Sonlanmasýný dilediðim hiçbir hayalim yok ne de olsa hayalin ta kendisiyim.

Ýzzet-i ikramda bulunanlara da tek sözüm yok belki de özümdeki saflýktandýr bu durgunluðum.

Yeltendiðim göðün en ücrasý, akça pakça bulutlarýn nameler eþliðinde süzüldüðüne þahit bariz bir heyecan ile tefe tutulan kuþ sürüleri. Kopan bir tüy nasýl ki nazlý nazlý süzülüyor kundaklanmýþ yeryüzüne ben de bayat bir kurabiye tadýnda içimdeki iyi niyeti banýyorum ekþimiþ süte.

Elzem bir görev ne de olsa: önce soyduðum sonra giydirdiðim benzeri uhrevi duygu ve düþüncelerim.

Farklý olmasýný diliyorum ve günün öðretilerini tek seferde eliyorum.

Önce eriyen karýn yasýný tutuyorum derken su birikintilerinde aklýmýn kâðýt kayýklarýný yüzdürüyorum ve varla yok arasý bir mutluluk tökezliyor yüreðin çeperinde, renklerin coþkusuna eþlik eden son zerresiyle yine beyaz düþkünü yüreðimi satýr satýr tarýyorum.

Muteber olmasýný dilediðim bir ömrün hayali var içimde belki de yarým kalan okul hayatýmý fazlasýyla büyütüyorum gözümde sanki gözlerim kapalý ölüm öncesi o beklentiyi yok sayýp yeniden ulaþmak arzýn merkezine.

Büyüttüðüm çocuklarým var ve onlarýn çocuklarý oysaki kendim çocuðum. Yorgun bedenim ve dingin olmasýný dilediðim uyku düzenimde hep kâbuslar basýyor ben ki kundakladýðým çiçeklerimi sýrf üþümesinler diye nefesimle ýsýttýðým bariz tutukluyum ben aklýn hücresinde sadece vicdaným söz dinlerken ve boyutsuz gizem mahremiyetimi tehdit ederken.

Ufkun ilahi dokusunda sanrýlar saklý sanýrým adam boyu düþlerin de tapýnaðý o gölgeli bahçe hele ki güneþ, yarý baygýn gözleri ile çekmiþken elini eteðini yorgun çiçeklerimden, mahþer öncesi hâsýl olan o huzursuzluk nasýl da ihya ediyor maneviyatýmý.

Önce annemi büyüttüm koynumda sonra da annem pýþpýþladý içimdeki yetimi.

Elim ermiyor gücüm yetmiyor anlayacaðýnýz ve bir geceyi bin sabaha yeðlerim ne de olsa evrenin ikramý o zifiri karanlýk günahlarý ve ayýplarý saklýyor rahminde üstelik doðum müjdesini melekler veriyor yorgun kanatlarýnda ilahi satýrlarý dokurken gökyüzü, zamandan ve mekândan ayrý düþen esintinin rahmetine banýyorum ve kanýyorum her söze.

Bir muhtýra adeta yan gelmiþ yatan hezeyanlarým.

Bir lahit yerle yeksan ve tüm ölüler bana emanet.

Lades dediðim daha dün gibi.

Kör bir heceyi sonlandýran alfabe benzeri içimdeki kanýksanmýþ her harf ve evren baþ tacý etmiþ ana yüreðimi.

Varlýðýma hep atýfta bulunur insanlar ve sorgularlar de ta ki elime bir bebek doðana deðin.

Annemin kuru cildinde kayan bir nemlendirici kadar da ferahlýk veriyorum insanlara ve ilk kundaðýný benim yaptýðým o çirkin bebekler ilk kez yine benim onayýmdan geçer.

Ne Tanrýyým ne de insan.

Ne yalaným ne de doðaüstü bir gücüm var sadece sancýsý tutan anne adayýný yüreklendiririm üstelik elimden baþka iþ de gelmez.

Koruyucu aileler gibi ben de ikinci annesiyim o süt bebelerinin.

Cahil kadýnlar neyinize gerek çocuk doðurmak sizin?

Kendiniz çocukken hiç mi geçmedi aklýnýzdan bez bebeklerinizle oynamak?

Süt liman da deðil adýna dünya denen ama sütanneler hep limaný olmuþtur o sütü kesilmiþ annelerin asla farkýnda dahi olmadýklarý deðil mi ki; geliþmemiþ bedenleri hep isyan eder ne zamanki bebek bir an evvel gün ýþýðý görmeye arzulu hele ki aceleci ise de sormayýn gitsin.

Çok oldu çoðu bebeyi gömdüðüm kendi ellerimle aslýnda onlar öyle bildi ne de olsa arka arkaya dünyaya gelen kýz çocuklarýna sahip çýkmadý aileleri ve ardý ardýna doðum yapmaktan yorgun düþmüþ bedenleri ile nice genç kadýn gömdüm akabinde.

Evlatlarým idi her biri ve hep de öyle kalacak.

Gocunmadým ne zamanki elim gitse þiþ göbeklerine.

Mahrem duygularýný da asla dillendirmediler hani ve ben sessizce saygý duydum bu cahil kadýnlara.

Gözleri açýlmamýþ henüz ve kocaya varýnca kendilerini kurtulmuþ hisseden nice genç insan aslýnda çocuk her biri.

Soytarý bir tiyatro sahnesi adeta her günün eþlik ettiði onca acý ve adý drama çýkmýþ hayat örnekleri.

Benim bir hayatým var ya da yok zaten ne zamanki konuk olsam yeni bir köye ya da yeni bir kazaya, mahalleye adým çýkar ilk günden beri.

Yaþlý anam sahip çýkamazken kendine bana kim sahip çýkar ki diye de asla düþünmedim ne de olsa sýnandýðýma vakýf bir kuru ve evde kalmýþ kýzým ben elbette bunu söyleyenler yüzüme haykýrmadý ama kafamýn arkasýndaki gözler hep buna tanýk oldu bir yerin kulaklarý hem demezler miydi neyin nesi?

Kocadan yana dilim yandý, desem yalan olur sonuç itibariyle ben üç yetim kardeþimin peþini toplamaktan evlenip anne olmayý deðil istemek aklýmdan bile geçirmedim. Anamýn çabalarý ile yetiþtim ben aslýnda kendi kuþaðýma yetiþmeden yeni kuþaklar yetiþtirdim.

Ansýzýn ebe olmaya karar verdim-özür: kader tayin etti ve üstümdeki ölü topraðýný ilk kez elime doðduðunda yan komþunun gelinin o engelli bebeði… kusura bakmayýn, tutamýyorum göz yaþlarýmý ne de olsa bebek engelli doðduðunda istemedi ailesi ve bir göz evimize kuru bir salýncak yaptým ne zamanki o engelli bebek ortada kaldý.

Sonrasý tam bir facia.

Öncemi unuttum an itibari ile ve öz babamýn da…

Anmak dahi istemiyorum hele ki annem ateþler içerisinde yatarken… demem o ki; ben kýzý deðil de baþka bir þeyi mi olarak dünyaya gelmiþtim sonrasý malum!

On üç yaþýmý bir ay geçmiþtim ki; vücudumda ters giden bir þeylerin olduðunu sezdim. Köy yeri: saðlýk ocaðýndaki doktor erkekti ve neyin ne olduðunu bilecek yaþta da deðildim hani ama kanamadým o ay ve sonraki aylar. Anamla yâd edeceðim ortak bir anýmýz da yoktu ne zamanki babam olacak adam evden çýkýp gitti… ben de peþinden ki mecburdum buna sonuçta korucuydu babam olacak dingil ve eninde sonunda evine gelecekti ve de odama.

Gelmedi ama.

Bulunmayacaðý bir yere gömdüm sözüm ona. Ne komik, deðil mi?

Sen bir adamýn hayatýna ellerinle son ver… sonrasýnda da sayýsýz insana yardým et ve sayýsýz bebek de ellerimde gözlerini dünyaya açsýn.

Gidip geliyor aklým aslýnda bir aklým olduðuna da emin deðilim yoksa seçer miydim böyle bir mesleði? Meslekten de öte aslýnda: Tanrýnýn bahþettiði kutsal bir görev.

O bebekler doðmalý. Doðmalý ki yeni canlar ve kutsal ruhlar sahip çýksýn dünyaya ve iblisin þarlatanlýklarýný ve onun müridi sayýsýz insanýn pisliðini sona erdirsin.

Babam kaybolduktan sonra biz de mecburen terk ettik köyü: Allah’tan içimdeki canlý iyice büyümeden terk etti bedenimi de ne köyümüzde ne de gittiðimiz yerde hesap vermek zorunda kaldýk insanlara.

Anamýn duygularýný asla bilemedim sonuçta babamýn ortadan kayboluþu ile dünya ile olan tüm ilgisini kesti üstelik bana yaptýklarýndan bihaber kendi dünyasýnda yaþamaya devam etti.

Kardeþlerim yetimdi bense kendine ve insanlara yetmeye çalýþan arýzalý bir kýz ve demedim de nedir, niçin, diye sadece Tanrý neyi iþaret ettiyse ona tutundum elbette öncesinde O’na.

Kendi bebeðini elleri ile öldüren bir kadýn/çocuk-kadýn ama diðer annelerin bebeklerini hayata getiren en azýndan vesile olan.

Ve bir bir sahip olduðum çocuklarým.

Ýþte annemin sessizliði hep burada iþe yaradý.

Bir derken iki derken… çoðaldý sahiplendiðim çocuklar ve evli olmayan bir kadýn sayýsýz çocuðu ile köy köy dolaþýrken memleketi kimseye de sezdirmeden evli olmadýðýmý, Allah’ýn izniyle beni baþlarýnda taþýdý tüm köy halký artýk o köy senin, bu köy benim dolaþýrken kapý kapý…

Yeltendiðim günlük güneþlik bir ömrün hayali mi? Güldürmeyin beni, e mi?

Yemin ettiðim ise; bir doðuma ve yeni bir doðuma derken bir diðerine tanýklýk edip ortak olmak mý kadere?

Ölüm ve benzeri duygularýn kestiði ahkâmlar mý yoksa hayatta kalmamý ve ayaklarým üzerinde durmamý saðladý?

Görüntüye aldanmayýn siz ve kurcalamayý da geçirmeyin aklýnýzdan.

Sessizliðin büyüttüðü bir heceyim ben aslýnda tek heceden iki heceye geçiþ yaptýðým…

Ýlk adým aþk.

Ýkinci adým mý?

Elbette son.

Yaþamakla ölmek arasýnda girift bir fýsýltýyým belki de asla kendi hikâyesini yazýp yaþamayacak bir yazar gibi baþkalarýnýn hayatlarýna eþlik eden.

Aþkýmý sonsuzluða hediye etmiþken, kuru ellerinde cehaletin ve sonlanmasýný talep ettiðim ömrümün de tek meyvesi: bana ait olmayan çocuklarým ve yüzlerini asla unutmayacaðým.

Bir ölü imgeyim aslýnda: adý ebe olan.

Bir sol anahtarýyým: kendi dýþýnda tüm notalara sahip çýkan.

Kocaman bir es’im ben: hayatý kundaklanmýþ ve sýrlarý ile mezara girecek bir ölüyüm aslýnda yaþadýðýmý deðil yaþattýðýma vakýf.