Ýlk önceleri acýlarý yudumlayamadým
Gençken yeterince çilekeþ biri olamadým
Tüm gözyaþlarýmý beyaz mendilime silerek
Biriktirip bu günlere kadar saklayamadým…
…
Ne gerçeklere kol kanat, ne sahip olabildim
Ne de diyarý Ýslam’ýn meþhur beyaz gezgini
Ne baharý ne de çiçekleri büyütebildim
Oldum ancak dünyanýn en üzgünü
…
Önceleri mahcup, utangaç bir yüzle dolaþtým
Mevlana’lar gibi semaha bile duramadým…
Üstümde asilinden bir ciddiyet taþýyarak,
Þu kendi nefsimi alnýndan bile vuramadým…
…
Bozuk bir plak gibi kendi etrafýmda döndüm
Döndüm durdum, karanlýk içinde, nuruz, ýþýksýz
Yine de yaslanýp inancýmýn omurgasýna
Nefsimle savaþarak gölgelerinde uyudum
…
Külliyen kaderin sahibine de teslim oldum
Sýrtým dayadým sadakatle bir akl-ý selime
ilkbaharlar gibi yeniden yeþerdim
Yok, oldu kaygýlarým, erdim huzura
…
Ne sýðýnacak iskele, ne liman aradým,
Çalýþtým çabaladým bir þeylere yaradým
Her bir anýmda yüreðim gardiyaným oldu
Ancak öyle iðreti sevdalara bel baðlamadým
…
Nurdan güller diktim, hayatýn güneþsiz yanýna
Çifte çubuða su verdim, erdim ihsanýn anýna
Ýyimserliði içip dudaklarýmdan bal döküp,
Yine de cevri cefayla kavuþtum sefa ihsanýna
…
Antakya-091110