Olanlara anlam vermek asla mümkün deðildi. Zamanýn da Tanrý’nýn da unuttuðu kinle yoldaþlýðýna çanak tutan bir muharebenin tek tanýðý idi genç adam.

Ahkâm kesenlerin soytarýsýydý da ayný zamanda.

Kaný yerde kalmýþ kim ise belki de tek tanýk yine oydu.

Ölümün provasýný yapan meleklerin ve cenazelerin kaldýrýlmadýðý cami mi kalmýþtý þehrin genelinde?

Þehir, þehirliðinden utanýyordu ve ölüler kanla yýkanmýþ bedenlerinden çýkmamaya yeminli bu leke ile öldüklerine nasýl da piþmandý.

Zaman teðet geçmiþti madem yaþama sevincini.

Yaþam denen mücadelenin kepenkleri mademki inmiþti bir kez.

Bir kez olacaktý, diye çýkmýþtý yola ve birlerden uzanmýþtý onlarca ölünün telaffuz edildiði mertebeye.

Þehrin kuytularýnda idi öncesinde ikametgâhý sonrasý meçhuldü ona göre aslýnda öncesi de pek bir mahremdi ve öfkeli kimliðine deðil ona kirleten þehre sunuyordu taziyelerini.

Seneler var ki ailesini görmemiþti sözüm ona; ekmek parasý için düþmüþtü yollara ve gezmiþti milim milim þehri.

Öncesinde annesinin bozdurduðu altýnlardan düþen payýna ne ise pek geçim sýkýntýsý geçeceðini düþünmemiþti ve tedbiri elden býrakmýþtý baþlarda.

Hazýr daða nasýl dayanýrdý þehrin yükü altýnda ezilen bu genç irisi delikanlýnýn da aklý gitmiþti hani deyim yerindeyse.

Kaldýðý otelde yattýðý on gün için yüklü bir para ödemiþti sonra terk etmiþti kaldýðý oteli.

Hava sýcaktý ne de olsa ve illa ki yatardý açýk mekanda bulduðu artýk bir bank mý olurdu yoksa bir aðaç dibi mi…

Üç beþ gün geçmiþti böyle.

Halinden memnun deðildi ama alýþkýndý açýk havada yatmaya en çok köyündeki evinin damýnda ne güzel ferahlýðýn içimiyle kapardý gözlerini ve bebekler gibi uyurdu ve nasýl da güvende olduðunu hiç anlamamýþtý ta ki büyük þehre yolu düþene kadar.

Göðün mimarý siyahý yok saydý üç beþ gece ve onu ýsýran hangi börtü böcekse adeta okþadý her birini.

Belli ki; büyük þehir aþký onu büyülemiþti.

Derken hava bozmaya yüz tuttu ve istikamet neresi bu sefer, diye sorgulamaya baþladý kendini.

Ýnsanlarýn elinde gördüðü teknolojik oyuncaklar kim bilir ne iþe yarýyordu?

Bir gün simit aldýðý tezgâhýn sahibi simitçiyi görüntülü konuþurken görünce nasýl da þaþýrmýþtý. Sahi, bunlara neden vakýf deðildi en azýndan köyünün insaný neden mahrumdu tüm bu oyuncaklardan?

Adama sordu.

‘’Abi, nasýl edinirim o elindekinden?’’

Gülmüþtü simitçi hem de gevrek gevrek týpký sattýðý simitler gibi.

‘’Beþ bini geçmez kardeþim. Hatta varsa sende bu kadar para, ver bana da satayým oyuncaðýmý. Ben bir sonraki modeli almak için sipariþ verdim bile. Olmadý dörde anlaþýrýz. Ama illa ki peþin olacak ödemen. Para peþin hem ne demiþler…’’

Lafýný kesti Salih.

‘’Aklýmý peynir ekmekle yemedim. Nereden bende o para? Hele bir iþ bulayým bir de kalacak bir yer ilk iþ uðrayacaðým sana.’’

Zaten o telefona sahip olsa bile köyden kimi arayacaktý ki üstelik görüntülü?’’

Simitçiye sinir olmuþtu.

Bir daha simit yersem ne olayým?’’

Söylenirken düþünüyordu da bir yandan. Acaba bir dükkâna iþe mi girseydi? Hani getir götür iþlerini yapardý ve taþýnacak ne varsa taþýrdý. Ne de olsa taþý sýksa suyunu çýkarýrdý.

Aklýna düþtü ansýzýn Gizem Kýz.

Yavuklusu, gözünün nuru.

‘’Ben de mektup yazarým göz bebeðime. Sonra da o yanýt yazar sonra da anama yazarým üç beþ satýr. Bir de mektubun içine üç beþ kuruþ koydum mu. Telefonu da sonra düþünürüm. Þimdi sýrasý mý?’’

Kendi kendine söylenirken hiç de farkýnda deðildi etrafýndakilerin ve peþine takýlan adamýn.

O yürüyordu ve adam peþinden geliyordu.

Duruyordu dinlenmek adýna ve…

Derken dönüverdi birden bire.

‘’Hemþerim, ne istiyorsun benden? Deminden beri ihtimal vermedim ama sen resmen peþimdesin. Hadi, söyle derdin ne? Hýrsýzsan söyleyeyim yanlýþ adresim. Cebimde kala kala bir yüz lira kaldý. Onu da hiç belli olmaz yol parasý yapar köyüme geri dönerim. Hadi, uza bakim.’’

Bayaðý sert bir mizaçla deklaresini vermiþti iþte hem de kendinden hiç beklemediði bir çeviklikle ve de cesaretle.

Demek ki; o da kýsa sürede þehre ve þehir insanýna benzemeye baþlamýþtý hatta benzemiþti.

‘’Yanlýþ anladýn kardeþ. Ben sadece sana yardým etmek adýna arkandan geldim ve ancak fýrsat buldum seninle konuþmak adýna. Ben Uzungiller’den Þemsettin. Kýsaca Þemo derler bana. Senin adýn ne bu arada?’’

Adam bir anda girmiþti konuya iyi de ne istiyordu ki bu adam üstelik tanýmaz etmezdi hele ki yabancýlara hiç güven olmazdý.

Yine de:

‘’Memnun oldum. Ben de Ýsmail. Kýsaca Ýso derler bana. Söyle derdini arkadaþ sonra da git yoluna.’’

Adam ballandýra ballandýra konuþmaya baþladý ve alttan girip üstten çýkýyordu nerede ise.

‘’Sende gençliðimi gördüm Ýso bu yüzden yardým etmek istiyorum. Ýyi bir insana benziyorsun ve sana iþ imkâný saðlayacaðým elbette beðenirsen yoksa bir an durmam çeker giderim.’’

Ýþ aradýðý çok mu belli oluyordu üstelik durduk yere kim kime iþ verirdi ki?

Hikâyesi böyle baþlamýþtý Ýso’nun ve sonunda ikna oldu.

Ýþin mahiyetini fazla anlatmamýþtý adam lakin teklif ettikleri para çok yüksekti. Bu güne kadar bir kez dahi bir arada görmediði bir meblað üstelik taþ atýp da kolumu yorulacaktý?

Belli adreslere gidecek ve saygýn iþ insanlarýna hizmet edecekti günü birlik.

Getir götür ne ise artýk.

Belli ki bir türlü kat hizmetlisi ya da servis elemaný gibi üstelik tüm müþteriler yabancý kökenli idi ve genelde Avrupa’dan Türkiye’ye iþ baðlamak ve tatil yapmak amacýyla gelen zengin varlýklý insanlardan oluþuyordu.

Tek anlamadýðý þuydu ki; her bir iþ insaný sadece erkekti ve erkek hizmetli istiyordu belli ki onlar da tutucuydu ve muhafazakâr kimliklerine uygun hizmet bekliyorlardý hemcinslerinden.

Düþünme payý vardý aslýnda bu iþi kabul edip etmeme konusunda yalnýz kaybedeceði vakit de yoktu.

Peki, nerede kalacaktý bu iþi kabul ettikten sonra?

Merak etmemesini söyledi Þemo.

‘’Orasýný hiç merak etme. Yeter ki; sen, he, de. Gerisi kolay. Hele ki senden memnun kaldýlar mý bir de bakmýþsýn ki sürekli elamaný olacaksýn hizmet verdiðin neresi ve kim ise.’’

Düþünmesine bile gerek yoktu iþte. Ne güzel altýn yumurtlayan tavuktu denk geldiði. Boþuna demiyorlardý büyük þehrin taþý topraðý altýn.

Ýþin mahiyeti kurcalamamýþtý bile kafasýna. Nasýl ki; köye ziyarete gelen muteber konuklar eþrafýn da yardýmýyla nasýl da rahat ettirilirdi hatta yeri geldi mi köylü alýrdý evinin baþköþesine gelen misafiri ve bir dediðini iki etmezdi.

Ýþe baþlamadan evvel bir çeki düzen vermesi gerekiyordu öncelikle giyimine ve saçýna baþýna hatta kokusuna kadar. Biraz ters gelse de kabul etti denenleri bir anda.

O da þehir insaný idi artýk üstelik akýllý cihazlardan bir düzine alýp köyüne gönderecekti ilk iþ.

Kalacaðý yer de temin edilecekti madem geriye ne kalýyordu?

Çalýþ ve bileðinin hakkýyla kazan ekmek paraný.

***

Detaylara girmemiþlerdi ilk gün.

Kapýsýna gittiði yabancý konuk onu güler yüzle karþýladý.

Çat pat Türkçe biliyordu zaten Ýso’nun çeviri yapmasý gerekmiyordu sadece yap, denileni yapmak.

Yapmak zor olmayacaktý elbette. Ne ise gereken artýk; gerek odanýn temizliði gerekse getir götür iþleri artýk ne ise elbette gýký çýkmayacaktý adamlar durduk yerde bu kadar parayý neden versinler ki?

Kaldýðý binada yabancý adamýn bir kat daha vardý yine kendisi gibi yurt dýþýndan gelen bir kadýnýn da konuk edildiði ve o kadýnýn hizmetlisi yine bir kadýndý.

Bunlarý görmek çok mutlu etmiþti Ýso’yu. Nasýl da muhafazakâr insanlardý bunlar böyle üstelik ecnebi olmalarýna raðmen.

Ortalýðý toparlarken adam her hareketini dikkatle takip ediyordu derken sokuldu yanýna Ýso’nun:

‘’Yorgunsun.’’

Sahi yorgun muydu?

Gülümsedi delikanlý:

‘’No, no.’’

Adam ýsrar etti:

‘’Yes, yes.’’

Ve aðzýna kadar dolu bardaðý uzattý delikanlýya.

‘’Ýç.’’

Tereddütsüz içti Ýso. Ne kadar insancýl olduðunu düþünüyordu adamýn hem de nasýl nazik. Elini tuttu derken Ýso’nun:

‘’Gel benimle.’’

Gülümsedi Ýso.

‘’Tabii. Neresi ise gösterin pýrýl pýrýl yapayým.’’

‘’Sensin pýrýl pýrýl olan ve de çok parlak. Gidelim.’’

***

Sonrasý zaten kâbusun ta kendisiydi.

Temizlenmesi gereken bir daire vardý oysaki hayal ettiði ve nasýl da canhýraþ bir telaþla baþlamýþtý iþe. Altý üstü temizlik ve hizmet ve…

Kabullenmesi imkânsýzdý zaten bunu Þemo’ya nasýl söylerdi? Ötesinde köyüne hangi yüzle giderdi?

Hayatýnda hiç içki içmemiþ biri üstelik içine katýlan…

Neler oluyordu böyle? Nasýl düþmüþtü bu adi tuzaða?

Ýnanmak zorundaydý madem insanlara bu muydu karþýlýðý?

Belki de bir kerelik olan bu olayý önemsemeyip köyünün yolunu tutmalýydý yine de emin olamýyordu ne kendinden ne de Ýsmail’den ve adamlarýndan.

Zar tutan bir kumarbazdý madem hayat… hayýr, hayatýn suçu yoktu aslýnda þehrin de.

Arkasý gelecek miydi peki?

Elbette hayýr.

Yine de içtiði çok lezzetliydi ve içine konulan ne ise.

Sahi, bir kereden bir þey çýkmazdý madem… bir ikinciyi denemekten ne çýkardý?

Üstelik hatýrlamýyordu detaylarý zaten merak da etmiyordu.

Bir an aklýna geldi muhtarýn ona söyledikleri. Adamýn saçlarý deðirmende aðarmamýþtaydý da nasýl göz ardý etmiþti nasihatlerini?

Akla gelmezdi böylesi.

Baþýna gelene acaba ne diyorlardý halk dilinde?

Aynalarý oldum olasý sevmezdi ama bunu görmek için aynaya bakmak da gerekmiyordu ki.

Arkasý geldi zaten.

Anasý hep demez miydi:’’Alýþmýþ kudurmuþtan beterdir.’’

*** 

Cinayetlerin ardý arkasý kesilmiyordu ve her nedense hepsi yabancý ve itibarlý iþ adamlarýydý ve her nedense hepsi öldürülmeden evvel hadým edilmiþti.

Bir derken iki hani neredeyse adý uðursuz þehre çýkmýþtý çileli Ýstanbul’un.

Üstelik katil geride tek ipucu býrakmýyordu.

Temiz ve bakýmlý nice iþ insaný lakin hepsi kanla yýkanmýþtý adeta evet, kendi kanlarýyla ve geride kalan þu cümle her cinayetin ardýndan:

‘’Alýþmaya gör.’’

*** 

Þehir ilk ýþýklarýna uyandý ölümün ve günün.

Ölümcül bir güdüyü tasnifleyen iblis mademki kötülüðe þerh düþmüþtü yoldan çýkan herkes illa ki karþýlýðýný bulacaktý cehaletinin ve haris ruhunun.

Avrupa yakasýnýn en yüksek binasýnda bir silah sesi duyuldu ama akýbetinin ne olduðunu kimse bilmedi bu cinayetin/intiharýn çünkü ceset imha edilmiþti ve polis asla bulamadý sebebini de sorumlusunu da lakin olaydan sonra iþlenen o hadým edilmiþ cesetlerin ayyuka çýktýðý cinayetlerin de ardý arkasý kesildi.

Ve temiz bir baþlangýç yaptý þehir yeni güne ve yeni geleceðe yine kucaðýnda beslediði kötülükten medet umup bir gün her þahikanýn çiçek açacaðý ve hiçbir çiçeðin de solmayacaðý inancý ile.

Ýsmail’in adýný ise kimse anmadý köyünde ne de olsa çoktan fotoðraflarý ulaþmýþtý köy muhtarýnýn eline.

Anasý ise kendini ayný gün avludaki çýnara astý geride kalan sadece üç beþ resmin yýrtýldýðý ve yakýldýðý için de tek bir þahidin dahi olmadýðý ve anýlmadýðý ismi ile Ýsmail’in.