Ne zaman bir fısıltı duysan,
Atılsa gönlüne tutku ilmeği,
Ürperirdin ah ürkek ceylan.
Avcı bilirdin her yüreği,
Menzile sokulamazdın,
Koşardın taze çimenlerde,
Aşka tutulamazdın.
 
Zırhını delemezdi sevda okları.
Seni anlayamazdı bakışlar.
Öyle hızlıydı ki bacakların,
Sıcak bir nefes değmeye görsün,
Kanın delice akmaya başlar;
Gecenin karanlığına dalardın.
 
Gözü kara sevgilin olmamıştı,
Sensizlikte ölen, senle dirilen,
Sabahın bakir ışıklarında
Yüzü yüzüne ilk değen,
Parmaklarıyla tararken saçlarını,
Uğruna dünyaları yakarım diyen,
Ve seni yine de zalimce inleten.
 
Ceylanım, ormanlar yandı!
Tutuşan dallardan düştü gizemin.
Bak, işte, açıkta kaldın.
İndin serin dere kenarlarına,
Uzun kirpiklerinin ucundan
Sudaki yalnızlığına daldın.
 
Tetikte durmaktan usanmadın mı?
Geçir boynunu aşk yularına,
Buse konmamış ufacık burnunu
Daldır artık sevdanın sularına.
 
Ürkek ceylanım, gel, inat etme!
Orman yeşerir; yeniden gelir bahar.
Başını alıp ıssız kuytulara gitme!
Külleri savurduğunda bir gün,
Alevlenir sönmeye bıraktığın har.
Belki de yakalanmak, sandığın gibi
Canını acıtmayacak yalnızlık kadar.
 
Mücella Pakdemir