Biz seninle aynı sokaklarda büyümüştük sevgili,
aynı kaldırımda yürümüştük mutsuzluğa
şimdi dışarıda kanıyor sahipsiz suskunluğum,
Ne etsem döndüğüm tek yer o , eski kalbim...
Her yeni yüzde yeni öyküler arardım,
kendimi aldattıkça sevginin kıymetini anlardım,
rüzgarlar adını fısıldıyor aydınlığa,
Sevgi bir eliyle çağırıyor , korku iki eliyle itityor,
Ben camların dışında bir yeri özlerim hep ,
ulaşılması imkansız olanın peşinden giderim,
kalbime en yakın , fikrime en uzak olan sensin ,
Kaçabilirsin , fakat ömründen daha uzağa gidemezsin,
Bilseydin acıyan yanlarımı acırdın acımasızlığına,
bilseydin , bir bulup bir kaybetme oyunuyla kırmazdın kanatlarımı,
Gönüllü sürgün oldum artık yalnızlığın yolunda,
kanlı bir sisin içinde mecburum sana ,
Sen hiç birşeyin adını koyamazdın,
İsimsiz hayatların vardı senin ,
Üzerime soğuk topraklar atarken dilin
Sözcükler iki yüzlüymüş sevgilim . .!
Halil i. Uzuntaş