Ýbibik Kuþlarý

Ýbibik kuþlarýnýn bilimsel adý Vanellus vanellus’tur(Dolayýsýyla "Vanellus vanellus" ismini Türkçeye anlam olarak çevirmek istersek, yaklaþýk olarak "küçük fanfar, küçük fanfar" ya da "küçük borazan" gibi bir ifade kullanabiliriz. Ancak, kuþlarýn adý Türkçede zaten "Ýbibik" olarak yerleþmiþtir ve bu isim bilimsel adý karþýlayan halk arasýnda kullanýlan isimdir.). Kulaklarý keskin, gözleri parlak ve dikkatli olan bu kuþlar, genellikle 30-35 santimetre boyunda olurlar. Uzun ve güçlü bacaklarý, onlara suda ve çamurda rahatça yürüyebilme imkâný verir. Özellikle nemli, ýslak çayýrlarý ve bataklýklarý severler; çünkü burada böcek ve solucan gibi yiyeceklerini kolayca bulabilirler.

Ýbibikler, gündüzleri çok aktiftir. Sabahýn erken saatlerinde baþlayýp gün boyunca orman kenarlarýnda, tarlalarda ve çayýrlarýn üzerinde uçarlar. Uçuþlarý biraz tutuk ve dalgalýdýr, ama çok çevik bir biçimde havada küçük dönüþler yapabilirler. Onlarýn en dikkat çekici özelliklerinden biri, baþlarýnýn üzerindeki küçük tüycüklerden oluþan taç benzeri bir saldýrganlýða benzeyen süsleridir. Bu taç, özellikle çiftleþme döneminde erkek kuþlarda daha belirgin olur.

Ýbibiklerin beslenme alýþkanlýklarý da oldukça ilginçtir. Toprakta yürürken, keskin bakýþlarýyla suda veya çamur içinde hareket eden küçük böcekleri ve kurtçuklarý yakalarlar. Güçlü gagalarýyla bu canlýlarý yakalamak, en önemli gündelik iþleri arasýndadýr. Onlarýn beslenme þekli, ekosistemde böceklerin dengelenmesine yardýmcý olur; böylece tarlalar ve bahçeler zararlý böceklerden korunmuþ olur.

Yaz aylarýnda, havalarýn ýsýnmasýyla birlikte ibibik kuþlarý yuvalarýný kurarlar. Yuvalarýný çoðunlukla yere, otlarýn arasýna veya çalýlýklara kapalý bir çukur açarak yaparlar. Buraya 3-4 tane benekli yumurta býrakýrlar. Anne-baba kuþ, bu yumurtalarý dönüþümlü kuluçkaya yatarak 21-28 gün arasýnda korur. Çýkan yavrular, anneleriyle birlikte hýzlýca yürümeye ve besin aramaya baþlarlar. Henüz uçamayan küçük ibibikler, anne babalarýnýn korumasý altýnda kalýr ve gün geçtikçe uçmayý öðrenirler.

Kýþ geldiðinde ise ibibikler, sýcak bölgelere doðru uzun yolculuklara çýkarlar. Bu göç hareketi, onlarý koruyucu ve güçlü yapar. Bazen binlerce kilometre uçarak Afrika'nýn sýcak topraklarýna ulaþýrlar. Ýlkbaharda yeniden yuvalarýna dönerek, yeni hayatlarýna baþlarlar.

Ýbibik kuþlarý sadece doðanýn deðil, insanlarýn da dostudur. Çünkü onlarýn varlýðý, saðlýklý ve dengeli bir çevrenin göstergesidir. Ýnsanlar, ibibiklerin seslerini duymak ve onlarý izlemek için açýk alanlara gider; böylece doðayla baðlarýný güçlendirirler.

Bu yüzden ibibikler, sadece güzel tüyleri ve neþeli sesleriyle deðil; doðadaki görevleri ve hayat mücadeleleriyle de özel kuþlardýr. Onlarý koruyup sevdiðimizde, doða da bize güzel þarkýlarýyla geri döner.(Alýntýdýr)

Ormanýn kýyýsýnda, yeþilin en güzel tonlarýnýn arasýnda küçük bir ibibik ailesi yaþýyordu. Anne ibibik, yýlýn ilk sýcak gününde yere küçük taþýtlarý olan yuvasýný özenle yapmýþtý. Baba ibibik ise etrafta gezinip en lezzetli böcekleri bulmakla meþguldü. En küçükleri, Minik, kanatlarýný yeni yeni çýrpmaya baþlamýþtý.

Minik, bir sabah güneþin ilk ýþýklarýyla uyanýp annesine þöyle dedi: “Anneciðim, bugün ilk defa uçmayý deneyeceðim!” Annesi hafifçe kanatlarýný açýp “Merak etme Minik, her kuþ önce acemidir. Sen güçlüsün, denersen baþaracaksýn.” diye cesaret verdi.

Minik, tüylerini düzeltti, küçük bacaklarýný yavaþça kaldýrdý ve havalandý… Birden dengesini kaybetti, yere doðru küçükçe sallandý ama hemen tekrar kanatlarýný açtý. Baba ibibik, uzaktan sevgiyle izliyordu; “Harikasýn oðlum, düþtüðünde kalkmak cesaret ister.” diye mýrýldandý.

Minik, biraz sendeleyerek ama devam etti. Günler geçtikçe daha yükseðe çýkmaya baþladý, ormanýn ve tarlalarýn üzerine uçtu. Ýlk uçuþlarýnýn heyecaný ve annesinin ona olan sevgisiyle kalbi neþe doldu. Artýk o, sadece küçük bir yavru deðil, gökyüzünün cesur minik kuþuydu.

Bir sonbahar sabahý, Minik ailesiyle birlikte uzun bir yolculuða çýktý. Afrika’nýn sýcak topraklarýna doðru süzüleceklerdi. Minik biraz korkuyordu ama annesi ona fýsýldadý: “Her yeni yolculuk, yeni umutlar demektir. Sadece birlikte olursak her þey mümkün.” Ve birlikte, sonsuz gökyüzünde kanat çýrparak yol aldýlar ve Türküye’mize gelerek, Ahmet Zeytinci kardeþimin penceresine konarak, daha sonrada edebiyat evinin damýna, sonrada benim evin penceresine konarak böylesine güzel bir anlatýya dönüþtü.

Ýþte ibibiklerin hayatý, cesaretle ve sevgiyle dolu böyle bir hikâyeydi. Her yeni güne umutla, her zor anýya birlikte göðüs gererek baþlýyorlardý. Doða onlarla daha da güzel, daha da yaþanýlýr bir yer oluyordu, vesselam.