Sen kendini daha çok özledin,

Herkesten , herþeyden farklýydý özlemin,

Hep bir veda halinde sevdin,

Oysa bir yaprak gibi düþtü önüne kaderin...

Aþktan nefes alamadýðýn o yerde

Ölmemek için öldürdün beni kafanda,

Nasýlda masumdu çaresizliðin,

Ýçin için titrerken bedenim

Ýçine kimse dokunamazdý senin...

Öylesine eksik ki gururum,

bütün yaralarýný tek tek öper gibi

geçmiþin ellerine yapýþan o soðuk kadar yorgunum...

iki kapým var benim ölüm ve doðum...

çoðalarak deðil hep eksilerek yaþadýn,

aþk düþürdü seni ruhunun gurbetine,

eðer isteseydin seninle silerdim kendimi,

kalbine çaðýrdýðýn herkesi artýk sokaða çýkarabilirsin,

ömründen düþtün kendini...

yaþadýklarýn yüzünden acý çekmedin sen hiç,

yaþýyamadýklarýn yüzünden

sýcaklýðý üþütürken hüzün

çaresiz aþklarýn içinde yaþlanýyor yüzün . . !