Sýnýfta örgütlendiler, topu topu on kiþiydiler. Kaçmaya karar verdikleri matematik dersi de, zaten öðlene yaklaþan son dersleriydi.  Gidecekleri yerde öyle uzak deðildi, ortaokulun birkaç yüz metre ilerisindeki çamlýk alanýydý. Burasý Ankara’nýn Cebeci semtinin yüksek yerindeydi.  Çam aðaçlarýnýn arasýna gelen ailelerin de piknik alanýydý. Havuzumsu denen yerde ise pek su yoktu. Varsa da dibinde bir ayak mesafesi kadardý.

         Hava güneþliydi, kaçan öðrenciler havuzun kenarýna yakýn boþ alana gelmiþlerdi. Hepside matematik dersinden kurtulmanýn rahatlýðýyla çarçabuk soyunarak üzerlerine birinci ligin siyah, kýrmýzý ve lacivertli renkli formalarýný giydiler. Her biri futbolcu edasýyla önceden kurulu taþlarýn olduðu kalenin içindeki alana ýsýnma hareketleri yaparak doluþtular. Ýçlerinde en iyi oynayan Erhan’la, Yýlmaz iki takým kurup,  seçtikleri arkadaþlarýyla baþlama düzenine geçmiþlerdi. Erhan Brezilya milli takýmýndan seyrettiði Pele’nin hayranýydý. Oynadýðý oyunlarda çalým atmadan duramazdý, ayaðýna yapýþtýrdýðý topu almak, hiç de kolay deðildi.  Çoðu kez kaleciden aldýðý topla geçemeyeceði arkadaþý yoktu… Maçlarý baþladýðýnda yine öyle yaptý, topu kalecilerinden aldý, rakiplerine birinci çalým, ikinci çalým, üçüncü çalým derken artýk tam gol atmak üzereyken Erhan yerde, top ise baþka yerdeydi. Erhan, olduðu yerden kalkamýyordu. Çevresini kapatan arkadaþlarý arasýnda yüzünü ekþiterek gökyüzünü göremeden kývranýyordu. Acýsýnýn geçmesini bekleyen arkadaþlarý yanýlmýþtý. Ýki arkadaþý yerde yatan Erhan’ý zor da olsa kaldýrmýþlardý.  Formasý ýslaktý, arkadaþý Kemal;

         “Aðrýn geçti mi?” dediðinde, aldýðý yanýtta yine acý vardý. Ýki arkadaþýnýn arasýnda evlerine geldiðinde, annesine deðil ama futbol oynamasýna kýzan ve dört topunu patlatarak izin vermeyen babasýna ne diyeceðini bilemiyordu. Arkadaþý kapýnýn ziline dokunduðunda karþýlarýna çýkan Annesi heyecanla gözlerini açýp, elini aðzýna götürerek;

         “Oðlum ne bu halin? Ne oldu sana! “ diyerek baðýrdýðýnda oðlunu arkadaþlarý arasýndan içeri aldý.  Erhan’ýn acýsý kanepenin üzerinde korkuyla birlikte devam ettiðinde annesi tekrar sordu;

         “Oðlum yine futbol deðil mi?”

         “Yok, anne, arkadaþlarla beden eðitimi dersinde okulun tuðlasýný taþýyorduk ki,  birkaç tuðla omzuma düþtü. Çok aðrýyor! ” yalaný ile kandýracaðýný zannetti ama annesi bu basit yalaný yutmamýþtý. Yutmuþ gibi görünse de sakinliðini korumaya çalýþtý. Oðlunun üstündeki ýslanmýþ formayý çýkarmaya baþladýðýnda oðlunun acýsý gittikçe katlanýyordu.  Annesi;         

         “Oðlum sakýn kolun kýrýlmasýn! “ dediðinde Erhan,  yüzündeki acýyla ne söyleyeceðini bilemedi. Onun tek düþüncesi babasýndan yiyeceði fýrçaydý… Annesi acý çeken oðlunun haline fazla dayanamadý. Bir kat altta tek baþýna oturan komþularý yaþlý Çorumlu teyzeye gidip yardým istedi. Çorumlu teyzenin önerdiði çýkýkçýya birlikte gittiler. Ýçeriye girdiklerinde kalabalýktý. Odanýn pis kokusu neredeyse boþ mideleri alt üst edecekti.  Kayserili çýkýkçý kadýn mavi gözleri, parlak yüzüyle iri yapýlýydý. Erhan’ý sandalyeye oturtup saðýna soluna dokunmaya baþladýðýnda, omzunda çatlak olduðuna karar verdi. Yardýmcýsýndan malzemeleri hazýrlamasýný söyledi.  Uzunca bezin arasýna konulan ikinci bezin üstünde sabun rendesi ile yumurta akýný döküp, karýþtýrdý. Malzemenin olduðu bölümü itinayla hastasýnýn çatlak bölgesine koyup, bezin devamýný da koltuk altýndan dolandýrarak sýkýca sardý.  Erhan’ýn iki kolu da havada heykel gibi öylece kalakalmýþtý. Çýkýkçý; “On beþ gün sonra tekrar geleceksiniz” diyerek eve gelindiðinde babasý da televizyonun karþýsýndaydý. Annesi babasýný bir köþeye çekip durumu izah ettiðinde, babasý ilk kez kýzmamýþtý.

         On beþ gün Erhan için zor geçmiþti. Okul ve derslerinden uzak da olsa, arkadaþlarýnýn getirdiði notlara bakarak sýnavlarýna hazýrlanýyordu.  Çýkýkçý on beþ gün sonra sargýlarý açtýðýnda kuruyan malzemeler etrafa pis koku salmýþtý. Erhan kollarýný indirmeye çalýþsa da zorlandý, bir iki alýþtýrmayla kollarýný eski haline getirmeye çalýþtý ancak zorlandý, yine aðrýsý vardý. Çýkýkçý kadýn;

         “Aðrýn var mý?” dediðinde, Erhan yüzü buruþuk kafasýný salladýðýnda çýkýkçý kadýn annesine dönerek; “Ben elimden geleni yaptým, siz yarýn bir doktora götürseniz iyi olur” diyerek verilen parayý göðsünün arasýna sýkýþtýrdý.

         Erhan hastanenin zemin katýndaki dolambaçlý sakin bir o kadar da ürperten koridorlarýnda ilerlediðinde insanlar çevresinde gittikçe azalýyordu. Kalorifer borularýnýn uzunluðu ve tavanýn basýklýðýyla birlikte, havalandýrma cihazlarýnýn gürültüsü arasýnda “Çamaþýrhane” ve “Morg” yazan yön tabelalarýna baktýðýnda, dayýsýnýn mekânýna yaklaþtýðýný anladý. Bir kývrým daha döndüðünde “Morg” yazýsý yalnýz kalmýþtý. Biraz sonra göreceði dayýsýnýn hastanedeki lakabý “Kasap Sadýk”tý. Dayýsý kalýn kaþlý, güzel gözleri önlerden açýk ve arkaya doðru kývýrcýklaþan saçýyla kýsa boylu da olsa yakýþýklýydý. Morgda göreve baþladýðý il günlerde ortamdan çok ürkmüþtü. Yýllar geçtiðinde ölülerden zarar gelmeyeceðini anlayarak onlarla yaþamayý kabullense de içkiyle gördüklerini unutmaya çalýþtý. Oturduðu semtte Ankara’nýn Kaleiçi mahallesiydi.. Buraya gecekondularýn yoðun olduðu Altýndað’da derlerdi. Ankara’ya ilk geldiðinde en yüksek yeri seçmiþti. Balkonuna oturulduðunda kuþ bakýþý Ankara’nýn dört bir tarafý uçaktan bakarcasýna ayaklar altýndaydý. Balkonunda hiç eksik etmediði rakýsýný, keyiften mi, yoksa bir þeyleri unutmak için mi içer, o zamanlar pek belli etmezdi.  Hele bir keresinde içtiði on þiþe þaraptan sonra baygýn halde ayaðýna iðne batýrsalar da bana mýsýn demeden balkonda öylece sýzdýðýný kendisine söylendiðinde bir türlü inanmamýþtý. Eskimiþ kahverengi deriden çantasýnýn içindeki iðne kutusuyla komþularýna iðne yapmaya giderek üç beþ kuruþ kazanmanýn yolunu bulurdu. Erhan, dayýsýnýn yanýna zaman zaman gelse de,  çoðu kez koridordan seslenir ve onunla birlikte ölülerin bulunduðu odaya ellerini at gözlüðü gibi kapatarak bakmadan geçmek istese de meraktan yinede buz gibi odasýnýn serinliðinde krom çelik masa üstünde yatan ölülerin kesilmiþ kanlý bedenlerine bakmadan yapamazdý. Yine öyle yaptý… Morgun kapýsýna yaklaþtý. Dayýsýna seslendi… Ýçeriye birlikte geçtiler. Dayýsý;

         “Hayýrdýr” dediðinde, Erhan omzunu göstererek, top oynarken düþürüldüðünü ve omzunun on beþ gün sarýlý olduðunu, açýldýðýnda da aðrýsýnýn devam ettiðini söyledi. Dayýsý ortopedi bölümünü arayarak doktor arkadaþlarýna geleceðini söyledi… Bu arada Erhan’ýn gözü büronun ardýndaki cam kavanozlara takýldý.

         “Dayý bunlar ne?” dediðinde, dayýsý kolundan hafifçe tutarak yan odaya götürdü. Odanýn içinde kavanoz içinde ölen ve hastalardan alýnan organlar vardý. Dayýsý kavanozlardan iri olanýný tezgâhýn üstüne koydu. Gösterdiði ciðer simsiyah ve çürüktü.  Dikkatli baktýðýmý fark ettiðinde, “Sigara içiyor musun?” sorusuna “Allah korusun dayý, ben sporcu olacaðým, öyle þey olur mu?” diye yanýt verdiðimde, “Hani içeyim dersen, ciðerin bu þekilde simsiyah olur, anlayacaðýn kanserli ciðer.” Dediðinde Erhan’ýn içi bir tuhaf oldu. Biraz ilerlediðinde, derste öðrendiði ancak göremediði organlarý kavanoz içinde tek tek görebiliyordu. Bir taraftan gözü kavanoz içindeki organlarý merakla incelerken, bir gözü de yan odanýn soðukluðun ardýndaki bilinmezliðe takýlýyordu. Gözlerini kaçýrsa da, içindeki ses; “Bak iþte ne olacak, bir gün sende öyle olmayacak mýsýn?” diyordu. Merakýný yenip, bu kez eliyle gözlerini kapatmadan baktýðýnda, kafasý kesilen adamýn daðýlan yüzü krom çelik ölü yýkama tezgâhýnda boylu boyuna uzatýlmýþtý.  Baþucunda yýkama ve kesici aletler sanki görevini yeni bitirmiþti. Dayýsý, “Baktýðýn bu tezgâhtan kimler geldi kimler geçti, Ahmet Tarýk Tekçe’yi bilir misin?” Dediðinde, “Hayýr” yanýtýna; “Ýþte þu gördüðün tezgâhýn üstünde 300 filmde oynamýþ, parti baþkanýna yazdýðý bir yazý yüzünden bir yýl hapis yatmýþ bizim dönemin ünlü tiyatro ve sinema oyuncusuydu. 1964 yýlýnda en korktuðu trafik kazasýnda hayatýný kaybedince onun otopsisine yardým etmek bana da nasip oldu.” Diyordu.

Uzaktan ince sesler gelmeye baþladýðýnda Erhan’ýn içinde bir korku belirdi. Yoksa gaipten gelen sesler mi iþitiyordu. Sessizliði bozmak için dayýsýna ilginç gördüðü kavanoz içindekinin ne olduðunu sordu. “Cenin” yanýtýný aldýðýnda, Erhan cenin’in ne olduðunu bilmiyordu.  “Sahi dayý, o küçük yaratýk da ne?” diye sorusunu tekrarladýðýnda ona bir doktor edasýyla; “Anne karnýnda oluþan küçük bebeðin oluþumu” yanýtýna Erhan þaþýrmýþtý, bir bebeði gözünde büyüttüðünden küçük bir bedenin bu kavanoza nasýl sýðdýðýna þaþýrdý.  Uzaktan iþittiði adýmlarda gittikçe yaklaþýyordu. Yaklaþtýkça da ürperti odaya hâkim oluyordu. Ölülerin sessizliðini bir Erhan, bir de dayýsýnýn konuþmalarý bozuyordu. Diðer sesler de  “nedir?” diye düþünmeye baþladýðýnda kapýda beliren beyaz önlüklü yaþlý, kalýn çerçeveli gözlüklü adamýn ani giriþi Erhan’ýn kalbini yerinden fýrlatacaktý. Yeðeninin renginin attýðýný gören dayýsý; “Korkma, o hastanemizin profesörü” dediðinde,  rahatlamýþtý. Ardýndan gelenler ise talebeleriydi. Dayýsý merakýný gidermek için; “Ýnþallah senide bir gün böyle önlüklü görürüm.” Dediðinde, öðrenciler profesörün etrafýnda anlatýlanlarý dikkatlice dinliyor ve notlarýný alýyorlardý.  Ýþte o zaman dayýsýna neden “Kasap Sadýk” dediklerini daha iyi anlýyordu…

Ertuðrul Erdoðan

Ocak 2012/Bursa