‘’Yetmiþ iki gündür bir dolapta kilitliyim. Yalnýzca anahtar
deliðinden hava giriyor ve ölü bir ýþýk sýzýyor içeri. Yalnýzlýk
hiç de tanrýsal deðil, görkemli deðil. O yalnýzca geçmiþle
gelecek, ölümle yaþam arasýnda kocaman bir karanlýk nokta.
Geçmiþi ve geleceði olmayan, ölümle yaþam arasýnda irinli bir
leke yalnýzlýk denilen. Þimdi ne varsa, anahtar deliðinden sýzan
havayla ýþýkta… (Farkýna varsalar, kapatýrlar mýydý onu da?)
Bütün belleðimdekileri yok ettim. Elektrikli bir aygýtýyla yaktým,
jiletle kazýdým. Çýðlýklarýn aralýðýndan uçurdum hepsini, kül
edip savurdum.

Adýmdan gayrýsýný bilmiyorum.’’(A. Telli)

Düþ gömütlerinde saklý bedenim ve bir yenilginin perde arkasýna saklandýðým doðrudur, azizim.

Sözcüklerim vardý az evvel ve göðün dantellerine dikiliydi gözlerim.

Yalnýzlýkla hemhal ve bana yarenlik eden o tanrýsal boþluðu tek lokmada soktum içime.

Alyuvarlarým beyaza dönüþtü.

Akyuvarlarým kanlandý.

Yüreðin titreþiminde çatladý yeryüzü belki de dünün yorgunluðu idi bedenimi terk etmeyen ve ben üþenmeden severken insanlarý ansýzýn fark ettim ilk günden beri terk edildiðimi.

Önce babam gitti onun öncesinde çocukluðum yitti.

Mahremdi dolunay.

Bense bir Yýldýz olmanýn unvanýyla sokulduðum dibine mehtabýn ve tüm düþlerim bozguna uðradý.

Ýlk defa bu kadar yakýnlaþmýþtým ay dede ile ve onun da diðerlerinden farklý olmadýðýný fark ettim aslýnda fark edilmeyen göðsümdeki o devasa yarýktý beni diðerlerinden farklý kýlan:

Bir ben vardý.

Bir de benden öte biz olma arzusu.

Sevebildiðimin verdiði haz ile yaþamýþtým bir ömür sonra çýnladý kulaklarým. Arsýz bir gölgeydi yakamdan düþmeyen ve yalnýzlýðýn kütlesel ve kitlesel hicabý.

Biz olmanýn meþrebi deðil miydi oysa sevgi?

Sevginin bir anlam ifade etmediði yanýlgýsýný kabul etmedim ve sevdiðimden fazlasýný sevebileceðimi fark ettiðimde kendime düþman kesilmiþtim ve anlamýþtým ki insanlarýn arasýndaki o ayraçtý herkesi birbirine düþman kýlan.

Kanýyordum oluk oluk.

Benden arda kalan bir avuç yýldýz tozu nihayete erdiðimde oysaki yeni baþlamýþtým ben mademki hünkârýydý duygularýn sevgi hükmeden yasaya da karþý gelmeden karýþtým insanlarýn arasýna ve bir karýþ uzamadan boyum kendimi bir uçurumun dibinde buldum ve kimin ittiðini anlamama fýrsat olmadan geç kalmýþlýðýmýn verdiði piþmanlýkla gözyaþlarýna boðuldum belli ki Tanrýnýn da uzaðýndaydým.

Bu yalnýzlýðý sýrf ben mi hak ediyordum?

Sevenin sevdiði kadar sevileceðine hükmetmiþken bir ömür.

Yaþlarým hýz kesmiyordu eþlik edecek bulutlarý geç fark ettim ve üstüme yaðan nuru da…

Demek ki Yaratan ile buluþmama az kalmýþtý ben her ne kadar uzak addedilmiþ olsam da evrenden beni kutsayan Güç yetiþmiþti iþte yine bana.

‘’Yalnýzlýk
hiç de tanrýsal deðil, görkemli deðil. O yalnýzca geçmiþle
gelecek, ölümle yaþam arasýnda kocaman bir karanlýk nokta.
Geçmiþi ve geleceði olmayan, ölümle yaþam arasýnda irinli bir
leke yalnýzlýk denilen.’’(Alýntý)

Sahi, bunu kim demiþti ilk okuduðumdan beri beni terk etmeyen bir sözcük yýðýný?

Yýkýntý olduðumu sandýðým anda baþýmý okþayan huzurun çaðrýsý oysaki içimdeki aðrýyý kanýksamýþtým öncesinde.

Yakýtýmsa hüzündü iþte.

Ben çaðlýyordum ve yaðmur git gide arttýrýyordu þiddetini tam da ayaða kalkýp hamle yapacaksam açtým gözlerimi iyi de gözlerimin kapalý olduðunu henüz fark etmiþtim ve kopan alkýþ tufanýna þaþkýnlýkla baktým.

Baka kaldýðým.

Bakaya kalan duygulardan bir dünyanýn g/örüntüsüne uyanmýþtým oysa ve sahnenin ortasýnda baþýmdan aþaðý yýldýzlar ve konfetiler yaðýyordu ve devasa bir piyano idi bana eþlik eden ve salon alkýþtan yýkýlýyordu.

Çaldýðým melodiler hala kulaklarýmdaydý.

Ne yani, her þey bir düþten mi ibaret idi?

Bir düþse gördüm an itibari ile hissettiðim miydi yani gerçek olan derken perdenin arkasýndan bir hayal belirdi ve bana doðru yürümeye baþlamýþtý.

Neydim ben ya da kim?

Kümelenmiþ yýldýzlarýn ortasýnda terk edilmiþken üstelik dolunay bile beni görmezden gelirken…

Bir anda sahne ýþýða boðuldu.

Ýçimdeki tekerleme susmuþtu bense verdiðim resitalin etkisinde iken bir reverans ile elimi tuttu bana yaklaþan o hayal ve ellerimi tuttu ve parmak uçlarýma dokundu usulca.

Piyanonun fildiþi tuþlarýnda yaptýðým yolculuðun bir adým sonrasýnda insanlar beni nasýl da takdir ediyorlardý oysaki ben hep kendimi taklit etmiþtim asla da ödün vermemiþtim doðru bildiklerimden ve derken sahne karardý.

Ben yeniden açtým gözlerimi.

Þimdi ise kocaman bir sýnýfýn ortasýnda sýra arkadaþlarýmla yan yana oturuyordum ve öðretmen parmaðý ile beni iþaret etti ve öðretmen kürsüsüne doðru ilerledim bu sefer üstelik tüm sýnýf beni alkýþlýyordu.

Olup bitene bir anlam verememiþtim ama görünen oydu ki; bir ömür dilediðim sonunda gerçek olmuþtu ve tüm dünya beni nasýl da seviyordu. Sonra yeniden kapattým gözlerimi ve burnuma toprak kokusu geldi bu sefer üstelik yaðan yaðmurla topraðýn kokusu daha da baskýn çýkmýþtý ve insanlarýn sesleri geldi kulaðýma bu sefer ama hayli uzaktan geliyordu sesleri ve nerede ise herkes hýçkýra hýçkýra aðlayýp burnunu çekiyordu.

Ne mi hissediyordum?

Sadece huzur.

Sadece hafiflik üstelik üzerimde tonlarca toprak atýlmýþçasýna dipteydim ve kalbimin aðrýsý çoktan geçmiþti.

Karanlýðýn içinde bir ýþýk yanýp sönmeye baþladý ve yaðan nurdan sadece ben nasipleniyordum.

Küçük bir kýz çocuðunun inleyiþine tanýk oldum ansýzýn:

‘’Anne, býrakma beni.’’

Baþka sesler de geliyordu kulaðýma:

‘’Çok yazýk oldu.’’

Kime yazýk oluyordu ki? Ya da kimdi o aðlayan çocuðun annesi?

Yattýðým yer çok dardý ama ansýzýn peyda olan koridor adeta beni içine davet ediyordu.

Üþümem gerekiyordu ya da bu sýcaklýkta terlemem.

Belki de aðlamalýydým ben de diðerleri gibi…

Hani, beni asla aralarýna kabul etmeyen o kalabalýk onca insan ama artýk bunlar benim için bir anlam ifade etmiyordu ve bulunduðum yerden o kadar memnundum ki.

Üstelik birilerinin beni anmasý ya da kabullenmesi çok anlamsýzdý bu saatten sonra ve beni çaðýran o sese yöneldim: hayatýmda hiç olmadýðý kadar huzurlu ve mutlu ve nasýl da sakindim derken uçmaya baþladým tabiri caizse ayaðýmýn altýndaki topraðý hissetmiyordum hatta üzerimdeki topraðý da ve insanlarýn seslerini artýk duymaz olmuþtum.

Hep dilediðim olmuþtu iþte.

Tüm dünya nüfusundan da etkin olan bir sevgi içindeydim ve huzur ve kanýksadýðým her þeyden uzaktým artýk.

Bir Yýldýz olarak dünyaya gelmiþtim ve bir yýldýz gibi de parlamýþtým sahne ýþýklarý arasýnda.

Ve sayýsýz arkadaþ edindiðime nasýl da emindim bir ömür ve iþte geldiðim nokta…

Huzurun adresi idi artýk bulunduðum minval ve beni birilerinin sevmesinden ve kabullenmesinden çok daha önemli bir duyguydu kabul gördüðüm Ýlahi Makam.

Bir ömür dilediðimden de fazlasýydý an itibari ile kabul gördüðüm ve gözlerim ardýna kadar açýktý elbette kalbimin gözü üstelik yaþarken de haiz olduðum o kalp gözü ama insanlar tarafýndan dýþlandýðým ve benden haz etmeyenlerden dolayý çektiðim sýkýntýlar çok geride kalmýþtý.

Toprak kokusunu ise hep sevmiþtim ve yaðan yaðmur nasýl da rahmet yaðdýrýyordu.

Sadece gülümsedim asla da solmayacak bir gülümsemenin eþliðinde artýk açmýþtým iþte bir çiçekten öte bir enginlik ki tarifi imkânsýz üstelik artýk birilerine bir þeyler anlatma ihtiyacý hissetmiyordum önceki hayatýmda olduðu gibi.

Mademki beni bilen biri vardý.

Üstelik yaþadýðým sürece de O deðil miydi beni tek bilen?

Sonunda ulaþmýþtým iþte olmasý gereken noktaya iþin ilginci dünyada da haiz olduðum bu makamýn gerçek olduðunu kimselere inandýramamýþken…