Online Üye
Online Ziyaretçi
Sessizliğin sesiyle
Yürürken adımlarım,
Sessizliğinde dilim,
Kalbimi temizliyordu.
Umudumun rengiyse
Bende’sinde dururken,
Yüreğimin depreminde
Karanlığımı yıkıyordu.
Aklım çırpınırken
Kalbimse üşüyordu;
Soğuk rüzgarla haşlanan,
Saçı okşanmayan
Yetim çocuktum sanki.
Özleminle yanarken
Rüyamda yalnızlığım,
Cemaline aynaydı.
İçine çöken çocuk gibi,
Sesini beklerken serabımda, Üzerime düşen Nefesinse; ısıtıyordu.
Geceler, duaların kalbiydi...
Kalbimin içinden,
En derininde,
Karanlığa yazıyordum
Yakarımdan samimi eserimi.
Elimi uzattım,
Tutup da çek derken
İçime dökülen yıldızların
Seni bana getiriyordu.
Gözyaşım, secdemdeki sessizlik;
Sükûtun ikrarından
Yakarandım şimdi.
Yüreğimin sesiyse,
Dilimi örtüyordu.
Yakarımdan gelen…