Soðuk bir yandan, karanlýk ve açlýk diðer yandan esir almýþtý Sevinç’i. Saatler gün gibiydi, zaman aðýrdan ilerliyordu. Yediði darbelerin etkisiyle caný yanýyor, için için gözyaþý döküyordu.

Odaya kapatýldýðý ilk andan itibaren, ne idüðü belirsiz koku da cabasýydý üstelik her geçen dakika artýyordu kokunun þiddeti.

Zaman mefhumu anlamýný öylesine yitirmiþti ki ne zamandýr burada bulunduðu bir yana, çektiði bu akýl almaz iþkenceye de bir anlam veremiyordu. Artýk dýþarýdan gelen sesler de iyice etkisini kaybetmiþti. Arada sýrada kapýnýn altýndan görünen gölgelerin dýþýnda hiçbir yaþam belirtisi yoktu. Yoksa onu burada terk edip gitmiþler miydi, hoþ ne yazardý ki gitmeleri ya da kalmalarý, sonuçta tek baþýna mücadele edemeyecek kadar yalnýz ve yorgundu.

El yordamýyla duvarlara tutunup ayaða kalkmaya çalýþtýðý her an, inanýlmaz bir baþ dönmesiyle yine çöküyordu yere. Öyle ya uzun süredir aç, susuzdu. Ýþin kötüsü saðýnda solunda garip cisimler hissediyordu, her ne kadar kabul etmek istemese de odada fareler cirit atýyordu. Ara sýra üzerine çýkýp, ýsýrmaya çalýþýyorlardý. Gerçekten de bir kâbustu içinde bulunduðu durum. Hala da çözememiþti yanýndaki soðuk cismin ne olduðunu ama kesin olan bir þey varsa koku o cisimden geliyordu, aklýna delice fikirler geliyordu akabinde ama nasýl olurdu. Besbelli yanýndaki cisim bir insan bedeniydi hem de çürümeye yüz tutmuþ.

‘’Aman Tanrým, benim de mi sonum böyle olacak,’’ diye gözyaþlarýna boðuldu yeniden.

Zaman öyle aðýr öyle aðýr ilerliyordu ki, adeta yýllar geçmiþ gibi hissediyordu. Ýçine düþtüðü durumu sorgulamayý çoktan býrakmýþtý. Bir an evvel buradan çýkmanýn bir yolu olmalýydý ama nasýl… Bunu baþaracaðýna dair hiçbir inancý kalmamýþtý artýk. Üstelik tanýmadýðý tüm bu insanlarýn ondan ne istediði de ayrý bir konu idi.

Kapýnýn açýlmasýyla yerinden fýrladý, sýzan ýþýk gözünü almýþtý. Kafasýný çevirmesiyle çýðlýk atmasý bir oldu. Kokunun nerden geldiðini þimdi anlamýþtý. Yanýnda boylu boyunca yatan bir kadýn cesedi vardý, tahminleri doðru çýkmýþtý her ne kadar yanlýþ olmasýný dilemiþ olsa da.

‘’Kalk, mendebur kadýn.’’

Baðýran yaþlý adamýn ta kendisiydi. Her nasýlsa biri gelmiþti yanýna ama gelmemiþ olmasýný dilerdi zira saçýna yapýþan adam yerlerde sürüklüyordu Sevinç’i.

‘’Bak, bak da gör… Senin sonun da bunun gibi olacak. Ama en azýndan dünya senin gibi edepsizlerden kurtulacak eninde sonunda. Ve bunu da biz saðlayacaðýz. Duyuyor musun, ha, söyle…’’

Feryat figan can havliyle adamýn apýþ arasýna savurduðu tekmeyle, bir anda kurtuldu adamýn elinden. Bu sefer yerde debelenen yaþlý adamýn kendisiydi.

Tam kapýdan fýrlayacaktý ki, kafasýna aldýðý bir darbeyle yeniden yere yýðýldý. Tam kaçacakken son anda Muzaffer ortaya çýkmýþ, engel olmuþtu ona. Oluk gibi kan fýþkýrýyordu patlayan kaþýndan. Muzaffer yeni bir hamleyle ona yönelmiþken, dýþarýdan gelen seslerle irkilip, olduðu yerde kala kaldý.

‘’Aðbi, aðbi… Polis, polis evi bastý. Ne yapacaðýz…’’

Sokak kapýsýnýn kýrýlmasýyla polislerin þimþek hýzýyla içeri girmesi bir olmuþtu. Ýnanýlmaz bir kaos hakimdi evin içinde olanlara. Hane halký dehþet içindeydi. Nasýl bulmuþtu polis onlarý ve þimdi ne yapacaklardý. Kaçacak hiçbir yer yoktu…

Olaylar ýþýk hýzýyla geliþiyordu. Bu resmen bir mucizeydi. Nasýl olmuþsa olmuþ, polis baskýna gelmiþti. Sevinç gözlerine inanamýyordu. Az sonra anlayacaktý olaylarýn seyrini. Karanlýða daldý aniden. Kan kaybýna dayanamamýþ ve olduðu yere yýðýlýp kalmýþtý…

devam edecek...