Ýnsan bazen sevmek ister; bedeniyle deðil, ruhuyla. Dokunarak deðil, hissederek… Sadece etten ve kemikten ibaret olan bedeniyle deðil, varoluþunun en derin yerinden sevmek ister. Bir kalp atýþý gibi, bir nefes gibi, varlýðýnýn özünden, hiçbir þeye dokunmadan ama her þeyi sararak…

Bazen kelimeler yetmez, insan susarak sevmek ister. Sessizliðin içindeki en derin cümleyle, hiçbir sözcüðe muhtaç olmadan… Ama bazen de sessizlik aðýr gelir, o zaman haykýrarak sevmek ister. Dünyaya meydan okurcasýna, herkese inat, hiçbir çekince olmadan… Bir sokak lambasýnýn solgun ýþýðýnda, bir sokaðýn baþýnda, gecenin en zifiri karanlýðýnda ya da sabahýn ilk ýþýðýnda… Sevmek ister insan. Yaðmurun altýnda ýslanarak, üþümeyi göze alarak, hatta bile bile titreyerek. Ya da güneþin altýnda, sýcaðýn içini kavuracaðýný bile bile, yanmayý göze alarak… Çünkü insan, bahanesiz sevmek ister; masumca, sebepsizce, insanlýðýn en saf hâliyle… Tüm çýplaklýðýyla, korkusuzca, utanmadan…

Sevmek ister insan. Ne bir çýkara dayalý ne de bir amaca baðlý olmadan, sadece sevmek için sevmek… Ýçinde büyüyen, ne zaman baþladýðýný bile hatýrlayamadýðý, ama varlýðýný tüm ruhunda hissettiði bir sevgiyle. Bazen yalnýzca gözleriyle anlatmak ister sevgisini, bazen de kelimelere dökerek, sesiyle dokunmak ister sevdiðinin kalbine. Bazen de haykýrarak, bazen sadece susarak "Seni seviyorum" demek ister sevgiliye. Kimi zaman bir gülüþle, kimi zaman gözlerinden akan bir damla yaþla anlatýr sevgisini…

Cemal Süreya'nýn dediði gibi: "Bir çocuðun yokuþ aþaðý koþmasý gibi seni düþünmek, biraz heyecan, biraz da düþecekmiþ korkusu gibi."

Ben de öyle sevmek isterim seni… Ýçimde o çocuðun heyecaný, dizlerimde o düþme korkusuyla. Ne tam güvenle ne de tamamen kaygýyla… Sevmek isterim seni, Cemal Süreya gibi. Bir çocuðun düþme pahasýna koþmaya devam etmesi gibi. Dünyanýn tüm kurallarýna inat, her þeye raðmen, her þeye karþý…

Sevmek isterim seni, sadece sevmek için…