...
“Sevdiğimi.”
“Söylemezseniz bilemez ki!”
“Bak o da sevdiğini söylüyor.”
“Kim?”
“Dalgalar, sahile sevdiğini söyler durur.”
“Ama ben…”
“Güzelsiniz. O öğrenince mutlu olacaktır.”
“O kim?”
“Onun kim olduğunu bilmiyor olamazsınız.”
“Ama.. Ama ben sizi…”
“Kimi!..”
“Sizi…”
“Nereden çıktı bu!..”
“Yüreğimin en derin yerinden.” Cevap vermesini beklemeden sözlerine devam etti. “Duygularıma karşılık verdiğiniz gün; beni mutlu edeceksiniz” diyordu. Nasıl söylerim diye kara kara düşündüğünü bir anda söyleyip çıkıvermişti.
Nasıl bir tepki vereceğini bilemenin korkusuyla günlerdir kendi kendine eziyet edip durmuştu. İçindekileri söyleyerek yüreği üzerindeki karanlık bulutlarını dağıtarak rahatlamıştı. Duygularına esir olan yüreği, hissiyatını açığa vurmaktan çekinmiyordu.
“Bak bu olmadı işte!...”
“Neden?”
“Sizinle birlikte olmak için çok şeylerini kaybedecek o kadar etrafınıza genç varken… Hem size umut vad ettiğimi hiç hatırlamıyorum.”
“Dürüstlüğünüz, yorulmak nedir, bıkmak nedir bilmeyen çalışmanız, zekiliğiniz, incelikleriniz; hassas oluşunuz, temiz bir kişilik ve kimliğiniz beni size bağlamaya yetti.”
“Görmüyor olamazsınız. Etrafınızda aynı özellikleri taşıyan kendi ırkınızdan bir çok insan var.”
“Ama siz, bir başkasınız.”
“Yanılıyor olamaz mısınız? Sıradan insanlardan benim ne farkım olabilir?”
“Sizde olup da, onlarda göremediğim çok şeyler var.”
“Hiçbir şey birbirini aynısı değildir ama duygularınız sizi yanılmış olmalı!..”
Yanına kadar sokularak: “Neden kaçıyorsunuz?” diyordu. Genç kız ensesine kadar yaklaşıyor, hissiyatını alt üst etmeye çalışıyordu. Gözlerindeki esrarlı pırıltılarla cadde kenarından gelip giden dalgalara göz atarken; nazik, saygılı ve yalvarmaklı bir sesle:
“Çirkin biri miyim?” dedi ve kısa bir süre tepki vermesini bekledi ve devam etti. “Çocukluğumdan beri hiç kimseyle gönül alış verişim olmadı. Yanlış anlamayın, sadece duygularıma siz hakim oldunuz.”
“Çirkinlik, tende değil yürekte olandır” dedi genç adam. Genç adamın konuşmasından cesaret alarak; aralıksız sözlerini sürdürmeye devam etti.
“Neden bir ışık, ufacık bir ümit vermiyorsunuz? Bu dünyaya senin olmaya geldim.”
“Bu nasıl olabilir?”
“Sevmek bir ihtiyaçsa, insanın sevdiğini söylemesi neden suç olsun. Sizden imkansız bir şey mi istiyorum?”
“Ben doğduğum yerlerde bıraktım yüreğimi.. Ana, baba, kardeş sevgisinden başka sevgi de tanımadım.” Üniversiteden Şule hanım aklına geldi. Uzun zaman ona da hiçbir şey yazmamıştı. Ondan da bir haber alamamıştı.
Merak etti. Daldı.
Ayumi, genç adamın yıllardır görünmez gemler vurduğu duygularını yeniden uyandırmaya çabalıyordu.
Genç adam; adını koyamadığı çilenin öldürücü ıstıraplarına, kasırgaya tutulmuş çaresiz bir ağacın dalları, yaprakları kadar yüreğini sıkıntıya sokmak istemiyordu.
Duygularının ruhunu bunaltmasına, pişmanlık duyarak yaşamaya asla izin vermek istemiyordu.
“Hayır… Hayır. Bu imkansız!”
“Neden?”
...
Devamı Var...
...
Km-010105
(
Safa Tepesi - Ayumi -2 başlıklı yazı
KOCAMANOĞLU tarafından
31.07.2011 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
