‘’Seslensem kim duyar sesimi yalnýzlýklar katýndan?

Kimseler görmedi Ömür Haným, bu dünyadan ben geçtim.
Ýçimde umudun kýrk kilitli sandýklarý, elimde bir avuç düþ
ölüsü yüreðim -içinde senin ve benim aðýrlýðým- benim
olmayan bir garip gülümsemeyle yüzümde, incelik adýna,
ben geçtim…’’(Þ. Erbaþ)

Bildiklerimle avuttum iç sesimi vakti zamanýnda henüz hidayete ermediðim, rehavet tohumlarý atýlmýþken içime.

Gün geldi soyundum yeni hayallere; gün geldi savurdum nidalarýmý belki de bir çözelti ya da çörek otuydum yandýðý kadar rahlem yaðmalandýðý kadar kalbim yandan çarklý o alaycý gülüþlerin de hedefinde iken.

Heder oldum sonra.

Öncemse bir minval dahi deðildi.

Sonramsa ýstýrap umudun dizlerinin çözüldüðü dizelerimin de yanýp küle döndüðü.

Külliyemde saklý yüzlerce belki binlerce kitap ama dedim ki:

Külliyen yalan.

Yaza yaza mest olduðum zamanlara ermemiþken ben ki bir kitap kurdu kemirdiði kadar gözlerim, s/onsuzluðun ufkunda saklý kitaplarýn ruhunu.

Aþkýn da hümayunu.

Aþkýn tanrýçasý.

Sözcüklerim iniþli çýkýþlý týpký açacakken aþkýn goncasý.

Nemrut idi kimi insan her biri Nemrut daðýnda çöreklenen.

Nemrut idi çoðu insan K/af daðýnda þiir dilenen.

Dilemmasý ve de þiirlerin asla da okumayacaðýma emin olduðum þairler ve þiir kitaplarý oysaki hayatýn bahþettiði iken gözümü diktiðim yarýnlarýn deliþmen ç/aðrýsý.

Gözümün de nuru iken sevdiklerim.

Bense nazenin bir tanrýça:

Hem çocuk hem þair ruhlu ve yazdýðým ilk þiir semada gezinen ayýn ölçümü aþkýn radarý yalnýzlýðýn b/ölücü gücü halen de saf halen de çocuk ve yalnýzlýðýn kabrine boylu boyunca uzandýðým.

Tünediðim iken aþk.

Umutla sýrdaþ.

Tükettiðim iken nefesim boþ yere ya da dolu dolu göðün çýrpýnýþýnda evrene yaðan dolunun olduðum yere mýhladýðý ve içim kazýnýrken arakladýðým bir somun ekmek bazen somurttuðum bazen soyutlandýðým bazense hüznümün semirdiði.

Aklýma mukayyet olma ile iþtigal:

Eh, mademki serde vardý sýrlarým mademki serilmiþtim bir aðacýn dibine solan dalýmýn solan yapraklarýmýn ardý ardýna çürüttüðü kalbimi çökerttiði omuzumu paye vermediðim kadar da ruhumda sýkýþýp kalmýþ sözcüklere ve yakýcý gülüþlere.

Umut iken tekkem ve de dibi delik teknemi.

Ulak bildiðimse coþkuyla okuduðum kitaplarýn ana yurduna iniþ yapýp da yalýn ayak koþtuðum duygularýn ve yazarlarýn ferinde saklý ilhamýn sözüm ona esen rüzgârýn da koþulsuz ýslýðý iken ve ýskaladýðým mutluluk ve ýslandýðým ahmakýslatan ve iþte ilhamýn ani iniþ yaptýðý gecenin karanlýðýnda ise haneme ve yüreðime güneþ gibi doðan.

Geçkin iken nazlarým.

Geçimsiz iken varlýðým.

Geniþ deðil daracýk bir dehlizde sýkýþýp kaldýðým oysaki bu dünyadan ben henüz geçmemiþtim.

Bir diyez.

Bir hicaz.

Bir de niyaz.

Ekin tarlam mevsimlerden hazan ve aylardan Ekim oysaki rüþtümü çoktan ispatlamýþken kemale erdiðime de kani ve beynimdeki bilgiyi ruhumdaki gizi yüreðimde saklý sevgiyi kâfi bildiðim.

Kafiyeler ýsrarlar göz kýrpan.

Ýmgeler Sümen altý.

Kalemse izdiham öncesi dürtüklerken yüreðimi:

Maneviyatýmla dolu acýmla haþýr neþir.

Hüzün bahçemde açan gonca güller ve nefsimi terbiye etmekle iþtigal nefessiz kaldýðým günleri dahi mumla ararken dibime verdiðim ýþýk da yetmezken ve iþte pencereme sadece bana doðan güneþ oysaki bu dünyadan ben ve de defalarca geçmemiþ miydim?

Özgün ve özgür ve öznel bir arayýþ öznemle sakit ve rivayet o ki: mutluluk bir þehir efsanesi idi ta ki kalemim teþrif edip de iç dünyamý teftiþe çýkýp da kalemin, yaz emrine riayet etmenin verdiði coþku ve huzur ile olan ilk tanýþýklýðým…

‘’Ezilmiþ bir gül hüznü var yüreðimde. Saatlerce dayak
yemiþ bir sanýðýn çözülmesi içindeyim. Ürperiyorum.’’(Alýntý)

Çökkün dizlerim ve çöken avurtlarým, ayýrdýna varamadýðým bir duygu seli.

Öncemdeki mevcudiyetim önsezilerimin emrindeyim…

Ölümsüzlüðe konuþlu oysaki ölmek idi tek isteðim ve bunu dahi baþaramamýþken ve iþte önümde ansýzýn beliren ve uzayan o yol ve öykündüðüm tek insan dahi yok iken ömrü hayatýmda ve iþte ölümcül güdülerin baskýn çýktýðý:

Bir þartname.

Bir akit.

Bir ferman…

Doyumsuz kalemime d/okunmak adýna ve okuduklarým benim için adeta bir pusula ta ki içimde infilak etti edecek iken, yaz emrinin buyruðunda saklý yeni hayatýmý ve yenidünyamý da bahþetmiþken ulu Huda…

Kimseler görsün görmesin yeter ki okunsun yazdýklarým ve iþte þimdi sahiden de bu dünyadan ben sadece ben geçtim ve geçecektim de ne de olsa ne uluyan köpeði duyuyordum ne de ünlenen sesini hayatýn ve ruhumla bedenimle ve yüreðimle kanat açtýðým yeni hayatýmýn ölümsüz olma koþuluna da þerh düþmüþken bir batýnda doðan umuda ve kalemime…