Ezan okunmuştu. Deli gibi olan adamın gözü gökyüzündeydi. Gök yavaş yavaş ağarıyordu. Sanki siyah boyanın içine mavi bir renk karışmış gibi alaca olmuştu gökyüzü.

Horozlar devamlı ötüyordu, yavaş yavaş kuş cıvıltıları gelmeye başlamıştı.

Bulutlar mosmor esiyorlardı şüphesiz. Koyu mavi bir renge bürünmüşler, rüzgârın emrettiği yere kayıtsız gidiyorlardı. Son kalan birkaç yıldız yanıp yanıp sönüyordu. Adam devamlı havayı kokluyordu. Bitkilerin kokuları, sabah rüzgârıyla karışık, koklamak isteyen burun arıyorlardı. İnsanlar hala uyuyordu. Ama adam uyanıktı. Göğün doğu tarafı yavaş yavaş aydınlanıyordu. Yıldızların artık hükmü kalmamıştı. Adam şöyle mırıldandı:

-Bükemediğin eli öpeceksin!

Bütün bunlara karşılık adam hala deli gibiydi. Bu manzara, bu kadar değişim, sonra zaman hiç durmuyordu.

Adam şaşırmıştı! Güneş doğmamıştı. Işığını hissetmemişti. Çünkü tam doğarken önünü bulutlar kaplamıştı. Bir başka âleme geçmiştik. Uyanışa geçmiştik.