Kadrajýnda saklýydý hayaletler en çok da gülüþüne özendiðim yaralý bir ceylanýn sektiði ölüm gibi sýnandýðým bazense acýlarýmýn sivrildiði ve asla üstün körü sevmediklerim.

Bir külfetti kimine göre.

Oysaki sevgi ve nice duygu aþkýn en çok da Ýlahi Aþkýn ümmetiydi.

Sessiz yaþayanlar þehrinde saklýydý umut belki de öykündükleri sadece gürültü idi en çok metropollere özenen o sessiz þehrin rakýmýyla içinde yaþayan insanlarýn rakamýnýn bir birini tutmadýðý.

Þehrin atmosferinde huzur vardý çünkü þehrin sokaklarý alabildiðine boþtu ve hoþluk getirecek sadece bulutlarýn gözyaþýydý ve melankolinin ibresinde saklýydý mutluluk elbet öncesinde hayal gücüne esir düþen insanlara duyulan özlem.

Mevsimi olmayan hayaller kaplamýþtý þehrin üstünü bu yüzden günde dört mevsimi yaþamak asla bir hayal deðildi gerçi hayaller ve hayaletler ve de gerçekler birbirine karýþmýþtý ama.

Varlýða delalet gök kubbe ve yokluðun þiarý sessizliðin eþlik ettiði belki de bir korku tüneliymiþçesine þehrin sokaklarý.

Terk edilen kimse ve hangi yürek ise aþkýn tehir edildiði…

Bozacýnýn da þahidi madem þýracý idi ve iþte dokunulmazlýðý sayesinde imkansýzlýðýn sýrlarýna gömülmüþtü insanlar ve nidalarýn söndüðü bulutlarý gözlerini kaçýrdýðý yaðmur bazense bir anda bastýran tipi gibi.

Ýmgeler yoktu þehrin daðlarýnda çünkü þehrin girinti ve çýkýntýlarý da düþ mahsulüydü ve iklimle duygularýn seferberliði ne de olsa þehir idi tek hisseden ve duygularýný bastýran belki de bu yüzden saniyesi saniyesine uymuyordu havanýn.

Ruhlarýn dezenfekte edildiði ýssýzlýðýn da mahal verdiði o bitimsiz kuytular ve rahvan gölgeler en azýndan bir hüzün ýrmaðýna süzülen göz yaþý ihtimali ile þehrin sakinleri de ruhsuzdu þehrin aksine.

Müdavimi neydi sahi gökyüzünün ve kim ihbar etmiþti de gizlenmiþti herkes izbelere?

Renkler cafcaflýydý ve de.

Bir anda da solabilen.

Evreleri ömrün aslýnda nimetin güzelliðine eþlik eden çirkin ve biçimsiz çatýlar en çok da engebeli olmayan ruhlarýn o düz çizgide bir ileri bir geri yürüdüðü üzere.

Maviden bir sabah.

Kararan bir öðle vakti.

Ýkindiye rast gelen hüsran ve yaðmur.

Gece oldu mu tüm þehir idi karla kaplanan ve sabah oldu mu baharýn ansýzýn geldiði ve karlarý erittiði.

Ýhlaslý renkler.

Ýnancýn þiarý iken beyaz.

Aþkýn simyasýnda saklý pembe ve kýrmýzý.

Hýrçýn bulutlar þaibeli gölgeler kimsesizlikle sýnanan bir þehrin yüreðinde saklý tuttuðu o ruh ikizi…

Belki de bu yüzden öykünüyordu diðer þehrin dalgalý denizine ve eþlik eden martýlarýna simit atmak istiyordu þehrin þuursuz sakinleri en çok da sahip olduklarýnýn kýymetini bilmeden rücu ediyorlardý yeni hayallere ve kimse göçüp konacak o diðer þehre aslýnda sessizlik iken idame eden ve sitemin nazarýnda büyüyen bir özlem.

Ne de olsa insanoðlu sahip olmadýðýna özenmiþti bir ömür ve iþte sessiz þehir de özenmiþti þehrin sakinlerine belki de bir vapurdumaný olmalýydý aþkýn iz düþtüðü ya da bir ýslýk martýlarý uçuran ve devasa dalgalar gemici fenerini arayan gözleri sandalda kürek çeken balýkçýlarýn.

Denizi olmayan bir þehirdi þaire özenen.

Aslýnda þair idi sessizliðe kucak açan.

Aslýnda kimliklerdi kimliksiz kalmaya þapka çýkaran.

Çömelen dizlerine hücum eden dizeler ve þehrin ýþýklar bir yanýp bir sönüyordu ne de olsa ýssýzlýðýný avutuyordu sokak lambalarý ve iman gücüne sadýk kimse aslýnda biliyordu ki Rabbini gördüðü ve bildiði kadar hangi þehirde yaþýyor olmanýn da önem arz etmediði.

Hüzün vakti doðdu güneþ.

Tarlalar kucak açtý gün ýþýðýna.

Söndü sonra feri.

Derken yýldýzlar kucak açtý sessiz þehre aslýnda g/öç vaktiydi þehir sakinlerinin bir o kadar kalabalýk þehirlerin de kaçkýn mizacýnda saklý iken izdiham.

Biri diðerine öykünüyordu.

Diðeri de bir diðerine.

Ve döngü baþýna buyruk ekliyordu zincirleri birbirinin ardýna ne de olsa düþlerin pedalý yoktu ne de olsa ruhu firar etmiþti bir kez umudun ve ekmek teknesi aþk olan hüzün kucak açtý bilinmeze aslýnda hasretle yoðrulan yürekler çaresizliðin ne anlama geldiðini biliyordu nihayetinde þehir küstü kendi yalnýzlýðýna aslýnda yalnýzlýk küsmüþtü sessiz þehre.

Martýlar göç etti.

Öcünü alacak olan kimse diðer þehre akýn akýn gitti.

Akan gözlerinde þelaleler peyda oldu ve nihayetinde Yaratan verdiði her þeye kulp takan insanlara ve þehre lanet etti.

Artýk kar yaðmýyordu artýk güneþ de kucak açmýyordu tarlalara.

Aslýnda karanlýk çökmüþtü üstüne bir günde kaç kere yalpalýyorsa mevsimler ve de rüzgar.

Sustu baþaklar.

Söndü ýþýklar.

Tüm þehir sökün etti hücrelerinden.

Tüm þiirler de uydu göç eden þehir sakinlerine aslýnda balta girmemiþ duygular ormaný da ýssýzlýðýný sonlandýrdý ve yangýn bürüdü ormanýn gözlerini nihayetinde huzur dileyen kimse hüzünle sýrdaþ oldu.

Gölgeler cafcaflýydý.

Rahmetse yok olmaya mahkum ne de olsa isyan etmiþlerdi bir kere ve sahip olduðu her þeyi yok sayan bir þehir ve o þehrin sakinleri.

Unutulmuþ düþler sokaðý ise sonsuza kadar kayýplara karýþtý ve þehir silindi yeryüzünden ve kimse yola çýkan yuttu kalabalýklar onca insaný ve bir þehir iken diðerine öykünen bilemedi de sahip olduklarýnýn kýymetini.

Büyüdü gözlerinde renklerin acýlar ve devasa bir büyütecin altýnda insanlara sirayet etti acýlar aslýnda dik baþlý her açý her acýyý sahiplendi ve sonsuzluk dilerken son buldu hayaller ve sahip olunan her þey yokluða kavuþtu ve rüzgar sustu ve dindi meltem ve erimedi yaðmayan kar aslýnda sessizlik ve huzur dileyen nice þehre inat þehir içten içe çöktü ve yok oldu o þehir ve þehrin rakýmý ile içinde saklý insanlarýn rakamý sýfýrlandý.

Asla var olmayacak bir hayale kucak açan þehir ve onca sakini birer metafor olarak sunuldu uzay çöplüðünde fink atan kayýp ruhlar ve acýlar silsilesi sonsuzluða kadar da hapsoldu o sönmeyecek karanlýða.

Bir þehir göçtü içinden mevsimin.

Mevsimleri sonsuzluða uðurladý Yaratan.

Aslýnda asla var olmayacak bir hayale kucak açmýþken.

Sustu susturmadýðý nefsine yenik düþen hangi þehirse ve kimse asla bilemedi sahip olduklarýnýn kýymetini ve asla da bilemeyecekti içine düþtüðü boþluðu sonsuzluða sunan bir yakarýþla lanetlendi insanlar ve ölü þehir sorumlu olduðu ne ise sorun addedilen ve ihtirasýn söndürdüðü nice hayat ve þehir.