ÞEKSÝZ ÞÜPHESÝZ

12 Nisan Cuma günü akþamý sokak lambalarýnýn yanmasýyla güçlü bir kuzey rüzgârýnýn (poyraz) eþliðinde incecikten yaðmaya çalýþan kar, aðaçlarý eðiyor, dallarý sallýyor, çatýlarý süpürüyordu. Geç vakit poyrazýn yavaþlamasýyla kendine gelen kar taneleri, lâpa lâpa çiçekli dallara, iðne yapraklý çamlara ve çatýlara tutunmaya baþladý.

**

Sabah, güneþli ve ayazlý masmavi bir gökyüzüne uyandýk. Çatý ve dallardaki kara güneþ vuruyor ama kar, güneþi kaale (ciddiye) almýyor ki hiç. Çatýlardan bir damla su akmýyor. Bu ve benzeri durumlarý iyi gözlemleyen büyük usta Pir Sultan Abdal;

“Þu karþýki karlý daðý gördün mü?

Rüzgârýný bulmuþ eriyip gider. ”

Yani karý eritmede rüzgârýn güneþten daha etkili olduðunu vurgulamýþ.  Vurgulamýþ vurgulamasýna ya ben olsam ilk dizeyi þöyle yazardým:

“Karþý daðlardaki karý gördün mü?”

 Çünkü rüzgârýn etkilediði yani erittiði yani cümlenin nesnesi DAÐ deðil KAR dýr.

Yine de eðer kar ve don, çiçeklere zarar vermedi ise tarým için çiftçilere yararlýdýr. Özellikle güneþte eriyen kar, yavaþ eridiðinden her damlasý topraða iþler. Rüzgârla eriyen ise sel olup gittiði için topraða pek yararý dokunmaz. Heyelan olup topraðý sürüklemesi de bir baþka zararýdýr.  

Gerçi güneþle eriyen kar da zamanla yamaçlarda bir baþka(Heyelan) toprak kaymasýna neden olabilir ama yine de kendisi bilir. Nasýl istiyorsa öyle yapar yaratan. Biz kullarý gökten ne yaðdý da kabul etmedik? Ýster yandýrýr, ister dondurur ondan gelenin hepsi kabulümüz, hepsine þeksiz þüphesiz boynumuz kýldan incedir.

Ne verirse hayýrlýsýný versin…