Tek katlý kiremit rengi gecekondunun arka bahçeye bakan odanýn ýþýðý yandýðýnda hava henüz yeni aydýnlanýyordu. Cemal, köpeklerin uzaktan gelen havlama sesiyle kafasýný yorganýndan çýkarýp bahçedeki aðaçlarýn perdeye yansýyan gölgesi arasýnda saatine baktý. ‘Erken’  diye sevinip,  tekrar kafasýný yorgana gömdü.

            Yatak odasýnýn içi et ve kemik kokuyordu.  Orta yaþlarda esmer güzeli karýsý pencereyi açýp, mutfaða geçti. Eþinin kahvaltýsýný bir çýrpýda hazýrladýðýnda Cemal’de güne hazýrdý. Karýsýna “Pek iþtahým yok, iþ yerinde arkadaþlarla bir þeyler atýþtýrýrým” diyerek, küçük lokmayý zorda olsa çayýyla tamamladý. Ýþ yeri uzak sayýlmasa da dolmuþla yirmi dakikasýný alýyordu. Kuyruða girdiðinde hava soðuktu. Paltosunun iki yakasýný üþüyen yanaklarýný gizlese de bu kez elleri üþüdü. Gerçi çalýþtýðý yerde soðuklara alýþkýndý ama bu soðuk oldukça keskindi. Dolmuþ yaklaþtýðýnda týka basa binen müþteriler arasýnda ayakta ve sýkýþýktý. Orhan Gencebay’ýn “Batsýn Bu Dünya” þarkýsýyla þoför vitesi havalý atýyordu. Bozuk paralar havada elden ele dolaþtýðýnda, “Ýnecek var” sözcükleriyle minibüste hafifliyordu. Cemal boþalan koltuða oturduðunda zaten iþ yerine de yaklaþmýþtý. Cama yasladýðý kafasýný doðrultup indiðinde iþ yeri de karþý caddede kendisini bekliyordu. Ýþ yerinin müracaat bölmeli yere birkaç arkadaþýyla sohbet ederek yaklaþýp,  giriþ kartýný bastý. Soyunma kabinlerine geçip, çizmelerini giydi. Karýsýnýn ördüðü kalýn kazaðýnýn üstüne de iþ elbisesini giyip, dinlenme salonuna geçti. Ýþe baþlamasýna on beþ dakikasý vardý. Arkadaþlarýnýn masaya çýkardýðý beyaz peynir ve zeytinlerin yanýna poðaçasýný koyduðunda çaylarda tavþankanýydý.

            Cemal’in çalýþtýðý bölüm Et ve Balýk Entegre tesisinin giriþ katýydý. Uzun rampalý bölüme yaklaþan araçlar çeþit çeþitti. Buzdolaplarý öylesine büyüktü ki, kimisi büyük bir salon kadardý. Ýçerideki büyük baþ hayvanlarýn bacaklarýnýn büyüklüðü ise neredeyse boyunu geçiyordu… Kravatlý þef, ustabaþýný çaðýrýp, elindeki fiþlere göre neler yapýlmasý gerektiðini özenle anlatýyordu. Büyük basküllere konulan butlar devasaydý.  Cemal, oda büyüklüðündeki buzdolaplarýndan sýrtladýðý büyük butlar arasýnda kayboluyordu. Soðuktan kýzaran suratýndan akan terler yere düþmeden hemen donuyordu… Ýple çektiði paydos saati geldiðinde tüm iþçiler dinlenme odasýndaydý… Çayýn sýcaklýðý bile üþüyen bedenleri çözmüyordu.  Cemal çay bardaðýný sürekli elinde tutarak elini ýsýtmaya çalýþtý. Ýkinci çayýn sonunda on dakika molanýn çabuk geçmesine sinirlendi. Söylenerek tekrar buzdolabýna girdiðinde termometrede içeride – 30’lardaydý.  Taþýdýðý etler yumuþak deðil, donuktu.  Eldiven takmasýna raðmen buz tutan sivri kýsýmlarý vücudunu hýrpalýyordu.

            Kamyonlar doldurduklarý etlerle ayrýlýyor, yenisi geliyordu. Durmak bilmeyen çalýþmayla bedenler bitaptý. Paydos saatine yarým saat kala rampada araç da yoktu. Ýþçiler yorgun bedenlerini saldýðýnda sigaranýn dumaný da gökyüzünü tellendiriyordu. Ýþçiler giyinme odasýna yöneldiðinde Cemal buzdolabýnýn sonlarýna býraktýðý atkýsýný almaya girdiðinde kontrol þefi bütün buzdolaplarýnýn kapýlarýný kilitliyordu. Cemal’in bulunduðu buzdolabýný da kitlediðinde Cemal etlerle baþ baþaydý. Baðýrsa da iþiten yoktu. Buzdolabýnýn kapaðýna defalarca vurdu. Yine ses yoktu. Ýçinden “eyvah burada sabaha ölümü bulurlar” diyerek kalbi atmaya baþladý. Gittikçe üþüyen bedeninin kilitlendiðini hissetti. Buzdolabýnýn beþ dakikada bir devreye geçen motor sesini takip etti. Etlerin görüntüsü de korku filmlerindeki gibi iðrençti… Nefesinin kesildiðini, korkudan kalbinin duracaðýný biliyordu… Hýzlý adýmlarla etlere sürterek motoru aradý, ‘belki sýcaklýðý ile hayatta kalýrým’ diyerek uzun süre yerini aradý. Bulamadý, belli ki dýþarýdaydý. Allahtan ýþýðýn yanmasýna sevindi. Ýþ önlüðünün ön cebinden son kalan beþ sigarasýndan birisini yaktý, içinin ýsýndýðýný hissetti. Çakmaðý sürekli yaktý. Çevreye baktý ‘ne yakabilirim’ diye aradýðýnda,  bulamadý. “Önlüðü yaksam, ýsýnýr mýyým?” dediðinde, “Olmaz belki de bu beni soðuktan koruyacak” diyerek vazgeçti. Soðuk içine yavaþ yavaþ iþliyordu. Etlerin arasýna sýkýþmýþtý. Nefes alýþ-veriþleri gittikçe azalýyordu. Yeni okula baþlayan oðlunu ve karýsýný düþündüðünde ölüme inat,  gülümsedi. Cem’in küçüklüðü aklýna geldi. “Nasýlda topaç gibi doðmuþ”  diye donan beynini zorladý. Yaþamý gözünün önünden film þeridi gibi akýp gidiyordu  “Cep telefonunu neden yanýma almadým” diye kendine kýzdý… Saatine baktý henüz bir saat yeni geçmiþti. Her geçen saniye de morgun soðukluðunu bedeninde hissediyordu. Düþüncesi donmuþ ve pes vaktinin geleceðini biliyordu. Cenazesini hayal etti, akrabalarýný, karýsýný ve oðlunu tabutunun baþýnda aðlayýp çýrpýnýþlarýný serap gördü.

            Yemek ocakta kýsýk ateþte piþiyordu. Ýçinden eþinin kuru fasulyeyi çok sevdiðini düþündü. Yazýn yaptýðý turþunun bidonunu güç de olsa açýp içinden seçtiði salata ve lahana tabaðýný masaya koyup, yatak odasýna geçti. Aynada saçlarýný düzeltti, kýrmýzý rujunu sürüp saate baktýðýnda eþinin gelmesi gerektiðini odasýnda oyun oynayan oðluna söyledi. Oðlu “ merak etme anne, babam birazdan gelir, acaba bana ne getirir?” dediðinde Aysun saatine defalarca bakmaya devam etti. “Hiç de böyle yapmazdý, yoksa arkadaþlarýyla kahveye mi takýldý?” sorusuna “ama o kahveye gitmeyi sevmez ki” diye yine kendisi yanýtladý. Kafasýný ileri geri sallamaya baþladýðýnda kalbinin atýþýnýn artmasý ellerini de titretiyordu. Cep telefonunu tuþladýðýnda rehberden seçtiði “Caným kocam” yazýsýnýn üstünde durup, aradýðýnda, telefon çalýyor ancak yanýt veren yoktu… Uzun süre çaldýrdý,  açýlmadýðýnda telefonu yataðýn üzerine sertçe býraktý. Titreyen eliyle tekrar aradý… Bir türlü beklediði “aþkým” sözcüðü kulaðýný týrmalamýyordu. Ocaðýn altýný kapatýp, televizyonu sinirlerinin yatýþmasý için açtý. Kuþku içini kemiriyordu. “Acaba baþýna bir þey mi geldi, yoksa kalp krizi mi geçirdi” saçma sorularýyla þaþkýndý. “Sakýn trafik kazasý olmasýn!” diyerek “Haber programlarýný taradý. Þükür bir haber yoktu. “Annesine gitmiþtir” dediðinde ama mutlaka bana haber verirdi, diyerek kocasýnýn gidebileceði akrabalarýný aramaya baþladý. Aldýðý yanýt  “bizde yok” sözcüðü idi. Birkaç saat içinde ev kalabalýk olmaya baþladýðýnda her kafadan ses çözüm üretiyordu. Abisi “hemen polise haber verelim” belki orada kaydý filan olabilir” diyerek en yakýn karakola gittiler… Nöbetçi polis elindeki sten tabancasýyla kapýdaydý…

            Cemal gittikçe donan bedenini yumuþatacak sýcak bir köþe aramaya baþladý. Gözünün önünde uçuþan soðuk buharcýklarý cehennem gibi düþündü. Ýçerisi sessizdi, sessizliði bozan yalnýzca motorun dýþarýdan gelen sesiydi. Yüzü gittikçe geriliyordu. Elini býyýklarýna götürdüðünde buzdan sertti. Ellerini ovuþturmaya baþladýðýnda biraz ýsýndýðýný hissetti. Yüzünü merak etti. Buzdolabýnýn camlý küçük yuvarlak bölümüne baktýðýnda suratý buzdan bembeyazdý.  Ürktü!. Ölü suratý gibi buldu. Kalbini dinledi, þükür atýyordu… Ölüme adým adým gittiðini kabullendi. Saatine baktýðýnda gece yarýsýnýn tam ortasýydý. Nasýl dayandýðýný bilemedi… Allah’ýna bildiði bütün dualarý piþin sýra okudu. Aðlamaya baþladýðýnda gözyaþlarý yere düþmeden yanaklarýnda donuyordu. “Sakin, sakin!” diyerek kendine teselli verdi. Heyecan ve korkudan çiþi geldiðinde, “nereye yapsam?” diyerek uygun yer aradý. Köþedeki çöp tenekesine baktý, içi boþtu. Uzun bekleyiþin ardýndan iþemeye baþladýðýnda sýcak sidiði,  içerinin buharýyla karýþýyordu. Ýðrenmeden ellerini tenekede biriken sidiðine soktuðunda ýsýndý. Yüzünü, kollarýný, kalbini sidiði ile ovuþturduðunda,  býyýklarýnda biriken buzlar da çözülmüþtü…

            Kapýda bekleyen nöbetçi polis;

            “Bir þey mi soracaktýnýz?”

            “Evet, bir kayýp bildirecektik…”

            “Ýçeriden saða dönün karþýnýzdaki kapýda nöbetçi polis arkadaþlar var ona durumu izah edin.”

            Cemal’in aðabeyi elindeki resmi uzattýðýnda polis býyýklarýyla oynayarak resme uzun süre bakýp sordu:

“Kim bu, terörist mi?”

“Hayýr, kendisi aðabeyim olur, Et Balýk Kombinasýnda et taþýyýcýsý,  iþinden evine dönmedi, baþýna bir þey gelmiþ olmasýn?”

“Telefonu var mý?”

“Arýyoruz açmýyor. Gidebileceði her yeri aradýk, haber yok!”

Polis geri doðru yaslanarak düþünmeye baþladý. “Ben ekiplere haber vereceðim, kaza filan olmuþ olabilir, hastaneleri araþtýrdýnýz mý?”

“Bildiðimiz tüm hastaneleri aradýk, kayýtlarda yok!”

“Peki, ben kaydýný aldým,  size ulaþabileceðim bir telefon alayým,  haber gelirse  sizi ararýz”

Ýçerisinin ýþýðý kesildiðinde Cemal askerlikte karanlýk eðitimini alsa da yüreðinin korkusuna engel olamadý. Sessizlik zemheriydi… Acýkan bedeni vücudunu daha da üþütüyordu. Ýçerisi sofrasýna koymak da zorlandýðý etlerle doluydu. Çýtýr simit ve yanýnda çayý düþündü… Karýsýnýn yaptýðý yemekleri gözünün önünden geçirdi. “Kim bilir akþama neler hazýrlamýþtý” diye yutkundu. Etlere baktýðýnda donuktu. Ýç odaya geçtiðinde yeni gelen taze etleri gördü. Dokundu, henüz donmamýþtý. Cebinde her zaman taþýdýðý býçaðý çýkardý, zorlansa da buttan bir bölüm kesti. Eti çiðde olsa yemenin vücudunu ýsýtacaðýný düþündü. Aklýna ýssýz daða uçakla düþen Kanadalý buz hokeyi takýmý oyuncularýn hayatta kalabilmeleri için ölen arkadaþlarýnýn etini yemesini izlediði belgesel geldi. “Ýnsan zorda kaldýðýnda baþýna neler geliyormuþ” diye,  eti iðrenerek yemeðe devam etti.

Evin içinde herkes baþýný ellerinin arasýnda, kulaklarý ise gelecek olan telefon sesindeydi. Gecenin ilerleyen saatlerinde zil sesi suskundu… Odanýn sessizliðini bozan yalnýzca saatin ilerleyen týkýrtýlarýydý. Kayýnbiraderinin  “Sakýn organ mafyasý kaçýrmýþ olmasýn” sözü,  elleri yüzden ayýrmýþtý. Tek tek “Allah korusun” nidalarý odayý sarmýþtý. Aysun aðlamaktan bitaptý. Þiþen gözleri kan çanaðý gibiydi. Sabah ezaný okunduðunda Cemal’den hala haber yoktu… Aysun bir köþe kývrýlan oðluna baktý. Ýçeri giren gün ýþýðýný umut habercisi bildi…

Karanlýk fazla uzun sürmeden buz kesen odaya aydýnlýk yayýldýðýnda, Cemal, bedeninin büzüþen bitiþinde aklýna sporcular geldi, doðrulmak istediðinde kemikleri etleriyle yapýþýktý. Yukarýda tel örgü içindeki uzun sarý ýþýða dokunmak istedi. Sidikli tenekeyi ters çevirip üstüne çýktý. Parmak uçlarýný ancak deðdirdiði lambanýn sýcaklýðýný vücuduna çekti. Tekrar yere indiðinde, arabalara taþýdýðý etleri sýrtýna alýp bir oraya, bir buraya iþe baþlama saatine kadar taþýdý. Ter buzlarý çözmüþtü. Kalbinin hýzlý hýzlý atmasýna aldýrmadý, kurtuluþu hareketteydi. Saatlerce bedenini makine gibi çalýþtýrdý. Çalýþtýrdýkça ýsýndý, ýsýndýkça vücudunu esir alan buzlarý eritti. Dýþarýdan gelen arkadaþlarýnýn sesine kulak verdiðinde buzdolaplarý da tek tek açýlmaya baþlýyordu. Þefin “Hadi arkadaþlar oyalanmayýn, bugün iþimiz çok” sözüyle kapý açýldýðýnda Cemalin donan bedeni de kapýnýn önünde baygýndý…

Ambulansýn acý siren sesi uzaklaþtýðýnda… Arkadaþlarý Cemal’in içeride nasýl hayatta kaldýðýna hala akýl erdiremiyorlardý…

Ertuðrul Erdoðan

2012 Bursa    

www.erdoganlaedebiyat.com