Aþkýmýz Sayfalarý Açýlmamýþ Eski Bir Romandý Sanki

Aþkýmýz, eski bir roman gibiydi, sayfalarý açýlmamýþ, okunmamýþ, sadece saklanmýþ gibiydi. Sayfalarý sararmýþ, kenarlarý yýpranmýþ ama içindeki cümleler hâlâ canlýydý. Her satýrýnda bir yolculuk, her paragrafýnda bir sýr saklýydý. Seninle karþýlaþtýðým an, o romanýn unutulmuþ bir bölümünü açmýþ gibiydim; yýllardýr kimsenin dokunmadýðý bir hikâyenin kahramaný oluvermiþtik. Gözlerin, karanlýkta parlayan bir iþaret fiþeði gibi yolumu aydýnlatýyordu. Ne zaman kaybolsam, bir bakýþýnla yeniden buluyordum kendimi. Senin tebessümün, yorgun günlerimin üzerine serilmiþ bir bahar örtüsüydü. Ýçimdeki fýrtýnalar, senin sesinle dinliyordu. Her kelimen, bana yeniden yazýlmýþ bir hayatýn ilk cümlesi gibi geliyordu.

Birlikte yürüdüðümüz sokaklar, romanýn mekânlarýydý. Her köþe baþýnda yeni bir sahne, her adýmda yeni bir hikâye doðuyordu. Bazen bir kahraman gibi güçlü, bazen bir figüran gibi kýrýlgan hissediyordum. Ama sen yanýmda oldukça, hiçbir rol eksik kalmýyordu. Seninle yazýlan her bölüm, insana bir sýcaklýk taþýyordu. Ve ben biliyordum: bu romanýn sonu yoktu. Çünkü aþkýmýz, bitmeyen bir hikâyeydi. Ne zaman bir sayfa kapansa, yeni bir sayfa açýlýyordu. Ne zaman bir cümle tamamlansa, baþka bir cümle doðuyordu. Bizim hikâyemiz, zamanýn raflarýna kaldýrýlacak bir kitap deðil; insanlýðýn kalbine yazýlacak bir öyküydü.

Yolculuðumun ilk menzili bir sessizlikti. Taþ sokaklarda yankýlanan adýmlarým, kendi içimdeki boþluðu hatýrlatýyordu. Her köþe baþýnda bir hatýra, her gölgede bir yüz saklýydý. Ýnsanlarýn gözlerinden düþen kýrýntýlarý toplar gibi, ben de kendi kalbimin daðýlmýþ parçalarýný topluyordum. Sonra bir þehir çýktý karþýma: duvarlarý eski, ama ruhu diri. Çarþýsýnda satýlan baharatlarýn kokusu, bana çocukluðumun unutulmuþ günlerini hatýrlattý. Bir sadece yalnýz yolculuk deðildir; ayný zamanda geçmiþin izlerini bugüne taþýmaktýr. O þehirde gördüðüm her yüz, bana kendi hikâyemi seninle yeniden yazdýrdý.

Bir baþka menzilde deniz vardý. Ufuk çizgisi, gökyüzüyle birleþmiþti. Dalgalara bakarken, insanýn içindeki fýrtýnalarýn da bir gün dineceðini düþündüm. Yolculuk, sadece adýmlarýn deðil, ruhun da yürüyüþüdür. Ve ben her dalgada kendi içimdeki kýrgýnlýklarý yýkayýp yeniden doðuyordum. Bu, aþka doðru bir bir yolculuktu. Her menzil bir insan kalbi, her durak bir hatýra, her yol bir dua gibi. Benim yolumda karþýma çýkan insanlar, bana kendi yaralarýný gösterdi. Onlarýn acýsýný gördükçe, kendi acýmý daha anlayarak taþýdým. Çünkü yolculuk, yalnýz kendini deðil, baþkasýný da anlamaktýr.

Ýlk menzil sabýrdý. Yolun taþlarý aðýrdý, gölgeler uzun, sessizlik derindi. Her adýmda içimdeki acele kýrýldý, her durakta beklemenin öðretisi büyüdü. Sabýr, yolcunun en büyük azýðýydý; onsuz hiçbir menzil aþýlmazdý.

Ýkinci menzil aþktý. Bir þehrin kapýsýndan girer gibi kalbinin kapýsýndan içine girdim. Her sokak bir bakýþ, her meydan bir tebessüm oldu. Aþk, yolculuðu anlamlý kýlan ateþti; hem yakýyor hem aydýnlatýyordu. Onunla yürüyen, karanlýktan korkmazdý.

Üçüncü menzil ihlâstý. Yolun ortasýnda bir çeþme buldum; suyu berrak, sesi dingin. Ýçtim ve anladým: yolculuk gösteriþ için deðil, kalbin saf niyeti için yapýlýr. Ýhlâs, yolcunun pusulasýydý; yönü doðru tutmazsa menzil kaybolurdu.

Son menzil vuslattý. Yol bitmedi, ama kalbim bir kavuþmayý tattý. Vuslat, varýlacak bir þehir deðil; içte doðan bir huzurdu. Yolun sonunda deðil, yolun içinde bulunurdu. Ve ben anladým: bu aþkýmýz, bir deftere yazýlan satýrlar deðil, insanýn kalbine iþlenen bir haritaydý. Ve nihayet vardýðým menzilde þunu öðrendim: Yol bitmez. Ýnsan, yolun kendisidir. Aþk, bir deftere yazýlan satýrlar deðil; kalbin içinde açýlan sonsuz bir haritadýr. Her adýmda yeni bir þehir, her bakýþta yeni bir insan, her nefeste yeni bir anlam vardýr.

Veya

Sabýr Menzili… Bir köyde yaþlý bir kadýnla karþýlaþtým. Ellerinde çatlamýþ topraklarýn izleri vardý. Bana dedi ki: “Sabýr, ekmek gibidir; piþmeden yenmez.” Onun yüzündeki çizgiler, yýllarýn bekleyiþini anlatýyordu. O an anladým ki sabýr, yolcunun azýðý deðil, yolun kendisiydi.

Aþk Menzili… Bir þehir meydanýnda genç bir delikanlý sevdiðini bekliyordu. Kalabalýðýn içinde yalnýzdý, ama gözleri bir tek kiþiyi arýyordu. Yanýna vardým, “Neden bu kadar bekliyorsun?” dedim. Gülümsedi: “Çünkü aþk, bekleyiþin kendisidir.” O bakýþta gördüm ki aþk, yolculuðu anlamlý kýlan beklemekti, sevmekti, terk etmemekti...

Ýhlâs Menzili… Bir dergâhta derviþle karþýlaþtým. Sessizce dua ediyordu. Yanýna oturdum, bana dönüp þöyle dedi: “Ýhlâs, kimsenin görmediði anda doðru kalabilmektir.” Onun duasýnda gösteriþ yoktu, sadece saf bir niyet vardý. O an anladým ki ihlâs, yolcunun pusulasýdýr; yönü doðru tutmazsa menzili o an kaybolur.

Vuslat Menzili… Bir annenin evine vardým. Yýllardýr gurbette olan oðlunu bekliyordu. Kapý çaldýðýnda gözlerinden yaþlar aktý, ama yüzünde bir güneþ doðdu. “Vuslat,” dedi, “yolun sonunda deðil, kalbin içinde baþlar.” O kavuþmada gördüm ki vuslat, bir þehir deðil; içte doðan huzurdur, vesselam.

Mehmet Aluç