ALTI  METRELÝK ÖZGÜRLÜK  

Þehrin en büyük araþtýrma hastanesinin kafeteryasý koridorlarý gibi kalabalýktý. Umut arayanlar kafasýndaki bin bir düþünceyle ordan oraya savruluyordu. Giriþ kattaki “Danýþma”nýn ilk saðýndan kafeteryaya girdim. Önce çay kuyruðuna daha sonrada börek kuyruðunda geçen zaman diliminde köpüklü bardaktaki çayýmda sýcaklýðýnýn cansýzlýðýndaydý.

Cýlýz, gözlüklü  genç kýzýn baktýðý kasaya yaklaþtýðýmda aklýmda hastanenin beþinci katýndaki Nöroloji kliniðine yeni yatýrdýðým can yoldaþým hayat arkadaþýmdaydý.  Kapýsýnda “ EEG Video Monitorizasyon Odasý” yazan iki bölümden oluþan eþimin kaldýðý odada yapýlan,  hastalarýn ilaçlarý kesilerek, bayýlmalarýný beklemek ve bu sahneyi kameraya çekmekti. Kontrol panelinin bulunduðu oda ise  uzay mekiðinin ön panelini andýrýyordu.

Dýþarýda baharýn gelmesiyle Nisan yaðmurlarý kesilmiyordu.

Video çekim odasýnýn perdesi kapalý, kuþun kafesinden kaçmamasý için her türlü önlem alýnmýþtý.

Turkuaz rengi dolabýn yanýnda bir banyo, yataðýn yanýnda küçük bir buzdolabý ve sehpa üzerinde birkaç týbbi malzeme.

Ýlaç ve cihazlarýn aðýrlýðýndaki odaya ikimizde yabancýyýz.

Uzun uzadýya neler olup biteceðini bekliyoruz. Hasta bakýcýsýnýn temizliðe, hemþirelerin tansiyona, doktorlarýn ise vizitleriyle uðraþtýðýnda, uykularýmýz bölük pörçük.

Sevdiðim kafasýna baðlanan yirmi yediye yakýn ince kablonun içine konulduðu file ve ona baðlý altý metrelik kablosu ile uykusunda. Alt tarafý yalnýzca pencere ve kapý önüne kadar ulaþabilen altý metrelik özgürlük… Aklýma hücre mahkûmlarý düþtü. Hastane odasýndan daha ufak ve kordona baðlý olmayan adýmlarýn bile ezik ve küçük kaldýðý odada uzun yýllarýn yalnýzlýðý ardýndaki bezginlik… Burada kalacaðýmýz topu topu beþ güne bile burun kývýrdýðýmýzda, bir insanýn hücresinde yýllarca yapayalnýzlýðýný ve yýlgýnlýðýný beklemek “Ýnsan Haklarý”nýn neresine sýðardý?

Düþünüyorum, yüreðim sýzlýyor…

Bir çayýn soluklanmasýnda kafeteryadayým. Elimde soðuyan çay ve böreðim ile boþ masa arýyorum. Bulunacak gibi de deðildi. Herkes çil yavrusu gibi daðýlmýþtý. Dört- beþ kiþinin oturabileceði masada birçok kiþi tekti. Gözüme kestirdiðim masayý seçip, orta yaþlý adama “Oturabilir miyim?” diyerek masasýna iliþtim. Birkaç börek parçasýný soðuk çayýmla yumuþatýp yemeðe baþladýðýmda adamýn hasta olduðu her halinden belliydi. Boþ masa üstündeki film zarfýndan cesaret alarak “Geçiþ olsun” dediðimde, adam dertlerini peþin sýra aktarýyordu. Gözlerinin içine bakarak dinlemeye baþladýðýmda sað gözü açýk olmasýna karþýn bebeði kayýptý. Ben sormadan eliyle baþýnýn sað tarafýný gösterip; “Ýþte buradan kocaman tümör aldýlar.” Dediðinde üzüntüden gözlerimi aþaðýya düþürdüðümde bu kez gözüm eski bir kazaðýn altýndaki çizgili açýk mavi gömleðin eskiyen yakasýna takýldý. Üstündeki cekette öyle ahým þahým bir þey deðildi. Parlak, biraz kirli ve eðreti duruyordu. Adamýn yüzünde hastalýðýn yýlgýnlýðý vardý. Saçlarý belli ki hayatý gibi daðýnýktý. Seyrek diþleri arasýnda kuruyan dudaðýndan; “ Ýþte yalnýzca bu sol gözümle görebiliyorum. Artýk kimse iþ de vermiyor. Oysaki Ýnegöl’de mobilyacýda çalýþýrken, aranan bir elemandým. Hastalýðým çýktý, iþimi de, hayatýmý da kaybettim.”

“Evli misin?” dediðimde,  “ 19 yaþýnda bir oðlum, 7 yaþýnda da bir kýzým var. Oðlum Turizm okuyor.” Sözünün ardýndan gözleri daldý.

“Nasýl geçiniyorsunuz?” sorumla irkildi, kuruyan dudaklarýný büktü.

“Eþim,  hazýr giyimde çalýþýyor. Bütün yük onun omzunda. Aldýðý asgari ücretin geçimi ne olur ki? “

“ Siz…” sözümü tamamlamadan, yüzü gerginleþti, sandalyesine gerilircesine yaslandý. Birkaç dakika öylece sessiz kalarak pencere kenarýndaki büyük akvaryumda hýzla gidip-gelen zebra balýklarýnýn çizgilerinde takýlý kaldý. “Yalnýz gözünüz mü?” merakýma önce utandý. Yüzü kýzardý… Anlatma ihtiyacýný hissedip “Maalesef cinsellik duygularýmda tümörle birlikte yok olup gitti.” Yanýtýyla bu kez ben balýklarýn birbirlerini kovalamacasýný seyrettim. Tabaðýmda kalan tatsýz tuzsuz lor peynirin daðýnýklýðýný çatalýmla öylesine topladýðýmda; “Ýþ vermiyorlar, iþ!” diyerek sitemine devam etti. Birkaç ay önce kahvede bir iþ bulduðunu söylediðinde sevinmiþtim ancak günlük 5 lira verdiler” sözüne “Vay pezevenkler Vay!” diyerek tepkimi gösterdiðimde, yan masadaki bakýþlarda masamýza yönelmiþti.

Gece sessiz ve odamýzýn karþýsýndaki binanýn ýþýklarý alabildiðine aydýnlýk ve yanan ampulleri þehirdeki evlerinki gibi bir bir sönmüyordu. Kimisi pencere kenarýnda düþünceli, kimisi hemþireye uzattýðý kolunun nabýz atýmlarýnda, kimisi de uzun uzadýya yataðýnda sessizdi.

Kahverengi koltuk biraz tozlu ve hasta yakýnlarýnýn gelip gitmesinden kirliydi.  Yorgun, göz kapaklarým ise günün koþuþturmasýndan kapandý kapanacak. Ýki koltuðu birleþtirip, üzerine serdiðim hardal rengi pikenin üstüne yattýðýmda vücudum ana rahmindeki gibi iki büklümdü. Gelip giden hemþirelerin tansiyon ölçümlerinde yinede anýmsayamadýðým birkaç rüya görüyorum.

Bir saatlik kestirmenin ardýndan kaktýðýmda bacaklarým kitlenmiþ, kolum uyuþmuþ ve boynum tutulmuþtu… Kalkýp hareket ettim, boynumu iki yana çevirdiðimde çýtýrdayan ses,  odanýn sessizliðini bozmuþtu. Kafeteryaya indiðimde gözüme takýlan masada beþ liranýn ucuzluðunda kaybolup gitmiþ, yeni doðacak bebeði beklediðimiz nöbet ise üç gün olmasýna raðmen  henüz ortalýkta görünmüyordu..

Ertuðrul Erdoðan

 Nisan 2012 /Bursa

www.erdoganlaedebiyat.com