‘’Her þeyin umutsuz bir bakýþ gibi boþlukta asýlý kaldýðý bir dünyaydý… Bu erimiþ yalnýzlýðýn tek lekesi, acemi bir karakalem, bir çýðlýk gibi düzlüðe çizgiler çeken kavaklardý.’’(Alýntý)

Müsterih olunuz, sevgili bayým ve asla ve asla basmayýnýz yüreðime ki bir mayýn tarlasýndan da farký yoktur yüreðimde celp eden hazanla cenk eden bitmiþ bataryasý ise bende saklý…

Sözcükler dikiþsiz yorgan gibi…

Diþlediðim sözcükler urgan gibi…

Meylettiðim ýssýzlýk babadan miras kanýma ve genlerime sirayet eden uç uç böcekleri efkârýn bam teline basýlý sancýlý bir oluþum benimki belli ki mutluluk da neþe de askýda ekmek gibi bekliyor gerçek sahibini.

Sahibesi olduðum þu çýtkýrýldým yüreðin mimarisi duygulardan yola çýkýp da varamadýðým yakasý þehrin yankýlanan þiirlerim…

Ceberut gölgelerle var bir hesabým lakin Rabbime havale ettiðim þimdi kurnada þiir kundakta hikâye kalburüstü duygularýmýn da merhalesi iken kalem üstüne ant içtiðim dünümden de yoktur gayrýsý.

Havsalamdan taþan neler yok ki bir o kadar kabýmdan taþtýðým aþikâr aþkýn yanýlsamasý ve dur durak bilmeden yalpalasam da hedefin odaðýndayým aslýnda ruhumun otaðý kýlcal damarlarýnda sözcüklerin kâh voltalar attýðým kâh naralar…

Bir kehanetin daha gerçek olduðu…

Sanrýlarýn sancýsýnda kaybolan umutlarýn peþi sýra ve ýrmak akademisinde saklý nemli yüreðim bazen kýlýmý dahi kýpýrdamadýðýndan mýdýr ne taþ taþýmasam da içime oturan taþýn aðýrlýðý…

Kutsanmýþ bir þiir olmayý dilerdim an itibari ile de göç etmeyi.

Ruhumun ifrata kaçan yenilgilerinden arda kalan üç beþ þiirle idare ediyorum iþte idamesinde sözcüklerin sicim misali içime akýttýðým yaþlarým.

Suskun göðün Yýldýzý.

Yerleþkesi acýlarýn o minval ki: kuram dýþý bir varlýðým ben.

Hiçliðime eþlik eden kýrýk tokam ve kaderin yüzüme vurduðu kadar gerçekleri aymazlýðýndayým yalnýzlýðýn.

Gerisin geri gidiyor sözcükler kaç zamandýr elimde tutuþan kalemden arda kalan küllerin içinden doðmasýný temenni ediyorum kayýp ilhamýmýn kayýp satýrlarýna tohumla serpiyorum.

Bir külfet ki yazamamak.

Rencide edici bir illet ki cümlelerin uzaðýnda kalmak.

Refüze edildiðimse hayat ve iþte gümbürtüye giden yalnýzlýðým.

Bir taslaðý yok artýk hayatýn tasý taraðý toplayýp da gitmenin zamaný çoktan gelmedi mi?

Hazzýn deðil ihanetin kundakladýðý bir varsayým yaþamak ibraz etmekten de gýna gelmiþken hüznün sevici gölgesinde yaþamak da artýk aðrýma gidiyor.

Aðýrlýðýmca altýným olsa ne ki?

Balçýkla sývansa yüreðimde saklý güneþ hiç tutar mý kiri?

Yüzüm düþerken yalnýzlýðýmýn eþliðinde soyutlandýðým bir minvalde yaþýyor olmanýn verdiði býkkýnlýk ve huzursuzluk.

Bir ütopyanýn daha devindiði göreceli bir mutluluða eþlik eden kalemim ve bozulan kimyam fizik kurallarýna aykýrý yaþamýþlýðým kendimi býraksam da boþluða yere düþmediðim…

Ön sözü yok bu gün günün.

Özverisi çok iken ömrümün…

Öðelere ayýrdýðým ruhum kâh taçlandýðým kâh taþlandýðým ve revnak bulutun isyaný üstüne konuþlu olduðum yalnýzlýðýn verdiði ilhamý aþk bellediðim aþikâr bir sýrtlan yüzümü týrmalayan bir aslan içimde saklý fýsýltý ile kükreyen ve debisi mevsimin derdest edilmiþ yüreðimden dökülenler pare pare kutsandýðým kadar hüznün lebiderya varlýðý çað atladýðým yetmedi ç/aðladýðým…

Eþrafým yitik.

Ahvalim kayýp.

Manidar bir gün göðün gövdesi yaralý suskunluðumla yamadýðým ve yârim kalemin nazý niyazý sadece bana geçerken ve iþte geçtiðim yollar geçemediðim kadar kendimden yine kendimle olan geçimsizliðimde zýrlayan bir çocuk gibi içimde tek ayakta durup tembihliyorum sessiz olmasýný ki…

Hali hazýrda gýkým çýkmazken.

Hali hazýrda gark etmiþken cihana.

Hali hazýrda tünediðim mezarým.

Anlýk bir mutluluðu genele taþýyamadýðým kadar da yorgun bir ilahý ben sözcüklerin neþrinde sevginin nesrinde ulemasý olduðum bilinmezin kat izinde saklý bir vedayým belki de bir vaveyla.

Günü deðirmende öðütüyorsam eðer ki…

Gündemimse deðiþmezken.

Güme giden ömre kayýtsýzlýðýmla zil takýp da oynayacak halim yok yani.

Yandan çarklý hüzün rüzgârý.

Yâdýmda matem

Yanýmda harem.

Ýçinde yaþadýðým hanem.

Hazzýn dibinde hüznün çamurunda yalnýzlýðýn ikbalinde kopuk bir düðme gibi arýyorum hem kendimi hem konacaðým yüreði.