Müþkül bir renktim öncemde aralýksýz meþgule veren aþký itelediðim kadar da yalnýzlýðýn daðýlmayan sisi ve suskun sesi.

Maðdurdum þükürler olsun ki ve de mazlum:

Aþkýn kasýtlý özleminde savrulduðum kadar neydi ki savrulan yalnýzlýðým.

Kýtalar aþtým ve yeniden doðurdum kendimi ve ihbar ettim þiirin gülen yüzüne hüznü astým ve kasýtlý kendimi yalanladým:

Ne yani, hep mi âþýk olurdu insan?

Ýsyanýný bastýrdýðým Yeniçeri ocaðýnýn külliyesinde kâh harem aðasý kâh þehzade kâh devþirmen ve derviþ kelamýn zirvesinde saklý iken zikrin fikre ihanet ettiði.

Bendim ben kusursuz bir naaþ:

Bendim ben ölüden bozma bir nakkaþ.

Yamalý bir gün yâdý dünün yakardýðýmsa hüzün…

Yaralý bir güdü mademki aþkýn ihbarý ve güleç yüzümün de isyaný mutsuzluða.

Devrikti evren; devrikti tahtým: bahtýmsa Allahlýk.

Deliþmendi sevgim delirircesine sevdiðim delici gücü aþkýn delen karanlýðý ve süt liman bir hayata kucak açtým ama gelmedi gerisi.

Geriden geldiðim ne ki gerici güçlerin inhisarýnda þakýrken kalemim?

Gerisin geri kaçtýðým kendimden elbet insandan yana da yoktu tek talebim.

Terbiyeli bir imdat ç/aðrýsý nakþeden.

Temyize gittiðim bazen olduðum yerde tepindiðim:

Makamlarý terk ettim yetmedi…

Maðlup geldim ve isyaným dinmedi.

Muhatap olmadýðým kadar iç huzurla muhatap olmadýðým kadar ruhumla yine de çömeldim ve baðdaþ kurdum hem hayata hem efkâra hem umuda.

Geç kalmýþlýðým arþý alay açýktý elbet yüce Mevla idi tek sýrdaþým.

Künyemde kan vardý.

Saçýmda kar.

Kusursuz olmayý talep ettim kabul bulmadý.

Kancýktý gölgeler çok da karmaþýk ki kendi gölgemi çoktan göndermiþ olsam da uzak coðrafyalara sair gölgeler eþlik etti yalnýzlýðýma.

Ulak bildiðim kadar kalemi uyruðu kayýptý mýsralarýn.

Uzak bildiðim kadar mutluluðu içimde saklýydý aslýnda.

Aslý astarý olmayan sevgilerden medet umdum ve ýskaladým kendimi.

Azýcýk olsa bile tam da sevecekken içimdeki yetimi…

Olmadý gitti.

Neye dokunsam yok oldu.

Bir bendim yok olmayan bir de sarý saçlarý göðün ve mavi gözleri Atatürk’ün…

Daraldým.

Daralttým seçenekleri:

Ben en çok Allah’ýmý sevdim sonra ülkemi ve Atatürk’ü.

Otaðý kurduðum kadar hayallere…

Omzumda asýlý iken içi dolu o heybe.

Aþkýn rüzgârý ve vatan aþký kundaklanmýþ yüreðim bir de kurada çýkan kendi ismim:

Azadesiydim mademki sözcüklerin ve kusursuz izlekler aradým ilerlemek adýna.

Kumpasý zalimin.

Mazlum yüreðim ve yorgun bedenim.

O son kurþunu da kendi bacaðýma sýktým ama öncesinde derin ve güvenilir siperler kazdým.

Gaipten gelen bir gücü ihsan etti Huda.

Güç bela deðil artan gücümle vatan safýnda nöbet tuttum aralýksýz ve þafaðý baþ tacý bildim:

Sað elimde kalem sol elimde tüfek.

Tüten dumanýnda gecenin ölümü vazife bildim.

Mademki bendim bana uzak ve de tuzak aþtým kýtalarý aþtým rüyalarýmý aþtým yalnýzlýðýmý.

Aþamadýðým kadar iç sesimi her sus payý söylemde azýk bildiðim kadar da duygularý ve iþte nihayetinde terk ettim kendimi.

Hiçliðin sarmalýnda bir asker.

Hiçliðin sarmalýnda bir nida.

Hiçliðin sarmalýnda varlýk katsayým.

Ben engindim.

Ben umarsýz.

Ben yetemezken kendime.

Sýnýrlar aþtým sýnýrlarým ihlal edilse de.

Ve yere kapaklandým baþýmda kalpaðým ruhumun sarmalýnda vatan aþký ve kazdým mezarýmý:

Asker adýmlarýnda yalnýzlýðýn ve tarihin tozlu sayfalarýndan hangi kahramansa bana ulaþan ve sözcüklerim kefen bezim.

Rötarlý bir aþkýn duraðan kafiyesi oldum.

Acýmýn endamýnda savruldum:

Ben insandým ben çocuktum ben bir asker ve neferi sevginin, vatan aþkýma denk düþerken yüreðim mademki dönüþüm yoktu yürüdüðüm yoldan…