Pencereler… Kiminin renk renk, kiminin daracýk, kiminin deniz kadar engin hatta ulaþýlmaz…

Hangi pencereden bakmak mý yoksa nasýl göründüðünüz mü o mesafeden ya da duruþunuz itibariyle mi…

Evet,duruþunuz; dik veya eðik, olmasý gereken mi, olmasýný istediðiniz mi ya da olmanýz istenen mi…

Nereye baktýðýnýz belki de; kimin nasýl göründüðü, görmek istediðiniz yoksa nasýl duyumsandýðýnýz mý…

Fark eder mi ki? Sizce…

Ya olduðunuz gibisiniz ya da zihinlerde yer eden o egosantrik profile uygunsunuzdur. Belirli kalýplara müdahil ederler sizi, sormadan üstelik.

Ýkilem dolu bir yaþam ve ikilem dolu nice insan.

Ve gizem dolu zihinlerdeki sayýsýz profil, eþleþmek zorunda kaldýðýnýz: Eþleþmek ya da benzemek tasavvur edilene. Zira kabul görmek adýna mecbursunuz uyum göstermeye.

Mevlana’nýn deyiþiyle; insanýn göründüðü gibi olmasý ya da olduðu gibi görünmesi sadece tarihin tozlu sayfalarýnda kalmýþ bir öngörü.

Deðiþmemek adýna deðiþime direnmek ise ayrý bir kýstas: Sizi genelden ayýrýp özel kýlan, hatta ayrýþtýran. Çünkü ‘’özel’’ diye tabir edilen bu sýfat bile yeri geldi mi bir aþaðýlama yöntemi olarak kullanabilmekte.

Farklý olmak adýna verilen uðraþ ise oldukça hezimete uðratmakta.

Hayýr, neyin savaþýný veriyorsunuz ki? Aslýnda bir savaþ bile deðil uðrunda heba olduðunuz.Sadece akýntýya kürek çekmek sizinki. Ve teknenin alabora olmasý öylesine muhtemel ki.

Yüzme bilin ya da bilmeyin: Karada bile yürümeniz engellenirken sudaki o afakî çýrpýnýþlarýnýz neye yarayacak ki.

Ve yeri geldi mi ‘’egosantrik’’ diye tabir edilen o bencil tutum gelir yapýþýr yakanýza. Suçunuzun ne olduðu ise tartýþma götürür ama genel kabul görmüþ kurallara riayet etmemektir aslýnda mahkûmiyetinizin tek gerekçesi.

Gel gör ki bilmektesiniz haklý gerekçenizi, müebbet yalnýzlýða çarptýrýlsanýz da…

Sonuç itibariyle; savcý da hâkim de ve tüm görgü tanýklarý da ortak bir dile vakýf. Kýsaca siz ve onlar…

Suçunuz ve uyulmasý gerekenler hatta sevgi ve nefret, inanç ve itham, mutluluk ve yenilgi, hayaller ve de kâbuslar…

Bu ne depresif bir bakýþ açýsý ne de umutsuzluðun bir göstergesi. Tek gerçek, görünenleri objektif bir bakýþ açýsýndan dile getirip, duyumsamak. Ve tek gerçek: Deðiþime direnen benliðiniz ve reva görülenler. Sessizliðiniz ve sizi hangi pencereden gördükleri.

Mevsimlerin seyri: Hani ara sýra güneþli zaman zaman bulutlu bazen de rüzgârlý. Ýçinde savrulduðunuz o hortum; nereye sürüklediði belli olmayan ama buna raðmen razý olduðunuz. Ya da tutulduðunuz kasýrga, sizi yerle bir eden.

Pencerelerin dibinde korunaklý bir yer bulmuþ renk renk çiçeklerle dolu sayýsýz saksý. Ara sýra susuz ve güneþsiz kalsalar da.

Ve pencereler: Rüzgârýn etkisiyle açýlýp kapanan, ara sýra çarpan.

Pencereler, buðu yüzünden içeride olup bitenlerin net görünmediði.

Neyse ne ya da her kimse.

Ve herkes: Farklý pencerelerden uzanan kafalar…

Görmezden gelen.

Görmek istediði gibi gören.

Ya da görüp duyumsamayý bile düþünmeyen…

Önemli mi? Belki evet, belki hayýr…

Ama en güzeli de o çiçekler: Pencerenin ta dibinde korunaklý bir yer bulmuþ, muhafazalý, yaþam mücadelesi veren ve rengârenk… Sevgiyle ve suyla hayat bulan.

Sevginin eþliðinde tomurcuk dolu ve açmayý bekleyen. Umarsýz ama umut dolu.

Sessiz ama cývýl cývýl…