Haddinden fazla yorgundu o gün ve bir o kadar bitik. Yüklendiði onca dert yetmezmiþ gibi bir de emekleri heba oluyordu. Canýnýn o biteviye sýkkýnlýðý bir yana ne yapsa yaranamýyordu iþte. Öncelikle onca yýllýk hayat arkadaþý ve yoldan çýkmýþ oðlu. Yemez yedirirdi oysa. Paylaþmak idi adamýn desturu en azýndan yetinmeyi bilirdi ve az da olsa sahip olduðu her þeyi önlerine sererdi hem ailesinin hem tüm sevdiklerinin. Yeri geldi mi yoktan var ederdi maddi anlamda olmasa bile tüm manevi deðerlerinden nemalanýrdý etrafýndakiler. Tabii ki anlayana.

Emekli olduktan sonra evde oturmamak adýna yarým gün bir iþ bulmuþtu. Gerçi ne mesleði idi ne de hak gördüðü muameleyi görüyordu ama en azýndan karýsýnýn dýrdýrýndan uzaktý Cemal Efendi. Üstüne üstük emekli maaþýna ekliyordu aldýðý üç kuruþu. ‘’Üç kuruþ’’ tabirini oldum olasý sevmezdi ama diline pelesenk olmuþtu iþte, karýsýndan sýkça duyduðu bu tabir ne zaman geçse aklýndan af dilerdi Allah’tan. Varlýk da yokluk da insanlar içindi ne de olsa. Az ya da çok ama hissedilen þükür duygusu her zaman için bereketi de beraberinde getirirdi.

Kýrk yaþýndan sonra namaza baþlamýþtý adam. Aldýðý o haz ömründe yaþadýðý en müthiþ duygu idi huzura uzanan. Karýsý buna da burun kývýrýrdý. ‘’Sen önce aklýný kullan be adam. Akýlsýzsýn iþte ötesi yok. Yoksa hala kiralarda sürünür müydük?’’ diye az sitem etmiyordu hani.’’Tövbe de haným tövbe de. Ne olmuþ yani kirada oturuyorsak? Aç mýyýz açýk mýyýz? Hem sen git de bunlarý o sefil oðluna söyle. Eve giriþ çýkýþ saati belli deðil paþamýn. Gelmiþ bana yapýyorsun bunca tafrayý’’ der çekilirdi köþesine.

Fuat üniversite öðrenci idi ama ne öðrenci. Kaç sene çift dikiþ okumuþtu. Bunca kifayetsizliðine raðmen tek kelime etmemiþti babasý o güne deðin.’’Sen yeter ki oku oðlum. Kaç senede bitirirsen bitir. Yeter ki þu okulu bitir de bir nefes alalým ailecek. Gider askerliðini yaparsýn sonra da helal süt emmiþ düzgün bir aile kýzýyla kurarsýn yuvaný’’ der ve sineye çekerdi her þeyi. Yine de zaman zaman tutamazdý çenesini adam ve serzeniþte bulunurdu Fuat’a her ne kadar bir kulaðýndan girip diðer kulaðýndan çýksa da.

Kanaatkâr adamdý vesselam. Günün koþullarýna uyum saðlayamazdý bu yüzden. Gözünü para hýrsý bürümüþ karýsý nerede Cemal Efendi nerede…

Yine günün muhasebesini yapýyordu eve dönüþ yolunda. Hem günün muhasebesi idi tuttuðu hem de koca bir ömrün. Bir yandan da çare arýyordu.’’Ne yapsam da þu oðlaný yola getirsem’’ diye.

‘’Kazýk kadar adam oldu olmasýna da bir baltaya sap olamadý benim akýlsýz oðlum’’ derdi demesine de sadece içinden geçirirdi. Ne zaman ki karýsýna açsa bu konuyu hep tepkiyle karþýlýk verirdi kadýn.

‘’Sen önce kendine bak be adam. Taþ attýn da kolun mu yoruldu. Benim oðlum aslanlar gibi bitirecek okulunu. Ne olmuþ yani üç beþ sene fazla okusa. Hadi git git baþýmdan’’ deyip sývýþýrdý. Asla toz kondurmazdý oðluna.

Bir ailesi vardý Cemal Efendinin ama bir o kadar da derdi vardý. Bir yandan geçim sýkýntýsý bir yandan onu sürekli aþaðýlayan bir eþ.

‘’Nasýl da unuttum’’ deyip olduðu yerden geri dönüp hýzlýca yürümeye devam etti. Son zamanlarda her þey unutuyordu. Bazen diyeceði bir sözü ya da alýþveriþ poþetini bazen de verdiði paranýn üstünü almayý dahi. Þimdi de cep telefonunu alýþveriþ yaptýðý markette unutmuþtu. ‘’Ýnþallah kaybolmamýþtýr’’ diye de söyleniyordu bir yandan.

Emeklilik demek sözüm ona ikinci baharýydý insanýn fakat Cemal Efendiye çok uzaktý böylesi bir yaþantý.

Sonunda vardý markete. Direkt gitti telefonunu unuttuðu kasaya. En yoðun saatiydi alýþveriþin. Müþterilerin arasýndan sýyrýlýp yöneldi kasiyere. Müþteriler homurdanmaya baþlamýþtý Cemal Efendi kuyruðun baþýna geçtiðinde. Tam durumu izah edecekti kasiyer uzattý telefonu yaþlý adama.’’Buyur amca ben de senin arkandan koþtum ama gözden kaybolmuþtun’’ deyip koca bir tebessümle sýrtýný sývazladý adamýn.

‘’Allah razý olsun senden’’ deyip çocuk gibi sevindi adam. Müþterilerden özür dileyip çýktý dýþarý.

Ýçini bir sevinç kaplamýþtý adamýn bir yandan da yaþlar süzülüyordu yanaklarýndan. Öz oðlu bile böylesine þefkatle bakmazdý babasýna. Ýçinden de dua ediyordu market elemanýna. Konuyu evdekilere açmamaya karar verdi. Gerek yoktu durduk yerde evdekilerin rahatýný kaçýrmaya. Eksik gedik ne varsa almýþtý karýsýnýn sipariþ verdiði üstelik. Eve gider, iki lokma bir þey yer çekilirdi odasýna. Yatsýyý da kýlýp yatardý. Çekemezdi gece gece karýsýnýn çenesini. Son zamanlarda daha bir titiz olmuþtu kadýn. Gece yatana kadar bitiremiyordu evin temizliðini. Buna bile ses etmezdi. ‘’Ayaklarýný çek, bey. Kalk bakim oradan. Bir tozunu alayým da öyle otur’’ gibi sayýsýz bahane ile bir rahat vermezdi adama.

‘’Bu gidiþle ben ancak mezarda rahat ederim tabii oraya da gelip benimle uðraþmazsa’’ deyip iç geçirdi.

Tam sokaðýn sonuna gelmiþti ki son model bir araba kesti yolunu. Direksiyonda oldukça alýmlý bir kadýn oturuyordu. ‘’Önüne bak’’ demeye kalmadý kadýn bastý kornaya.

‘’Hey babalýk, önüne bak. Burasý Dingonun ahýrý deðil’’ demesine kalmadý ki yaþlý adam gözlerine inanamadý. Ön koltukta oturan oðlu Fuat’tan baþkasý deðildi. Babasý ile göz göze gelmiþti gelmesine gözlerini kaçýrdý adamdan. Belli ki tanýmazdan gelmiþti adamý. Bozuntuya vermedi Cemal Efendi. Çekildi yana.

‘’Aferin babalýk. Bak nasýl da anlýyorsun laftan’’ deyip gaza bastý genç kadýn.

Arkalarýndan baka kaldý adam. Her þeyi beklerdi oðlundan ama bu yaptýðý akýllara zarardý. Kendinden yaþça büyük, olgun bir kadýn üstelik babasýný tanýmazdan gelen bir evlat. Deðil düþünmek aklýna bile gelmezdi böyle bir densizlik.

Ayaklarýný sürüyordu artýk gördüðü o sahneden sonra. Mecali kalmamýþtý. Önce elindeki torbayý düþürdü yere. Sonra yýðýlýp kaldý yere. Son bir gayretle karýsýný aramaya yeltendi. Telefon da düþmüþtü yere. Duysa bile açmazdý ki kadýn. Arayacak kimsesi yoktu. Boþ gözlerle çevresine bakýndý. Ýnilti halinde çýktý sesi. Yoldan geçen üç beþ kiþi yeltenmedi bile yanýna gelmek için. Vücudu adeta tüm fonksiyonlarýný kaybetmiþti. Pejmürde bir þekilde boþ bir çuval gibi serildi yere. Son nefesini verdi adam. Hala açýktý gözleri öldüðünde hem de fal taþý gibi. Donuk bir bakýþ yerleþmiþti yüzüne karýsýnýn ve oðlunun asla gözünün önünden gitmeyecek üstelik bir ömür vicdan azabý yaþatacak.