Ölümü henüz tayin edemediler artýk atamasý nereye yapýlacaksa ölü mevsimin belki de boykot edilesi bir yalnýzlýktýr içimdeki efkârýn yüz ölçümü ve muhitimize gelip de ellerinden kurtuluyorum düþüncelerin.

Ne çok yeis ayyuka çýkan.

Belki de beis yüklü bir tanrýça.

Ve çatý katýnda özlemin hurafeler fink atarken sözcükleri de uðurluyorum ne zamanki ellerinden firar etse ellerim.

Desenli pijamam ve ay ýþýðý. Sahi, ne ara uyuya kaldým ben?

Delik çoraplarým ve hava alan baþparmaðým: yoksa ayakkabýyý da çýkarmalýydým gelmeden muhitimize?

Her þeyin senle izahý var, azizim belki de azize olmama vesiledir bunca çalkantý ve çýtkýrýldým mevsimde dikiþ tutturamayan güneþe mi veryansýn etmeli?

Konuk sanatçý az sonra çýkacak hipodroma iyi de izleyicisi olmayan bu tenhalýkta mý þarkýlar söylenecek ve çalýnmayan sazlarýn eþliðinde elbet gün ýþýðýna çýkmayý bekleyen sokak lambasý ve iþte dolanýyor ellerim ayaklarým.

Az evvel ismim söylendi ve buradayým, deme hakkýmý yitirdim aslýnda daha çok þeyi de yitirdim týpký ellerim ayaklarým boþalýrken kirpiklerimi yoldum bir bir derken gözyaþlarýma kavuþtu mevsim ve de mevsimin ilk yaðmuruna teslim oldu gözlerim.

Senden öncesi.

Senden sonrasý.

Beni benle býrakmaya razý gelmeyen bir çaðlayan ve gürleyen sesi yalnýzlýðýn elbet þehrin yalnýzlýðý ile örtüþen çatallý sesi güneþin. Az evvel rafadan yumurta gibi dikilmiþti tepemde ve güneþ de bizi yanlýþ anlar diye firar ettim ellerinden.

Ah ki ah…

Ben ki ellerin yaban gülü.

Ellerime sinen gül kokusu ve yolduðum yapraklarý derken bir düþ çukuruna düþtüm sonra da ellerinin sýcaklýðýný diledim çekip de kurtar beni, diye.

Lafügüzaf.

Olmazýn da oluru elbet çapkýn rüzgârla oynaþan sefil gölgem bir de demez mi?

‘’Peþinden ayrýlmayacaðým.’’

Gel gör ki bendim gölgemin peþinde en çok da ýslýklanan bazense mutluluðu ýskalayan.

Peygamber sabrýymýþ benimki ve muðlak kazalardan sað çýkýp da bir bu aþktan sað çýkamadým.

Ellerindeyim.

Ellerinim çünkü.

Kimse el veren.

Ýçimdeki Pinokyo’ya hayat veren de sensiz içimi ýsýtan da ve neresi olursa olsun eþlik etmelisin içimdeki çapulcu rüzgâra.

Þimdilerde kurguluyorum hayallerimi ve kuklalarýmý oynatýyorum ipin ucunda oysaki benim ipim senin ellerinde. Demezler mi:

‘’Neyin nesidir bu adam?’’

Bir düþe düþtüm madem.

Bir de aþka.

Gerisi gelse ne olacak gelmese ne olacak?

Sözcükleri de en irisinden seçtim týpký yuvarlak ayýn kalçalarýna dokunan o vaveyla gibi.

Bir alým ki.

Alýntý mahiyetinde ayýn ýþýðý ve destursuz bir ýþýk gel gör bu ay ýþýðý beni neyledi?

Ellerin, diyorum.

Ben seni ellerin olasýn diye mi kukla oynatýcýsý seçtim?

Ne yani:

Ben olmazsam sen olmazsýn; sen olmazsan da ben.

Hangi sahneyse el, el üstünde deðil elbet yeter ki bedenime can veren ve sesimi baðýþla bana sonra da gülücükler ekle yüzüme belki de karnýndan konuþmayý en iyi beceren sen olduðun için yine karnýndan gelen gurultuyu da benim açlýðýma yoracaklar. Ama öyle mi?

Ýki el bir baþ için.

Ýki el ise ikimiz için.

Senin ellerin olmasaydý ne ben can bulurdum.

Benim bu aþkým olmasaydý ne sen de aþ bulurdun dere tepe gezdiðin ve tüm dünyayý bir baþýna dolandýðýn elbet sandýðýnda saklandýðýmý da dünya âlem öðrendi.

Köþeye sýkýþtýn madem.

Ýþte firar etmenin de tam zamaný.

Hala kuytularda beni mi bekliyorsun ya da kaydý kuytu olmayan kim ise bana hala bir kimlik çýkaramadýðýn için mi ayýplýyorlar bizi?

Ellerin terliyor, sevgili kukla oynatýcýsý ve bil ki sen artýk yaþlandýn hem yaþaran gözlerinden düþen he damla ile giderirken susuzluðum söyle bana söyle:

Senin susuzluðunu kim giderecek?

Haydi, elini çabuk tut ve çok da sýkma bedenimi yoksa ortamdan çat diye ikiye ayrýlýrým.

Hey, ne oluyor burada?

Sana diyorum sana: þimdi hemen ayaða kalk düþtüðün yerden. Beni öyle terk edip gidemezsin.

‘’Bu adam nefes almýyor ki!’’

Kim demiþ kim demiþ? Sadece açlýktan döndü baþý ve yýðýldý yere.

‘’Haber verelim yetkililere adamý kaldýrsýnlar morga. Bu da neyin nesi?’’

Hey, dokunmayýn bana asla. O kirli ellerinizi uzak tutun benden. Benim bir sahibim var. Hey, size diyorum.

‘’Ne komik þeysin sen.’’

Býrakýn beni býrakýn.

‘’Sobada iyi yanarsýn hani. Hem evde fazla odun da kalmamýþtý.’’

Çabuk kalk düþtüðün yerden. Senden baþka kimse dokunamaz bana. Sende açtým gözlerimi sende. Bak geçti de karnýmýzýn gurultusu. Ya, bir þey yapsýn biri.

‘’Nabzýný alamýyorum ihtiyar kukla oynatýcýsýnýn. Zaten seyirci de fazla tercih etmiyordu. Ne zoruna düþmüþ yollara elinde sefil bir kukla…’’

Ben sefil deðil. Asýl sizsiniz sefil olan üstelik ben kukla deðilim. Kanlý canlý ellerin can verdiði…

‘’Üstünü örtün adamýn. Az sonra almaya gelirler. Þu tahta kuklayý da…’’

Sen bana ellerin olayým diye mi can verdin? Ellerin olmadan ben bir hiçim. Hey, duyan yok mu?

‘’Torunumun doðum günü yarýn. Bundan iyi oyuncak mý bulacaðým? Gerçi çok da kara kuru ama…’’

Çek elini benden çek.

‘’O ses de nereden geldi? Ýyi de bu adam ölmedi mi?’’

Elbette ölmedi. Ýçimde yaþýyor o benim.

‘’Sen de duydun mu? Sanki canlý bu kukla. En iyisi ormana gidip gömelim.’’

Beni mi gömeceksiniz? Bari ikimizi bir arada gömün…

‘’Hey, sen de kimsin?’’

‘’Dene de göstereyim sana kim olduðumu.’’

‘’Biri bir þey mi dedi? ‘’

Seni aptal yaratýk. Cesaretin varsa bir kez daha dokun bana.

‘’Ýmdat… Düþ yakamdan düþ. Altý üstü kuklasýn.’’

***

‘’Ýyi de burada iki ceset var. Hani bir demiþlerdi.’’

‘’Ýki deðil üç. Belli ki geç kaldýk.’’