Boyutsuzluðuna sarýldým kâinatýn: en çok da bozguna uðrayandý kanatýlan hayallerim ve pergeli sapladým en derine: aþký þiar edindiðim yüreðim ise tefe konan ve sandýk dolu sözcüðü heba ettim bir þiire ve dolandým rüzgâr gibi bazense sökün ettim içimde saklý o coðrafyadan en çok tebessümler biriktirdim içimdeki aðacýn dallarýna tek tek astým çaput niyetine ve çapulcu gölgelerden uzaða kaçtým aslýnda kendimde esir kalmýþtým oysaki bendim aþkýn kolluk kuvvetlerine sýðýnan…

Ýmgeler renk deðiþtirdi insanlarsa aðýz.

Resimler saklýydý göðün penceresinde ve þeceremde saklýydý gerçekler belki de hala edinemediðim e-devlet þifresinde saklýydý boþa düþmüþ yüreðim ve hangi mevsim olduðumu tahmin dahi edemezken…

Kök hücreleri cümlelerin illa ki þerit deðiþtiren.

Kor heceler ise teyakkuzda ve gece beklemede elbet meþgule verdiðim saf yüreðim ama her müþküle düþtüðümde daha çok sevmek iken o mecazi firarým.

Huzurdu peþine düþtüðüm.

Ýblisti takip eden.

Her þerde hayýr vardý madem ve hayýr, demeyi þiar edindim içimdeki soruya ve kibirli cevaplarýn yanýna bile yaklaþamadým.

Turuncu idi iblisin saçlarý ve derin bir nefret saklýydý bakmayý men ettiðim gözlerinde.

Kirli sarýydý diþleri iblisin ve nefesi küf kokuyordu elbet þerit deðiþtirdim en çok da eklem yerlerinde þiirlerin umutlar yeþersin diye beklemedeydim.

Kayýt dýþý bir isyandý kimseye müdahale edemezken.

Kayýt dýþýydým ben de her halükarda çünkü tapýndýðým kadar Rabbime tepiniyordum nerede haksýzlýk ve ihanet görsem bu yüzden illa ki erteliyordum kendimi sevmeyi.

Mücbir sebepleri vardý evrenin ama aþk idi kilit noktasý.

Kilitli çekmecelerim vardý aklýmýn dar ve uzun koridorlarýnda ve þifresi sadece aþkta gizliydi: aþk ise bende gizli ve g/izlendiðim kadar mutlu olmayý diledim gel gör ki her izinde acýnýn kan damladý kalemimden ve kalemin ucu her kýrýldýðýnda yüreðim daðlandý.

Resimler yýrtýk.

Kabrimde asýlý bir sözcük.

Ve kaçan ipin ucu oysaki içimde saklý devasa bir tepegöz.

Ýzbelerde sürüklenen sözcükler ve sözcük ambarýmda kendimi aç bir tavuk gibi salýp da sözcüklerden biçtiðim hayalleri ve sevgiyi gagalýyordum.

Önsezilerim ise aralýksýz nöbetteydim elbet uyumayý ertelediðim ve aç yaþadýðým uzun yýllar sadece bir bardak çaya talim ettiðim uzun ve soðuk kýþ geceleri oysaki mevsimlerden bahardý ama üþümemi dindiremiyordum.

Solgun yüzünde o firarýn.

Sönük ateþinde aþkýn.

Ötenazi yaptýðým iç sesim elbet dýþ ses idi baskýn olan ve t/aþkýn ruhu idi bana ilham veren…

Sebepsiz sevdiðim ne çok insan, mevsimleri mekân geceyi zaman bellediðim ve günü çuvala koyup da her yola düþtüðümde o zifiri karanlýkta bir þekilde önümü de görebilmekteydim el yordamý yaþar ve severken ve izahý olmayan acýlardan ve sýkýntýlý yollardan geçerken…

Ýlahi bir düþtü iþte içine düþtüðüm aþk.

Ýlahi bir sýrdý içimdeki çocuðun mýrýldandýðý.

Ýlahi bir güç elbet aralýksýz andýðým ve sýðýndýðým ve her halükarda beni baðrýna basan üstelik aðrýma giden hangi sözcükse kimin dahi söylediðini bilmediðim devasa bir rahmetti aralýksýz yaðan üstüme ve gülkurusu bir yastýkta aðlayýp hýçkýrýklarýma da sadece O, tanýk iken.

Ýbresi ölüm olan hayat ve ibaresi hüzün olan sevgi ve imleci kayýp bir gün aslýnda þiirlere asýlý kaldýðým kadar hikâyelerde biçimlenen yüreðim ve koptu kopacak kýyamet öncesi ruhumun iyice yükseldiðine emin iken ve en çok kendime duyduðum ihtiyaç ve üstü örtülü hangi duygu ise beni kabrime sunan oysaki ben henüz yolun ve mutluluðun en baþýndaydým.

Devindiðim kadar da devirmiþtim insanlarýn diktikleri putlarýný.

Gözlerini her üstüme diktiklerinde ben göðe odaklanýyordum aslýnda anbean biliyordum da rahmetin nerede olduðunu ve her gördüðüm surette hatta evrenin her zerresinde içime daha da çok sinen bir aþkla baðdaþ kurduðum bu rahlede sadece bekliyordum ve ekliyordum dualarýmý birbiri ardýna.

Kibirli tavus kuþlarý.

Posta kutuma þiirler býrakan posta güvercinleri.

Yazdýðým onlarca mektup ve sahibine henüz teslim etmediðim…

Ve iþte en güzel þiirimi yazmayý beklerken tasniflediðim ömrüm ve tecrit edildiðim bir dünya elbet mahlasým da aþk iken ve kibirsiz bir aþka kanat açýp nihayetinde kendime yaklaþtýðým üstelik sevmeme izin vermeyen kibirli yüreklerden bana uzanan o köprü bense sevilmeyi beklerken bir ömür hep de sevmeyi þiar edinmiþken nihayetinde ayýrdýna vardýðým o ikilem:

En güzel aþk aslýnda bendim ve d/okunduðum her yürekte ulaþmýþtým bir þekilde sonsuz rahmete ve içimdeki t/aþkýn nehir sýk sýk sularýnýn kabardýðý ve tüm bentleri yýkýp geçerken aradýðýmý bulmanýn verdiði huzurla nihayetinde içsel yolculuðum vazifesini ifa etmiþti…

Saltanatý bitmiþti artýk hüznün.

Süzgündü yüzüm ama asla üzgün olmayan ve Þimal yýldýzýna öykündüðüm kara gecede biliyordum da bu karanlýkta kara karýncanýn ayak sesine vakýf olan Rabbim nihayetinde gözlerimi açmýþtý ve þakýyan iç sesime itaat eden kalemim ve inancýmla sonunda d/okunmuþtum içte içimdeki masum çocuða.

Severek geçirdiðim ömrün akabinde kendimi sevmeye geç kalmýþlýðýmla biliyordum da nerede hata yaptýðýmý ve ara ara verdiðim molalar ertesinde aðýr yürüyüp de kimse bana molla diyen aslýnda biliyordum kim olduðumu üstelik bu güne kadar kim ne derse desin haizi olduðum yüreðimi ve duygularýmý mademki koruyup kollamýþtým yüzümde ve ruhumda kocaman bir gülümseme ile kalemimin ucunu iyice açtým ve açýk kalp gözüme dolan nurla huzura erdim sonunda: gel gör ki bu, henüz baþlangýçtý ve daha da çok sevmek adýna arayacaðým sebeplerin ve nazlý kalemimin sesinin peþine düþtüm üstelik önceki yolculuðuma oranla hiç olmadýðým kadar umut doluydum.

Çünkü tüm bunlar inancýn ve aþkýn zaferiydi.

Bir renktim madem sýk sýk solan.

Bir sestim madem aralýksýz þakýyan.

Rahmetti madem üstüme yaðan…

Bir kývýlcýmdan baþlayan o mübarek yangýn ki; içimin tüm buzullarýný eriten ve coþkumu þelale aþkýmý ise ibadet bildiðim çünkü sonsuzluktu aþkla yolu kesiþen ve umudun dokusunda saklýydý her þey ve de ruhum…