Öyle bir sabah uyanmýþtým ki. Yine iþ güç vardý. Yaz mevsiminin en güzel günleriydi. Ne öyle kavurucu sýcaklar vardý, ne de öyle zamansýz serinlikler. Sanki bu, bir hanýmefendi kadýn gibi geliyordu bana. Terbiyeli, güzel, az konuþan, çekingen bir kýz gibiydi yazýn bu günleri. Ellerinde çay tepsisi ile bana doðru geliyordu. Beyaz bir gömleði altýnda krem rengi bir eteði ile. Gülümsemesine bakmak sanki baþýný kaldýrýp aniden güneþe bakmak gibiydi. Birden bütün ýþýðýyla gözleri kamaþtýrýyordu. Getirdiði çaylar berrak, kýpkýrmýzý ve dumaný üzerindeydi. Kuþ sesleriyle, bahçede yeþillikler içinde bembeyaz, kenarlarý iþlemeli bir masada oturuyordum. Aþýrý hiçbir þey yoktu.

***

Öyle bir sabahtý ki o sabah; güneþ daha doðmamýþtý. Gün yeni yeni aðarýyordu. Çok hafif bir rüzgar aðaçlarýn baþýný okþuyordu. Hava bulutsuz sayýlýrdý. Doðudaki tek tük bulutlar hariç. Ta uzaklardan tren sesi geliyordu. Her yeri bir toprak kokusu kaplamýþtý. Kulaðýma gelen bir baþka ses de kuþlarýn sesiydi. Daha çok serçe sesleri. Cýzýrtýlý radyomdan güzel bir müzik çýkýyordu. Tanýmlayamadým hangi þarký olduðunu ama hoþuma giden bir melodiydi.

Yataðýmý kaldýrdým. Odamdaki daðýnýk eþyalarý düzelttim. Pencerem açýktý zaten. Bu kez de o büyülü iðde çiçeði kokusu odama dolmaya baþladý. Güneþ bir parça doðmuþ, ýþýðý bir parça karþýki duvara vuruyordu. Çabucak kahvaltýmý yaptým. Üzerimi giyinip dýþarý fýrladým. Ellerim ceplerimde, kendi kendime þarkýlar mýrýldanarak yola koyuldum. Güneþ iyice doðmuþtu. Bir nur gibi üzerimdeydi. Biraz serin olan ortalýðý, birden ýsýtýverdi. Seher vakti malum serin olur. Yürüdüm, yürüdükçe yürüdüm….

***

Kendini taný deniyor her yerde. Bilmiyorum ki bu iþin usulü nasýldýr. Ýyi de insan kendini nasýl tanýyabilir? Bir yalnýzlýk, hüzün sevdasý aldý baþýný gidiyor. Ne yapacaðým ki ben yalnýz kalýnca. Bir zaman sonra yalnýzlýk bile bunaltýyor insaný. Nasýl mý fark ederiz? Belirli bir süre herkesten uzakta yalnýzlýða çekilirsin, uzaklaþýrsýn tüm yakýnlarýndan. Yaþadýðýn yerde hiç tanýdýðýn olmaz. Sadece bomboþ yüzleriyle insanlar sana bakar.

Sonra yalnýzlýktan ilk þikâyet ettiðin an, iþte o zaman yalnýzlýk seni bunaltmýþ demektir.

Sana ‘’nasýlsýn?’’ diye soranlara, ‘’Eh, iyi!’’ diye kaçamak bir cevap verdiðin an ise yolculuk yapma vaktin gelmiþ demektir. Uzaklarda bir yakýnýn varmýþ, isim vermek istemiyorsun. Þehrin ismini de söyleme. Ama þöyle yemyeþil bir þehir. Havasý da hoþ. Bol yaðmurlu da…

Ama korkuyorum iþte. Þu an tam topun aðzýndayým desem yeridir. Her türlü insanýn binlerce imtihandan geçtiði þu dünyada; bu sonu gelmez yolda çakýldým kaldým olduðum yere. Oysa tek istediðim sadece biraz sevgiydi. Þimdi nasýl? Bir ara maneviyat dolu bir dünyam vardý, þimdi o da kalmadý. Gençliðimin en güzel denilebilecek yýllarýnda yalnýz ve melankolik bir þekilde yaþýyorum.

Benim yalnýzlýðým öyle artistik yalnýzlýk triplerine benzemez. Komple kalabalýðýn içinde odasýna kapanarak yalnýz kaldýðýný düþünen ergen hallerine benzemez! Benimki ölümcül ve kahredici bir yalnýzlýk. Gerçek yalnýzlýk…

Ne yapsam, nereye gitsem hiç bilmiyorum. Aðlasam diyorum; kalbim o kadar katýlaþýp o kadar sahipsiz kaldý ki!

Yine de gözlerim izler dünyayý. Hayret ederim bir bebeðin yaþama gayretine. Hayranlýkla izlerim top oynayan çocuklarý. Dünya yine de döner durur aldýrmadan. Ýnsanlarýn yüzlerine bakamam; aynada kendi yüzüme bakamadýðým gibi. Bakamam çünkü; düþüncelerim uzar gider boyutlar ötesi… Cehennemi doldurur karanlýk yüzler. Bir saniyelik acýsýný duyarým. Yüz senelik hüznü çöker omuzlarýma.

Ölümü düþünmeden duramam arada bir. Ama öyle kafa tutar gibi konuþamam. Korkarým yine de ölümden ne yalan söyleyim. Böyle bomboþ gitmekten korkarým.

Kendimi bomboþ hissediyorum. Sadece yiyip içen ve kýsaca bedensel ihtiyaçlarýný gideren bir yaratýk gibi görüyorum kendimi. Topraðýn kokusunu bile unuttum. Seher vakti nasýldýr? Nasýldýr sabah ezaný? Kuþluk vakti secdeye kapanmak nasýldý?

Bu acý sorularý sormak ister miydim bilmiyorum. Sevgi nasýldý? Aþýk olmak nasýldý? Unuttum yýldýz kokan akþamlarý. Gözyaþlarý dökmek masmavi denizlerde. Bir damla sevgiye muhtaç yaþarken böyle, bir gülümseme hissetmek umutsuz yarýnlara inat!

Herþey bundan ibaret iþte. Ölmeden mezara girmek böyle bir þeymiþ. Anýlarýn yansýmasýyla avunuyorum þimdi.

Ruhum çoktan bedenimi terketti. Kuru topraklarý canlandýr Allah’ým. Bir damla merhamet ve bir damla sevgiye muhtaç kalbimi canlandýr.

NOT: (Bu yazýmýn ilk kýsmý tahmin ediyorum 2003 ya da 2004 yýlýnda henüz memur olup memleketten çýkmamýþken; dedemin evinde yaþadýðým zamanlar yazmýþtým. Ýkinci kýsmý ise memur olup uzun yýllar tek baþýma yaþayýp ýssýz bir köyde görev yaptýðým sýralarda devam ettirmiþim. Zýtlýk baþlýðý ordan geliyor iþte.)