-Ben yine de peþin peþin söyleyim, demiþti.

Bana güvenmiyordu. Yüzüne kýzgýn kýzgýn baktým. Ama sinirli olduðumu yüzüne vurmadým. Sadece on milyon yol parasý vermiþti. Dünya acayipleþiyordu, sanki hayatým küçülüyor gibi geliyordu. Bir çemberin içinde dönüp duruyordum. Sanki dün, bugünle aynýydý.

Giderdim tabi, gidilmeyecek ne var. Koskoca adam kaybolur muydu hiç? Sora sora býrakýn Baðdat’ý; Antartika bile bulunurdu. Bu lafý bana o söylemiþti. Gözlüklerinin altýndan baktý, gözlüklerini çýkarýp gözlerini ovuþturdu.

-Al bakalým bu paran, bu liste de alacaðýn malzemeler…

-Tamam.

Arkama bile bakmadan dükkândan çýktým. Adam bir hayýrlý yolculuklar bari derdi. Yok, demedi. Onun bir insan mý yoksa taþ mý olduðunu düþündüm. Yok anam, insan olsa illaki bilirdim. Bu olsa olsa duvardý.

Ana yola doðru çýktým. Kendimi bildim bileli o vardý hayatýmda…

Minibüse iþaret ettim, durdu. Ýçeri girdim. Pis bir koku geldi burnuma. Ya birisi kusmuþtu minibüse, ya da daha kötü bir þey… Boþ bir yer buldum, oturdum. Gideceðim yere daha bir saat vardý. Cebimi yokladým. Para hala cebimdeydi. Bir de parayý kaybedip o adamla münakaþa etmek istemiyordum. Zaten hayatýmda yapacaðým en son þey o adamla münakaþa etmekti. Yanýma bir kadýn oturdu. Baþý örtülü, beyaz tenli bir kadýn. Camdan dýþarý bakmak istemiyordum. Hep ayný manzarayý göre göre býkmýþtým. Muavin midir nedir adamýn birisi ikide bir koridordan geçiyordu. Yanýmdaki kadýn ikide bir bana bakýyordu. Þoför sinirli sinirli dikiz aynasýndan bakýp duruyordu. Arkada bir de çocuk aðlamaya baþlamýþtý.

Bu sýkýcý manzara içinde baþýmý arkaya yaslayýp biraz uyumaya çalýþtým. Artýk derin bir uykunun içindeydim.

***

Bir ara dayýmýn oðlu aramýþtý beni.

‘’Atla gel yanýma.’’ Demiþti.

Ýyi atlayayým da hangi parayla. Zulada kötü günler için ayýrdýðým bir elli Euro vardý. Aman be! Koy kýçýna gitsin. Aldýk o parayý düþtük yollara. (Valiz hazýrlayacaðým diye caným çýktý.)

Küçük bir valizle çýkarsýn yola. Ýnsanlar, aðaçlar ve bulutlar görürsün. Kilometreler aþarsýn. Vasýtalar deðiþtirirsin (dünyanýn parasýný dökersin otobüs, dolmuþlara). Dayý oðlunun evini biliyorsun ya. Apartmanda oturuyordu kerata. Yeni evli. Daha çocuklarý bile yok. Yenge haným tanýdýk çevreden deðil, yabancý. Bizim oðlan askerdeyken tanýþmýþ, evlenmiþler. Dayý oðlu Nahit iyi çocuktur (tüh adýný söyledik be! Benim suçum deðil sen kaçýrdýn.)

Nahit güvenlik görevlisidir. Özel ve büyük bir þirkette çalýþmaktadýr. Allah’a þükür parasý iyidir. Küçükken can yoldaþýmdý Nahit. Dayým ölünce bir yadigâr o kaldý.

Zile bastýðýmda karþýma Nahit çýkmadý. Tanýmadýðým bir bayan çýktý. Yenge haným da deðildi bu.

-Afedersiniz Nadir neredeydi? Demiþim. Ulan ilk defa dil sürçmesi yaþadým desem yeridir. Herhalde içeriden gelen keskin kurabiye kokusundan olacak ki, açlýðým da cabasý! Týpký Matrix filminde kâhinin yanýna giden Neo gibi kurabiye kokusundan kâhine ne söyleyeceðimi þaþýrdým birden. Kâhinin yaptýðý o kurabiyeler kim bilir ne güzel kokuyordu, týpký þimdi burnuma gelen kokular gibi. Tadý nasýl lezzetliydi kim bilir?

‘’Bu kurabiyeleri yedikten sonra, kendini bir kuþ gibi hafif hissedeceksin’’ demiþti Kâhin.

-Pardon Nahit Bey diyecektim.

-Siz nesi oluyorsunuz Nahit Bey’in?

-Ben bir misafiriyim? Saçma bir cevaptý kabul ediyorum. Kadýnýn sorduðu sorunun cevabýnýn bu olmadýðýnýn farkýndayým ama böyle söyleyiverdim iþte.

-Onlar bir üst kata geçtiler efendim.

-Teþekkür ederim.

Allah Allah! Ayný binada neden yer deðiþtirdi ki bu Nahit?

* * *

-Kalk artýk geldik, hiþt kalksana!

-Ne, geldik mi?

-Yok daha yoldayýz! Hadi delikanlý seni mi bekleyecez?

Gözlerimi ovuþturdum. Muavin önümden çekildi. Ayaða kalktým minibüs bomboþtu. Camdan dýþarý þöyle bir baktým; hiç de dýþarýsý otogar gibi görünmüyordu. Biraz þaþýrdým. Uyuduðumdan olacak ki, baþka bir yere gelmiþtim. Minibüsten indim. Serin bir rüzgar yüzüme çarptý. Þöyle bir etrafa baktým. Ama olamaz, sanki baþka bir yerdeydim. Tam yürüyecektim, karþýmda bir adam gülerek bana bakýyordu. Orta yaþlarda kafasýnýn yarýsýna kadar kel, ama hiç beyaz teli olmayan bir adamdý bu. Gri bir ceket vardý üstünde, altýnda kot pantolon. Yeni traþ olmuþ olacak ki býyýksýz yüzü güneþte parlýyordu. Sonra ellerini iki yana açarak beni bir kucakladý ki, þaþkýnlýktan ne yapacaðýmý bilemedim.

-Hoþ geldin evladým, yavrum benim. Dedi babacan bir sesle.

-Dur amca ne yapýyorsun?

-Dur bir bakýyým; iyi gördüm seni.

-Bir dakika amca noluyo ya!

-Hadi len! Yemezler artýk bu tanýmýyorum þakasýný.

Adam beni tanýyordu hâlbuki oysa ben onu hiç tanýmýyordum. Bir ara elimi cebime attým. Param cebimde yoktu. Eyvah! Ben uyurken parayý çalmýþlar.

***

-Nasýl yaný babaný tanýmadýn mý oðlum?

-Valla tanýmadým!

-Peki, paran cebinde miydi?

-Hepsini baþtan anlatayým bari. Ben o gün þehre giderken. Minibüste öyle bir uyumuþum ki, hem rüyamda babamý tanýmamýþým, hem de paramý çalmýþlar zannetmiþim. Uyandýðýmda minibüste kimse yoktu. Otogarda kapýsý açýk duruyordu minibüs. Minibüsten çýktým dýþarý karþýda çay ocaðý gibi bir yerde oturan þoförle yanýndaki iki adam beni görünce gülmeye baþladýlar. ‘’oo günaydýn abicim.’’ ‘’iyi uyudun mu?’’ diyerek. Adamlara saat kaç diye sordum. Vakit çoktan geçmiþti. Gittim acele acele patronun sipariþlerini aldým. Akþam son minibüse zor yetiþtim valla.

Dayýoðlu önümde, yenge haným mutfakta kahkaha ile gülüyorlardý. Sonra yenge haným elinde bir tepsiyle muftaktan geldi. Çay bardaklarýnýn yanýnda bir tabak dolusu kurabiye vardý.