vaktine kadar miskin miskin uyamadýklarýnýn bir göstergesiydi. Bu þehirdeki insanlar erkenden kalkýp iþe gidiyor, sabahýn bereketinden istifade ediyorlardý.

Yarým saat sonra feribota geldi, tam binecekken feribot hareket etti. Erken saatte feribot 10 dakikada bir kalkardý, beklemek zorunda kalacaktý. Ýlerideki feribota gitmeyi düþündü ama vazgeçti, onu da kaçýrýrsa daha fazla bekleyecekti. Ýlerideki feribot erken saatlerde 20 dakikada bir kalkardý.

Saðýna soluna bakýndý, birkaç kiþi vardý ama bunlarý tanýmýyordu. Beklerken birilerinin denk gelmesini çok isterdi; havadan sudan konuþurken vakit su gibi akar giderdi.

Ýster istemez cep telefonunu aldý, tekrar okuyacak haber aradý.

– Merhaba Mehmet! Bugün erkencisin? Uykun mu tutmadý yoksa?

– Merhaba, aynen! Sen de erkencisin, hayýrdýr?

– Sorma, þirkette iþler kötüye gidiyor. Her gün birer saat fazla çalýþacaðýz, beleþ yani! Böyle giderse þirket iflas edermiþ, iþimizi kaybedermiþiz. Biraz diþimizi sýkacaðýz, ne yapalým? Bugünlerde kolayca iþ bulunmuyor ki. Hele bizim gibi yaþý ilerlemiþleri kim ne etsin!

– Haklýsýn, elimizde olanlara iyi sahip çýkmamýz lazým. Benim iþ arkadaþlarý yok, o kadar iþ bana kaldý. Ben de bugün kesin mesaiye kalacaðým. O kadar iþi 8 saatte nasýl bitirebilirim ki?

– Neden yoklar?

– Biri hastalanmýþ, diðeri de tatilde. Beklenmedik bir arýza çýkmazsa, mesaiye kalmama gerek kalmaz.

– Mesaiye kal, fazladan para kazanmýþ olursun.

– Mesaide kazandýðýn paranýn yarýdan fazlasý vergiye kesiliyor. Vergi dairesine çalýþmaya hiç niyetim yok.

– Þirkette iþler neden kesatmýþ, anlattýlar mý?

– Yok ya, bir þey anlatmýyorlar. Gerçekten kesat gidip gitmediðini bile bilmiyoruz. Galiba Çin’deki bir þirket piyasayý hýzla ele geçiriyormuþ. Kalite ve fiyat yönünden bizim þirketten çok daha iyiymiþ. Rekabet edemiyormuþuz. Ne yapacaðýz bilmiyorum.

– Çok canýný sýkma, iþ olacaðýna varýr. Bu ara son günü bekleme, baþka þirketlere baþvur.

– Sað ol Mehmet, haklýsýn. Bildiðin, duyduðun bir iþ olursa bana haber et.

– Elbette. Feribot da gelmiþ. Bizim þirketten bir arkadaþ ileride, kendisiyle bir konu görüþmem lazým. Sana kolay gelsin.

– Sana da Mehmet!

Mehmet, þirketin muhasebecisinin yanýna gitti. Meðer muhasebecinin þirketteki son günüymüþ. Þirkete yürüyerek gidecekmiþ.

Muhasebeci, emekli olduðuna seviniyordu. Birkaç ay sonra emekli memur pasaportu çýkartacakmýþ. Bu pasaport sayesinde istediði ülkeye vizesiz girebilecekmiþ. Bisikletle dünya turuna çýkacakmýþ. Niyeti, ilk önce Avrupa, daha sonra Ýspanya’dan Afrika’ya geçmekmiþ.

– Abi, ne cesaret ya! Tek baþýna dünya turuna çýkmak, helal olsun. Bu ara Afrika’daki bazý ülkelerde savaþ var. Oralara gitmeyi düþünmüyorsun galiba?

– Gitsen bile sýnýrdan geçemezsin. Adamlar gönül huzuru içinde savaþmak istiyorlar. Býrak ne halleri varsa görsünler. Ne bitmedik savaþ ya! Kendimi bildim bileli Afrika’da hep savaþ vardý. Tamam, dýþ güçler savaþý çýkartýyor ama savaþan, kan akýtan kendileri. Savaþmayýn ya! Rahatlýk batýyor mu ne?

– Abi, çok heyecanlandýn yine. Biz ne dersek diyelim, pek deðiþen bir þey olmaz. Zaten son gününmüþ, keyfine bak.

– Mehmet, veda partime geliyorsun, deðil mi?

– Abi, bölümde iki kiþi eksik. Onlarýn iþlerini de yapmam lazým. Fýrsat bulursam gelirim. Saat kaçta?

– Saat 10’da büyük salonda.

– Uðrayamazsam hakkýný helal et abi. Sana hayýrlý emeklilik dilerim. Ara sýra þirkete uðra, çay kahve içeriz.

– Helal olsun Mehmet, sen de helal et.

–Benden yana da helal olsun abi. 

Feribot karþýya gelmiþti, Mehmet muhasebeciyle vedalaþýp yoluna devam etti.

15 dakika sonra þirketin turnikesinden içeri girdi. Üretim hariç diðer bölümlerde fazla kiþi yoktu. Çalýþtýðý bölümde iþbaþý saati esnekti; sabah 6 ile 10 arasý istediðin saatte baþlayabiliyordun. Önemli olan, günde 8 saat çalýþmýþ olmaktý. Bu sistemi çok severdi; uyuyamadýðý veya çok kötü uyuduðu günler saat 10’da baþlardý.

Bir iki dakika yürüdükten sonra yýllardýr çalýþmýþ olduðu binaya geldi. Ara sýra baþka binalarda çalýþmýþtý ama bu bina sanki þirketteki evi gibiydi. Bina dört katlýydý ve iki giriþi vardý. Sadece bir giriþte asansör bulunuyordu ve bu asansör malzeme için kullanýlýyordu. Dizi çok aðrýdýðýnda asansörle yukarý inip çýkardý. Ofisi binanýn dördüncü katýndaydý; kuþ uçmaz, kervan geçmez bir yer gibiydi sanki.

Bugün enerjikti, merdivenle yavaþ yavaþ yukarý çýktý. Yukarý çýkarken yine merdivenlerdeki lekeler gözüne çarptý. Galiba bu lekeler en az bir aydýr vardý. Merdivenlerin tozlu olmasýna alýþmýþtý ama koca koca lekelerden rahatsýzdý. Halbuki temizlikçiye bir iki defa söylemiþti. Temizlikçi her defasýnda, "Tamam, birazdan silerim," demiþti. Temizlikçilerin þefine þikayet etmek istemiyordu. Birkaç yýl önce temizlikçilerin biri ofisini temizlemiyordu. Birkaç kez uyarýsýna raðmen temizlenmemiþti. En son çare olarak þikâyette bulununca temizlikçi duygu sömürüsü yapmýþtý:

"Abi, benim gibi garibandan ne istedin? Neden beni þikâyet ettin? Bana söyleseydin, ben temizlerdim!"

Baktý, kadýn gittikçe duygusallaþýyordu. Hemen özür dileyip konuyu kapatmýþtý. Bir daha böyle bir olay yaþamak istemiyordu.

Temizlikçiye söylenerek en son kata çýktý. Dördüncü katýn sað tarafýnda üç, sol tarafýnda ise dört ayrý ofis bulunuyordu. Bu ofislerin bazýlarý her zaman boþ olurdu. Belki bu binada otuz yýldýr çalýþýyordu ama her beþ yýlda bir baþka katta veya ofiste çalýþmýþtý. Bu ofiste ise iki yýldýr çalýþmaktaydý. On metrekare büyüklüðündeki ofis güney cepheliydi. Sabah güneþinden dolayý bilgisayarýnýn ekranýný göremezdi. Ayrýca burada klima yoktu; kýþýn buzhaneye, yazýn ise bazen hamama dönüþüyordu.

Bazý iþ arkadaþlarý ofiste envai çeþit çiçek yetiþtirirdi veya masasýný özel fotoðraflarla süslerdi. Bazýlarýnýn ise masasý adeta bir erzak deposu gibiydi; reçel, margarin, fýstýk ezmesi, ekmek, kraker gibi yiyecekler hiç eksik olmazdý. Tost makinesi, çatal, býçak, kaþýk, taþ veya tabak olmazsa olmazlarýydý. Ofis, sanki þirketin deðil de onlarýn özel mülküydü. Hatta ofiste iç çamaþýrýný kurutana bile þahit olmuþtu.

Mehmet'in ofisinde veya masasýnýn üzerinde özel eþyasý bulunmazdý. Çiçeði de olmazdý; bakamazdý ki.

Bu sabah koca katta kendisinden baþka kimse yoktu. Bir iki saate kalmaz, herkes iþbaþý yapmýþ olurdu.

Özellikle cuma günleri çoðu eleman izinli olurdu; kocaman koridorda, hatta binada yapayalnýz kalýrdý. Sadece kýþ mevsiminde, geç saatlerde binada tek baþýna olmak hoþuna gitmezdi; baþýna bir iþ gelse kimsenin haberi olmazdý. Bu nedenle erken saatte gelip gitmeyi tercih ederdi.

Mehmet ofise girip çantasýný býraktý. Bir gün önce hazýrladýðý listeye baktý. Çok yoðun olduðu günlerde, önce plan yapýp plana göre çalýþýrdý. Hemen aþaðý kattaki yere inip iþleri yapmaya gitti.

Yemek molasý geldiðinde bütün iþleri bitirmiþti, þu saatten sonra yaptýðý iþlerin raporunu yazacaktý. Ýlk önce kahve içip, evden getirdiði azýðý bir güzel yedi. Mehmet kahve baðýmlýsýydý; her gün mutlaka birkaç bardak içerdi. Kahve içmediði günler baþýna aðrýlar girdiðini fark etmiþti. Ramazanda en çok aradýðý þey kahve olurdu; iftardan hemen sonra mutlaka birkaç bardak kahve içerdi. Þirketin meþrubat makinelerindeki kahveyi sevmezdi. Galiba makinelerde piyasadaki en ucuz kahve kullanýlýyordu. Evden getirdiði kahveyi içerdi. Ayrýca suyu iyice kaynatýrdý.

Aslýnda internete girip haber okumak istemiþti ama çok yorgundu. Yarým saatliðine de olsa kaylule yapmak istedi. Zaten birkaç yýldýr ara sýra çok yorgun olduðundan 5 dakikalýðýna da olsa kaylule yapardý. Uyandýktan sonra çok dinç olurdu.

Ýlk zamanlar kaylule yapmasýna iþ arkadaþlarý garipsemiþlerdi.  Biri, kaylule esnasýnda meditasyon yaptýðýný zannetmiþ. Hatta birkaç defa gelip uyandýranlar bile olmuþtu, meðerse fenalaþýp masasýna yýðýlýp kaldýðýný zannetmiþler. Kendisini ilk uyandýran þirketin sekreteriydi.

-Mehmet, iyi misin?

-Evet.

-Ofisinin yanýndan geçerken seni masanýn üzerinde uyur görünce telaþlandým. Baygýnlýk geçirdiðini falan zannettim.

-Hayýr, ben ara sýra böyle kaylule yaparým. Bazen ihtiyacým olur, ayrýca çok hoþuma da gider.

-Ýstersen kaylule yapacaðýnda kapýya bir not yazsan. Kimse boþ yere telaþlanmasýn.

-Tamam, unutmazsam bir not asarým.

Baþka biri daha ayný nedenlerden gelip uyandýrmýþtý.

45 dakika sonra bir toplantýsý vardý, uyuyup kalmamak için saatini de kurmayý ihmal etmedi. Baþýný masaya koymasýyla dalýp gitti…