Kalbim Artýk Çýkmaz Bir Ara Sokak

   Bazý þehirler suskunluðun adresidir. Konuþmazlar, ama anlatýrlar. Her taþýn altýnda bir aný, her kuytuda yarým kalmýþ bir bakýþ gizlidir. Bu þehir de öyle. Sessizliðiyle içimi oyan, gidiþlerin yankýsýný kaldýrýmlarýnda saklayan bir hayalet gibi dolaþýyor ruhumda. Bir zamanlar o vardý burada onun sesi, þehre nefesiyle karýþýrdý. Hangi sokaktan geçsem, hangi köþe baþýna varsam, yüzünü görmesem bile gölgesi düþerdi üzerine. Þimdi… Þimdi yok... Ama þehir duruyor. Ve bu þehir, sizsizliði bana her gün hasretini ezberletiyor.

   Bazen bir tramvay sesiyle irkiliyorum. Sanki gecikmiþ bir veda geri dönüyor. Kimi zaman eski bir pencere kapanýyor usulca içinde bizden bir hikâye gibi kapanýþ þekliyle gürültülü. Oysa ne çok þey sýðmýþtý o sustuðumuz anlara. Ne çok kelime sýðmamýþtý cümlelerimize.

   Kalbim, artýk bir çýkmaz ara sokak. Herkesin geçtiði ama kimsenin durmadýðý... Ýçinde dað gibi hayaller… Ama hiçbirine çýkýþ yok. Hiçbirinde sen yoksun. Ve en çok da bu suskunluk öðretiyor bana; bazý gidiþler, bir ayrýlýk deðil. Bir dönüþtür. Ýçimdeki þehri senin ellerinle kurmuþum þimdi harabesinde kendimi arýyorum, seni bulunca kendimi de bulmuþ olacaðým... Vesselam.

Mehmet Aluç