“Baba, bana hasýr þapka al!” diye tutturmuþtum, beþ-altý yaþlarýndaydým. Þehirde yaþamýyoruz ki her istediðimiz anýnda yerine getirilsin; bazen bir hafta beklerdik, bazen bir ay.

“Ýstersen tuttuðun takýmýn (Galatasaray) þapkasýný alayým,” diyordu babam, ama ikna olmam mümkün mü?

Hasýr þapkalarýn bir baþka özelliði  suya duyarlý olmalarýdýr yani ýslanýrlarsa þeklini kaybedebilirler. O yüzden yaðmura yakalandýðýmýzda korumamýz gereken tek þey, o zamanlar cep telefonlarýmýz yoktu, þapkalarýmýz olurdu ve gözümüz gibi bakardýk onlara.

Þapkam alýndýðýnda dünyalar benim olmuþtu çünkü çocuklarýn sevinçlerini ölçebilecek ne bir alet icat edilebilmiþ ne de o sevinci tam anlamýyla anlatabilecek kelime bulunabilmiþtir bugüne kadar. Ancak bu hevesim uzun sürmedi; öküzleri otlatmaya gittiðimde devamlý þapkama hamle yapýyorlardý yemek için. Ben de merak ettim  ve þapkamý çýkartýp  sunduðumda parçalayýverdiler.Meðerse hasýr þapkalar arpa, buðday, mýsýr, saz, kamýþ ve palmiye liflerinden yapýlýyormuþ.