İçimde

İçimde bir sızı, dinmez bu yara,

Her köşe, her bucak döndü bir ara.

Zaman hükmünü sürdü hoyratça,

Ömrüm yitik bir yol, dönmez bir ara.

Geceyle boyandı hayalinle, düşler,

Kelimeler sustu, üşür özlemler.

Her yaprak savrulup küle dönüyor,

Ömrüm yitik bir yol, dönmez bir ara.

Nabzım, seni düşünürken durdu,

Kalbim yine boşluğunda kurudu.

Zindanlarda döndü bir mihenk taşına,

Ömrüm yitik bir yol, dönmez bir ara.

Ey vuslat; nerde kaldın, ne zaman?

Sahradan süzülen bir hasret zaman.

Sözler kifayetsiz, dudaklar suskun,

Bu yolda kayboldu tüm an ve mekân.

Bir ateş ki gönlümde yankılanıyor,

Sanki yıldızlar bile sende kayboluyor.

Her harf bir yük, her cümle bir tabut,

Sensizlik sonsuzluğa kanat çırpıyor.

Düşlerde bir köprü, umut ördüğüm,

Bildiğim tek yol sensin, yürüdüğüm.

Yıllar boyu özlemle yazdım seni,

Her heceyle ruhuma sürdüm özünü.

Sensiz geçen günler rüyaya kördüm,

Her kelam bir yara, içte kan görürdüm.

Ey vuslat, neden bu kadar uzak?

Yaklaş, dokun, yok olsun bu tuzak.

Sevda bir yol, mihenk taşı bir sınav,

Sensizlik özümde bir tufan, bir ah!

Kalbimin sarayında yerin hâlâ taht,

Zaman seni yazarken durmuş bir saat.

Ey sevda, ey umut, ey hüzün yoldaş,

Her anımda varlığın, sen bir sırdaş.

Geceler sessiz, ay ışığı solgun,

Kalbimde sen, sonsuz bir sevda olmuşsun.

Ey vuslat, her adım seni yazıyor,

Sensizlik gönlümde korlar kazıyor.

Gözyaşımda Yakup’un duası var,

Senle dolsun her nefes, olur bahar.

Mehmet Aluç