Hamamda Kadınlar
Günce – 15 Haziran 2025, Bodrum
Bugün otelde bayan arkadaşlarımla birlikte Türk hamamına girdik.
Sıcak taşlara uzandık, sabun köpükleri arasında kaybolduk.
Gözeneklerim açıldı, içim yıkandı sanki.
O andan sonra, huzur veren bir müzik eşliğinde Buda heykelinin yanına geçtim.
Bedenimle birlikte ruhum da ağırlaştı.
Kalbimin ritmi yavaşladı.
Zihnim, bir anlığına da olsa sustu.
Tam da o an…
Heykelin duruşunda, gözlerini kapatmış ifadesinde, her şeyi gören ama hiçbir şeye hükmetmeyen bir teslimiyet vardı.
Buda—gerçek adıyla Siddhartha Gautama—bir prens olarak doğmuştu.
Sarayın lüksü, ihtişamı, güvenli duvarları bile ruhundaki boşluğu dolduramamıştı.
Bir gün, sarayın dışına çıktığında yaşlılığı, hastalığı ve ölümü gördü.
Ve o an anladı ki; hayat, geçici acılardan ibaret.
Gerçek huzur, dışarda değil; içeride aranmalıydı.
> “Bütün savaşlar önce zihinlerde başlar.” — Buda
İşte bu yüzden...
Kendi içimdeki savaşı dindirmek için o taş zemine uzandım.
Ama ne mümkün!
Yurdagül'le Tatvan'da başlayan arkadaşlığımız, Erzincan’da pekişip dostluğa dönüşmüştü.
Birlikte yaşadığımız onca şeyden sonra hâlâ içimi okumakta zorlanıyor olabilir.
Şakaların ardından yankılanan kahkahalar bazen beni rahatsız etmiyor değil.
Ruh halimdeki değişikliği anlamaları zor belki de.
İçim kan çanağı, ağlamak istiyorum çünkü savaş var.
Bir ülke, bir şehir değil sadece…
İnsanlar, çocuklar, anneler yanıyor.
Gülmek şu anda günah mı sayılır, bilmiyorum.
Ama sonra Nilgün geliyor gözümün önüne.
Güleç yüzü, insanlara karşı sevecen ve yumuşak yaklaşımı...
Bazen ona karşı içimde filizlenen anaç bir hisle sarılmak istiyorum, bazen de çocukça bir şımarıklıkla yanına sokulmak.
Ve bu hissi bende uyandırdığının farkında mı, hiç bilmiyorum.
Nilgün ve Erhan’la birlikte Balıkesir’den gelip devre gecesine katıldık.
Artık seksen beşlilerin arasında sözleşmeli değil, kalpten bir bağla yer alıyorlar.
Bu ailenin vazgeçilmez parçası oldular.
Onlarla olmak, sessiz iç savaşımı bir an olsun unutturuyor bana.
Nurgül’se...
Kavruk teniyle güneşten köşe bucak kaçıyor.
Gözleri mühürlü gibi… Haylaz bir çocuğun gülüşü var bakışlarında ama bir anda buğulanıyor.
O buğunun içinden babası çıkıyor biliyorum…
Yoğun bakımda geçirilen uzun, sessiz, ürkek saatler…
Belki de bu tatil ona yeniden yaşam enerjisi verecek.
Bir İzmir kadını o; tabiri caizse yaş üzüm gibi…
Anason kokusuyla çakırkeyif oldu mu, değmeyin keyfine.
İçindeki kederi kendiyle alay ederek hafifletiyor.
Bazı insanlar susarak iyileşir, Nurgül gülerek.
Ve biz o kahkahaların içindeki derinliği yalnızca sezebiliyoruz.
Nevin’se biraz daha uzak bir yoldaş gibi duruyor henüz.
Moda tasarımı hocasıymış, belli zaten; renklerden, modellerden öyle derin ve kendinden emin bahsediyor ki, kulak kabartmamak elde değil.
Kurnadan akan suları başından aşağıya her döktüğünde içinden geçirdiklerini düşünmeden edemedim.
Şifalanır mı insan?
Ruhundaki yaralar kapanır mı acaba o sıcak buharla?
Belki de bütün niyeti buydu.
Hayat ona ne getirirse getirsin, Nevin’in içinden geçen o cesur kadın, her olumsuzluğa içten bir "siktir çekip" yürüyebilecek kadar güçlü.
Tanımasam da bunu görüyorum.
Ve şimdi geceye hazırlanıyoruz.
Kimi rengini seçiyor, kimi takısını…
Ama ben hâlâ o taş zemindeki sessizliği içimde taşıyorum.
Bir adım daha atmaya, biraz daha gülümsemeye belki hazırım.
Çünkü bu dostlukların içinde, her birimizin bir diğerine tuttuğu aynada iyileşiyoruz.
> “Siz kendi ışığınız olun.” — Buda
H. Çiğdem Deniz
