Yine sýký sýký kapalý pencereleri evin… Ses soluk yok odalarda. Sabahýn körü kalkýp yarým yamalak týkýþtýrdýklarý birkaç lokmayla atmýþlar kendilerini dýþarý, ev sakinleri. Tabii gece eve döndülerse…

Ailenin her bireyi bir köþesine savrulmuþ þehrin. Tespih taneleri gibi ayrýlmýþlar birbirinden. Ýp kopmuþ, tespihin parçalarý olmaktan çýkmýþ taneler… Birlik bütünlük yok olmuþ… Yeni bütünlere varmaya yol alýyorlar þimdi. Yeni anlamlara kavuþmalarý lazým…

“Bak!” diyor Ayten Haným kýzýna ibretle. “Þu karþý apartmaný görüyor musun? Ölüler evi mübarek… Tek bir kýpýrtý seçiyor musun pencerelerde? Tüllerin ardýndan tek bir gölge geçmiyor. Herkes kimbilir nerelere daðýldý yine? Anne en önden çýkmýþtýr mutlaka. O gittikten sonra aile mi kalýr geride? Baþýboþluk diz boyu…”

“Yine ayný teraneler…” diyor içinden Meltem. Hep ayný sona baðlanacak upuzun bir söylevin giriþ sözcükleri… “Haným hanýmcýk otur dizimin dibinde. Yoksa sen de o evdeki yaþýtýn kýz gibi kaybolur gidersin o karmaþada. Her þeyin birbirine girdiði… En deðerli kavramlarla en gündelik kavramlarýn ayný kefeye konup ‘deðer’ diye bir þeyin kalmadýðý…”

Meltem ana fikrin hep ayný olduðu yüzlerce söylevini dinlemiþti annesinin. Parçalanmýþ bir ailenin çocuðu olmasý nedeniyle yaþýtlarýndan daha özel bir yere konup sakýnýlmasý bir ölçüde normal geliyordu ona. Ama yaptýklarý ve söyledikleri birbirini tutmayan, tutarsýz bir kadýn görünümü çiziyordu annesi. Güzel sözcüklerle kurduðu evren, sözcüksüz bir gerçeðin hüküm sürdüðü gerçek dünyadan çok uzaklarda bir yere oturuyordu bazen.

Aile diyordu hep… Deðerler… Birlik bütünlük… Peki diðer parça nerdeydi? Babasý… Karþý evdeki kadýn gibi sabahýn körü çoluðu çocuðu býrakýp kimbilir nereye koþturan o kadýn gibi olmamasý onunla ayný sona vardýrmamýþ mýydý Ayten Haným’ý da? Ýkisi de kocasýndan boþanmýþ dul kadýnlar deðil miydi? Hatta Meltem boþanma nedeninin de ayný olduðunu tahmin ediyordu: Ýhanet… Kocasýnýn gömleklerini, pantolonlarýný ütüsüz býrakmayan, dört dörtlük bir kahvaltý ettirmeden onu bir sabah olsun iþe göndermeyen bir kadýndan hiç de daha vahim bir kaderi yaþamýyordu bir gün olsun doðru dürüst sofra hazýrlamayan, ütü yapýp kar gibi bembeyaz çarþaflar asmayan, karþý komþularý Þebnem Haným!

Ayrýca annesinden olumlu yönde farklarý da vardý: Mesela bir kez bile asýk bir yüzle görmemiþti onu Meltem. Kimi zaman daha az ya da çok oranda ama mutlaka yüzünde var olan o tebessüm, o yüzün sahibine çok da kötü þeyler sunmadýðýný gösteriyordu hayatýn. Ýþte çalýþmadýðý halde her sabah koþturarak evden çýkmasý çok da boþuna deðil demek ki dedirtiyordu insana.

Deðerleri var mýydý? Bir sýnýrý var mýydý gideceði yerin yani? Kimi zaman karþýlaþtýklarý; öfke, kýnama ya da þaþkýnlýða neden oluyor muydu onda da, bilinmez. Ama sonuçta genel olarak gülümseyen bir dünya vardý karþýsýnda. Annesinin yüzünden yansýyandan çok farklý…

Sinem’se Þebnem Haným gibi deðildi hiç. Annesini haklý çýkarmak istercesine somurtuk bir yüz olarak çýkardý hep önlerine. Pencerelerin tülleri aralanýp fazla beyaz, güneþsiz kalmýþ yüzünü açýða çýkardýðýnda annesinin onu görmemiþ olmasý için dualar ederdi içinden Meltem. Çünkü sözlerini kuru sözcükler olmaktan çýkaracak kadar hayatla dolduruyordu bu kýzýn hayaletimsi görüntüsü. Sanki tüm gülüþleri çalýnmýþ, Þebnem Haným’a verilmiþti. Anne kahkahalar attýkça, hayat da bir parça daha terk ediyordu kýzýný sanki. Bir gülüþü daha eksilterek içinden…

Annesi içini okumuþ gibi “Kýz yine sabahýn köründe geldi.” dedi. Ama o saatte gelen tüm kýzlara duyduðu öfkenin zerresini barýndýrmayan bir sesle… Hep uzaktan baktýðý bir þeyi, öfke uyandýran taraflarýndan arýndýracak kadar yakýndan görenlerin anlayýþlý haliyle konuþuyordu. “Annesi fark etmemiþtir bile. Kadýn evde miydi Allah bilir! Kýzý ayaðýna dolanmasýn diye onu tamamen kendi haline býrakmýþ… Sözde modern anne… Kýzýnýn sýnýrlarýna saygýlý… Tek derdi kendi rahatý oysa… Kýzý zerre kadar umurunda deðil…”

Abisi ne yapýyordu peki? Eve uðradýðý yoktu ne zamandýr! Birkaç gün önce þöyle bir görünmüþtü mutfakta. Kýz yüzü daha az beyaz, daha bir güneþli; abisinin yanýna gelmiþti bir ara. Tavayý ocaða koyup bir þeyler hazýrlamaya baþlamýþtý ona. Balkonlarýnýn kapýsý açýk olduðundan konuþmalarýný duyabilmiþti Meltem. Anne yine ortalarda görünmüyordu. Belki erken çýkmýþtý yine… Belki de hiç gelmemiþti. Ama aile olmaktan çýkaramamýþtý onlarý, eksikliðiyle. Belki de hiç dahil olmamýþtý o aileye.

Fark edilmeyi göze alarak uzun uzun seyretmiþti onlarý Meltem. O oðlan daha sýk gelsin o eve, istemiþti. O kýza hep güneþ getirsin böyle… Ailesi olsun onun… Baþkalarýnýn gülücüklerini çalýp kendininkilere ekleyen o bencil kadýnýn tüm izlerini yüzünden silsin... Teker teker geri versin ona, tüm gülücüklerini.