Hangi minvaldeyim ve ölümün teyakkuza geçtiði her saniyede mi varlýðýmý ibraz ediyorum oysaki geç kalmýþlýðýn rafýnda, son kullaným tarihimin üzerinden epey zaman geçti.

Yankýsý olmayan seslerin boþluða düþen eli kolunda ben bir nidayým ve bir içimlik þiirlerimin kundaklanan baðrýnda þehla bir düþüm belli ki öykündüðüm kadar öldüðüme de inanmayacaklar ve ruhumun dalgalarýnda bünyesi dayanmayan aciz bir kuþ kadar savruk ve kýrýk kanatlarý ile tutunmayý beceremediðimi bir bir görecekler.

Dün gitmiþtim ve bu gün yeniden gittim aslýnda yarýna varacaktým lakin geç kalmýþlýðýn hicabý ile ben bir bir tefekkür ettiðim varlýðýmýn doðasýnda sýdký sýyrýlmýþ hayallerimden topladým tüm bu deyiþleri.

Sýðlardan kaçandým.

Sindiremediðim ihanetin en yakýn dirsek temasýydým.

Cümle oldum ama noktamý kaybettim.

Þiir oldum ve imgelerin tuzaðýna düþtüm.

Bir insan oldum sonra ve dünyam deðiþti.

Bir cam bardak olarak sunuldum evrene ve eþyalarýn bile moleküllerden doðan o titreþim ve huþu içerisinde taptým Tanrýma.

Tanrý beni çok sevmiþ olacak ki bir bez bebek olarak geldim dünyaya yeniden ve küçük bir kýz çocuðunun en kýymetli oyuncaðý ünvaný aldým.

Yaþý on iki vardý yoktu.

Ben sadece ona aittim: o ise annesine ve babasýna ve hikayem þimdi baþladý aslýnda o küçük kýzýn sonunu hazýrlayan hikayesi.

Bir gün gözlerimi açtým ki…

Yan odadan annemin sesini duydum. Küçük ve soðuk bedenimde sýcak bir nefesti onun varlýðý ve okþadý baþýmý ama ben soðuktum.

Düþ, dedim.

Annemin ise gözünden iki damla yaþ düþtü ve beni doðrulttu.

Ve baþladý saçlarýmý örmeye.

Düþme, dedim aslýnda içimden geçenleri tek tanýðý yine beni çok seven Tanrýmdý.

Düþ olmasýný dilediðim ve bir anne sýcaklýðýna haiz olmak adýna.

Düþ olmasýný dilediðim ama düþen yaþlarýn ritmine uyamadým ne de olsa yüreðim atmýyordu lakin sýcaktý hala içimdeki coþku ve ben sonsuzluða kucak açmýþken biliyordum ki þanslýyým ne de olsa beni çok seven Ýlahi Güce kavuþmam an meselesi idi.

Çok soðuktu bedenim ve hissettirmesem de çok üþüyordum.

Annem bildiðim kadýn oysaki onu henüz görmüþtüm ne de olsa bir önceki yaþamýmda ben bir bez bebektim.

Cansýz nesneler nasýl sever, biliyordum ve bir insan olma makamýnda ben sevgiyi bu sefer daha büyük bir coþkuyla hissediyordum.

Yaþasaydým nasýl sarýlýrdým anneme kim bilir yine de annemin sýcaklýðýný bilfiil hissediyordum ve pamuk elleri annemin, saçlarýmda dolaþýrken nasýl sýcak ve yumuþaktý.

Ýçimden düþen parçalardý aslýnda kaya kadar saðlam bir yüreðin mihenk taþý oysaki parçalanan kayanýn un ufak olmuþ zerreleri idi her biri.

Nasýl doðmuþtum kim bilir?

Nasýl sevmiþti annem beni yaþarken?

Oysaki ben canlý bir bedene dönüþtüðüm o ilk dakika yaþama hakkýmý kaybetmiþtim lakin bir insan siluetine bürünme þerefine eriþmiþ üstelik çok da sevilen bir kýz çocuðunun bedenine dönüþmüþtüm.

Annem kabul edemiyordu benim öldüðüm aslýnda ben ölümün deðil de hayatýn nasýl bir þey olduðunu bilmeden göç etmiþtim bu dünyadan.

Keþke bir tek gün bile olsa yaþama hakký tanýnmýþ olsaydý bana: sadece bir tek gün ve ben annemle beraber koþup oynayýp onun kokusunu içime çekseydim nefes nefes.

Yaratan böyle takdir etmiþti madem… ben asla itiraz etmeden soðuk bedenimle sýrlarýmý da götürmüþtüm geldiðim gibi.

Doðamdaki Ýlahi Aþk ve sevecen gözleri annemin.

Kabulü zordu.

Reddi imkânsýzdý.

Kaderin tanýklýðýnda kederin ta kendisiydi içinde bulunduðumuz tablo.

Sarý saçlarým vardý ve uzun kâküllerim ve yeþil gözlerim týpký önceki hayatýmda sahibi olduðum bez bebek kimliðimin insana dönüþmüþ haliydim… yine sevecen, yine minyon ve yine Yaratanýn varlýðýna tapan ve inanan ve sevmeye hazýr aslýnda cansýz bedenimle bile sevebilendim hatta ve hatta yapý taþýmdaki bunca element Allah diye diye zikrediyordu.

Baþýmý usulca yastýða koydu annem ansýzýn sanki hissedecekmiþim gibi usulca fýsýldadý ve dudaklarýndan döküldü kelimeler:

‘’Þimdi namazýmý kýlacaðým ve geleceðim yanýna, meleðim. Sen ben gelene kadar rahatça uyu ve ben geldiðimde seni öpeceðim sonra beraber kahvaltý yapacaðýz ve dýþarý çýkýp sana en sevdiðin oyuncaðý alacaðým: hani, o çok sevdiðin bez bebek dün Makbule Hanýmýn kýzýnýn elinde gördüðümüzün aynýsý ve kaldýðýmýz yerden devam edeceðiz sonra parka gidip seni salýncaða oturtup sallayacaðým ve deniz kenarýnda balýk tutacaðýz. Hatta sana elma þekeri alacaðým hatta ve hatta kendime de. Bu gün ne dilersek yapacaðýz, miniðim. Yarýna Allah kerim. Sadece bir gün sadece bir gün varsýn gelmesin ertesi.’’

Demek ki annemle ayný rüyayý görüyorduk ya sahiden o bir tek günü yaþayabilecek miydik hem sonra Tanrý da istememiþ miydi ayný rüyayý görmemizi? Üstelik O da ayný rüyayý görüyorsa biz bir tek güne mi sýðdýracaktýk tüm ömrü ve sevgiyi?

Demek ki; ya ben ya da annem bildiðim o kadýn büyük bir hata yapmýþtýk önceki hayatýmýzda ve þimdi bize yeniden bir þans verilmesini bekliyorduk. Yoksa biz ikimiz de birer günahkâr mýydýk?

Bunlarý düþünmem bile günahtý madem… iyi de neden bir beden sunulmuþtu bana sadece acý çekmek için mi? Acýlarla ruhlar olgunluða böyle mi eriþiyordu peki?

Annem tam odadan çýkmýþtý ki kapý çaldý.

Kimin geldiðinin ne önemi vardý ki? Biz asla mutlu olamayacaktýk ya Makbule Hanýmýn küçük kýzý… o, o mutlu muydu peki?

Bunlar geçiyordu içimden ve bir deðiþim geçirdiðimi fark ettim ansýzýn.

Aman Allah’ým ne oluyordu bana böyle?

Artýk vücudum soðuk deðildi hatta ve hatta bir vücudum bile yoktu hani o büründüðüm insan þekli.

Küçülüyordum hem de büyük bir hýzla.

Bunlar olup biterken içeriden gelen seslere kulak kabarttým. Sahi, Makbule Hanýmý ve küçük kýzýný ben hiç görmemiþtim ve iþte onlarýn sesini duyuyordum ve bir tekerlek sesi çalýndý kulaðýma: gýcýrdayan ve neþeli bir kahkaha ve ardýndan bir çýðlýk.

Gelmiþti.

O gelmiþti.

Makbule Haným ve kýzýný gördüm ansýzýn odanýn kapýsýnda.

O neydi öyle?

Küçük kýz bir tekerlekli sandalyede oturuyordu daha doðrusu o oturuyor ve annesi itiyordu.

Annemi aradý gözlerim.

Demiþti ama: demek ki namazý hala bitmemiþti.

Ah, güzel Allah’ým ben þimdi kim bilir hangi haldeydim? En azýndan üþümüyordum.

Ve o küçük bedeni ile içinde kaybolduðu tekerlekli sandalyeyi görünce her þeyi bir anda unuttum.

Acaba annem de unutur muydu sadece ikimizin-ve de Tanrýnýn-gördüðü rüyayý?

Ben bunlarý geçirirken aklýmdan küçük çocuðun arabasýný iyice yataða yanaþtýrdý annesi ve duyduðum çýðlýkla irkildim.

Ellerindeydim küçük çocuðun hatta beni arabasýndaki yastýða sýkýþtýrmýþtý ve onu duyar duymaz:

‘’Anne, yaþasýn, bak buldum dün kaybettiðim bez bebeði demek ki burada kalmýþ. Oysaki nasýl da aðlamýþtým tüm gece. Bak, anne, týpký býraktýðým gibi. Yine saçlarý örülü bak yeþil de gözleri var üstelik canlý gibi. Ýyi ki geldik yoksa hep aðlayacaktým hem nereden bulurdum bu bez bebeðimin aynýsýný?’’

‘’Allah kabul etsin, Müzeyyen Haným.’’

‘’Sað ol, canýma arkadaþým. Tam da zamanýnda geldiniz. Hadi, çýkalým da kabristana vakitli gidelim. Bekler beni yavrum. Hala dün gibi, biliyor musunuz?’’

‘’Bez bebeðim burada kalmýþ Hülya Teyze. Teþekkür ederim onu sakladýðýnýz için. Çok üzülmüþtüm dün onu kaybettiðimde. Siz gelene kadar ben de oturur uslu uslu bebeðimle oynarým, e mi?’’