Ýlk akþamýmýzdý Sarýmsaklý’da. Oðlumla sahile indik yürüyüþe. Mustafa’m gibiydi Murat’ýmýn da boyu posu, yakýþýklýlýðý. “Oturalým” dedim, kumlara oturduk. Ses yoktu, çýt yok. Yüreðim geçti ataða, duyan var mýydý bilmiyorum; ama ben konuþuyordum dudaklarým kapalýyken.
 
“Hatýrla, seninle güneþi batýrýrdýk, neþe doðardý gecemize. Þimdi tek baþýma, gene güneþi batýrýyorum da; ne yapsam olmuyor, hüzün doðuyor geceme. Yoruldum sanýrým. Hep derdim hatýrlarsan; “Ben senden besleniyorum aþkým. Sen beni býraktýktan sonra ruhum aç kaldý. Doyuramadým ya da yeterli olmadý hiçbir þey sen gibi.”. Seni çok özledim Mustafa’m.
 
Olmayacaktý böyle. Sarýmsaklý’da Mustafa’mýn hayalleriyle idim ve nefes alamýyordum. Murat’ým bunu hissetmiþ olacak ki; eliyle çenemden tuttu, yüzümü kendisine doðru çevirdi…
 
-Sabah dönelim anne…
 
Baþýmla onayladým bu sözü; içime akan gözyaþlarým ve suskun isyanlarýmla.
 
Yaþýyorum uzun gecelerde. Biraz aydýnlýk, ama çoðunlukla karanlýk günlerde yaþýyorum. Nasýl mý? Hiç sorma! Ben de bilmiyorum. Zamaný öldürüyorum çoðu zaman senle dolu yüreðimin coþkularýnda. Sonara diyorum ki, ”Mevsim ister yaz olsun, ister sonbahar. Bazý günler sevinç, bazý günler keder. Hepsi gelir geçer. Boþ ver… Yaþýyorsun ya, Ne fark eder? Önemli olan, ölüme kavuþtuðun gündür. ‘Bekle’ diyorum kendime; sabýrlý ol, az kaldý; kavuþacaðýz Mustafa’m.”
    
Yýllar içimden geçiyordu koþuþturarak. Ýçim evrene açýlýyordu seni özlediðini haykýrarak. Hizmet edineceðim zevkler edinmiþtim kendime, öðretmenliðimin yaný sýra. Bahçe bakýmý, hatta ev eþyalarý tamiratý yapýyordum, atölye ustalýðý öðrenip, eðitimini alarak. Sonra resim çiziyordum þiirlerimde. Öyküler yolluyordum dergi ve gazetelere. Herkes tanýyordu beni Mustafa’m. Ben yazabiliyormuþum duygularýmýn resmini. Bu baþarýlarýmda ulaþýyordum doyuma sensiz yýllarýmda. Öðrendim ki, mutluluk her þeyin yolunda gitmesi demek deðilmiþ. Sadece yolunda gitmeyenlerin dýþýndakileri de görmek için verilmiþ bir kararmýþ. Aslýnda mutlulukla mutsuzluðun eþit ölçülerde daðýlýmýymýþ hayatýn kendisi. Daha birçok þey öðrendim sen yokken Mustafa’m.
 
Öðrencilerime yollarý siyahsa bile kendilerinin çözüm üreterek en azýndan kýyafet ya da þemsiyelerini rengârenk seçmelerini, içlerindeki baharlarý taze tutmalarýný öðretiyorum. Ben, seninle sevdiðim baharlarý hatýrlayarak, senin hayatýma girmene binlerce defa þükrediyorum. Yokluðunda bile, ömrümü anýlarýnla besleyerek capcanlý tutuyorum. Bin hoþ muhabbetimiz baki kaldý tüm diriliðiyle bende. “Keþke bunu da yapsaydýk” demiyorum. Seninle dolu dolu her þeyi yaþayýp tadýna vardýk. Ne üstüne bir daha yaþanýr, ne de yanýndan geçer baþka bir yaþanan aný.
 
Bir bohça hazýrladým kendime; sana gelirken alacaðým. Önce bohçamýn içinden tüm kýrgýnlýklarý, öfkeleri, olumsuzluklarý boþalttým. Sadece sevgi koydum içine. O olduðunda tüm güzellikler de gelecektir peþi sýra benimle.
 
Son zamanlarda geceleri kâbuslar görerek uyanýyorum uykumdan. Her defasýnda bir yol var, yolun sonunda da sen… Koþuyorum, koþuyorum tam sana dokunacakken uyanýyorum.
 
Yanýna gelmek, istemekle olmuyor; öðrendim. Senin aþkýný sensiz de sevip yaþatacaðým ömrümce. Ýkimizin bir bütün olduðu gecelerden birinde, bir damla ile dünyaya getirdiðim Murat’ým koca adam oldu Mustafa’m. Âþýk oldu bir güzel kýza; onu esirgeyip korumakta. Benim de gözbebeðim oldu, kýzým oldu. Halasý ve tüm aile de üstüne titremekte. Yakýnda bir torun müjdesi ile gelirim dokunduðum soðuk topraðýndan bana yansýyan sýcaklýðýna. Hadi þimdilik hoþça kal. Yanýna taþýnacaðým günü özlemle beklemekteyim Mustafa’m.
 
Her sabah sensiz uyanan içler acýsý görüntüm yansýmýyordu artýk aynadan. Hayata tutunmuþtum. Öðrencilerimden ilk mezun olanlar, ilk tayin yerlerinin müjdesiyle geliyorlar. Beni ziyaret etmeyi hiç ihmal etmiyorlar. Vefa, sadakat; baþka ne olabilirdi ki Mustafa’m? Benim de hamaratlýðýmý görme. Kitap yazmaya baþladým; bunu bitirmeden gelmem yanýna. Hiç bekleme!
 
Yaþlýlar evi keþfetmiþtim. Her gün gidiyordum; kitabýmý onlarýn arasýnda yazmak hoþuma gidiyordu. Her türlü deneyimin doyumunda, zirvede oturuyorlardý her biri bana göre. Anlatacak o kadar çok bakýþlarý vardý ki bana; her birinden dünya kurup yaþatacaðým.
 
Birçoðu da bizim gibi yarýmýnýn yer deðiþtirmesiyle soluðu bu yaþlýlar bakým evinde almýþtý. Çocuðu çok çalýþýyordu kimisinin. Onun için dua ediyordu avuçlarý göðüs hizasýnda; ayný duruþta, saatlerce… Kim bilir bu dualarla ne kadar korunuyordu evladý? Yolu, rýzký açýlýyor, evinde huzur ile yatýp ailesiyle zaman geçiriyordu annesini elleri dua hizasýndayken.
 
Diðeri varýný yoðunu vermiþti çocuklarýna. Olmadý iþte, tutmadý. Tutsaydý; bayramdan bayrama da olsa alýrlardý yanlarýna. Bir amcam vardý; her gün banyo yapýp kolonyasýný sürerdi. Babam gibi mis kokardý. Ben babam diye her gün O’nu koklardým. Bir gün bana “Senin içindeki acý ne?” diye sordu. Acý neydi Mustafa’m? Onlarýn yanýnda hiçti acý. Mutluluklarýmýza eyvallah deyip azýcýk sýkýntýya yenilmekti. Acý neydi? Utandým, diyemedim. Sustum… Seni tarif edemedim. Affet beni sevdiðim. Bunca dünyalarýn içinde, tüm duyularýmla yaþarken, ben acý çekmeyim de neyleyim? Acýný da sevdim ben senin. Yaþadým derin derin…
 
Bu gün bu yol ne kadar da kalabalýk. Oysa sadece ben olur ve koþardým. Þimdi yürüyorum ve acelem yok. Sen beni bekliyorsun yine yolun sonunda. Hüsniye Teyzem, senin annen, baban, Pýnar, annem, babam ve Murat’ým hepsi burada toplanmýþ. Onlar nerden biliyorlardý ki bu yolu? Aðlýyorlar mý ne? Kime ne oldu acaba? Neyse Mustafa’m; sana bu kadar yaklaþmýþken geri dönemem. Sonra istersek beraber gider bakarýz. Yardým ederiz kimin ihtiyacý varsa.
 
Ah Mustafa’m! O muhteþem bakýþýný ne kadar da özlemiþim. Uzun zamandýr bu kadar yakýndan bakmamýþtým. Derinlerine dalýp dalýp soluksuz kalýyorum Mustafa’m. Nefes alamýyorum. Tut elimi, çek kurtar ne olur! Oh! Nihayet ellerini tutuyorum. Sana sarýlmayý ne kadar özlemiþim.
 
Seni her zaman sonsuz bir aþk ile sevdim Mustafa’m! Kavuþtum! Þükürler olsun kavuþtum sana…