Anadolu da bir köy kahvesindeyim,
Acý bir kahve içiyorum,
Mehmet emmi ile sohbet ederek.
Kuraklýk diyor Mehmet Emmi, yoksulluk diyor,
Yokluk diyor, terör diyor
Büktü belimizi diyor.
Bir zamanlardan bahsediyor,
Cennetten bahsediyor,
Gözlerim yaþlý, gidenlerin arkasýndan diyor.
Kimsecikler kalmadý diyor,
Hüzünleniyor.
Bende öyle.

Anadoludayým yine,
Koskocaman bir kentte bu kez,
Bir kenar mahallesinde,
Hani varoþ dedikleri yerde
Hani bu kadar insan,
Bu kadarcýk þehre nasýl sýðar dediðiniz yerde.
On dokuz yaþýnda, gencecik bir adam Mustafa.
Beþ yaþýnda göçtük diyor,
Yoksulluk diyor, geçim derdi diyor,
Okuyamadým, babam hamal diyor.
On dokuz yaþýnda Mustafa
Elleri yetmiþine dayanmýþ.
Babam hasta diyor,
Ablamý bulamýyoruz.
Aþýðým diyor,
Hüzünleniyor.
Bende öyle.

Ýstanbul’dayým.
Güzel þehir, koca þehir,
Mavi gözlü küçük kýz çocuðu Ýstanbul’da.
Büyük bir plazadan kuþ bakýþý izliyorum Ýstanbul’u.
Küçük bey Paris’ten dönmüþ biraz evvel,
Kýz kardeþi Ýtalya’da.
Muhasebe müdürüyle konuþmadalar,
Nasýl vergi vermeyiz diye.
Eski ansiklopedileri mi göndersek,
Bir köy okuluna?
Muaf mý tutsak kendimizi vergiden?
Bedelli askerliði mi beklesem,
Amerikan vatandaþlýðýna mý geçsem?
Düþünüyor küçük bey.
Sanki tüm dünya ona karþý,
Sanki tüm memleket emrinde.
Öfkeleniyor küçük bey.
Bende öyle.