Bahçe içinde tek katlý üç ayrý ev vardý. Evlerden birinde ev sahibesi oturuyordu. Onun sol yanýndaki tek odalý küçük evde benim kayýt edildiðim okulun öðretmenlerinden genç bir bayan oturuyordu. Ev sahibesi güleç yüzlü, konuþkan bir kadýndý. Altmýþý yaþlara yakýn bir yaþý vardý, ama öyle deforme olmuþ bir vücudu yoktu, boylu posluydu. Mahalle baskýsýný umursamadan dekolte kýlýklar giyiniyor, istediði gibi gezip tozuyordu. Onu dillere düþürecek herhangi bir iliþkisi yoktu… Ýlk kocasý öldükten sonra aþýk olduðu bir adamla da nikahsýz yaþamýþ. Nikahlý kocasýndan bir oðlu var, astsubay olmuþ. Nikahsýz yaþadýðý adamdan da iki oðlu daha olmuþ. Nikahsýz yaþadýðý adam, bir türlü nikah kýymaya yanaþmadýðýndan, en sonunda aþkýný yüreðinden silip atarak, adamý ve çocuklarý Bursa"da býrakýp gelmiþ, ilk kocasýndan kalma bu eve yerleþmiþ. Kadýn, kiraya verdiði iki evin kirasý, sahibi olduðu tarlalarda yetiþtirdiklerinin getirisi ve evin bahçesinde yetiþen meyveleri ve kendi yetiþtirdiði sebzeleri satarak geçiniyordu. Kýrk yýlda bir astsubay oðlu da üç, beþ, yardýmcý oluyordu.
Evimizin bahçesinde ev sahibi kadýnýn ölen ilk kocasýnýn hevesle dikmiþ olduðu fidanlardan meydana gelmiþ çeþitli meyve aðaçlarý vardý; adamcaðýza hiç birinin meyvesini yemek nasip olmamýþ.

Özellikle dutu çok seven adam, ölümünden az önce, "mezarýmýn baþý ucuna bir dut fidaný dik ki, üstüne konan kuþlar meyvelerini bol bol yesinler," diyerek vasiyet etmiþ. Kadýn bu vasiyeti, nikahsýz kocasýndan kaçýp geldikten sonra yerine getirebilmiþ…

Evimiz oldukça geniþ ve rahat, zaten kirasý da öðretmeninkinden fazla. Genç öðretmenle, taþýndýðýmýzýn daha haftasý dolmamýþken dostluk kuran ablam, öðretmenin benim derslerime de yardýmcý olmasýný saðlýyordu.
Beþinci sýnýftaki ikinci yýlýmda geçen yýlki o tembel öðrencinin yerini bu yýl sýnýfýnýn en çalýþkan öðrencisi almýþtý ve bu defa akýllanmýþtým, sýnýftaki kýzlarýn hiç birisine aþýk olmuyordum.
Ya kýzlar?

Þehirden gelen oðlan, kýzlarýn cazibe merkezi olmuþtu ve iþleri güçleri oðlanýn dikkatini çekmek için cilveler yapmak olmuþtu.

Seyitgazi"de ki sýnýf arkadaþlarýmdan kýzlarýn ilgileri, erkeklerin kýskançlýðýna ve benden uzaklaþmalarýna neden oluyordu. Oysa benim istediðim erkeklerle arkadaþ olabilmekti…

*

Ablamýn mesleði çok meþakkatli bir iþti. Kýzcaðýzýn doðru dürüst mesai saati yoktu, gündüzünü geceye katarak çalýþýyordu. Hafta tatillerinde de ya iþ için çaðrýlýyordu, ya da bir haftalýk yorgunluðun bitkinliði ile sere serpe yatýyordu. Bu karmaþa içinde iki ay gelip geçmiþti bile ve ablam hiçbir hafta sonunda Eskiþehir"e de gidememiþti.

Pazartesi günü baþlayacak Ramazan Bayramý nedeniyle okullar dokuz gün tatilde olacaktý. Sýkýlýp da annemi, babamý özledim diye mýzmýzlanmaya baþladýðýmda Cuma gününden, "bunlar bu yýlýn ilk mahsulleri, götür anneme, babama," diyerek elime bir çanta dolusu da yeþil erik tutuþturarak, Eskiþehir"e yolladý. Tam çýkýp gideceðim anda dörde katlanmýþ bir mektup kaðýdý aldý eline. "Bunu da Þaban"a verir misin? Lütfen!"

"Þaban kim yav?"

"Tanýyorsun ya…"

"Ha, þu emekli imamýn oðlu?"

"Evet, ona…"

Bana yaptýrmak istediði þeyin hoþ bir þey olmadýðýný hissediyordum. Bozularak, "Beni, aranýzda çöpçatan mý yapmaya çalýþýyorsun? Bana ne, git postaneden yolla!" diye söylendim.

"Kötü bir þey yok. Boþ bir mektup kaðýdý yolluyorum sadece, al, bak," diyerek katlý kaðýdý açtý.
Gerçekten de üstünde hiçbir yazý olmayan bomboþ bir dosya kâðýdýydý. Niçin böyle bir þey yaptýðýný aklým almýyordu. "Bir þey yazmýyorsan, niye yolluyorsun ki, bu kâðýdý?" diye sordum.

"Var elbet bir anlamý." .

"Neymiþ o anlam?"

"Þaban anlar."

"Bana da anlat, yoksa götürmem…"

"Anlatýrsam götürecek misin?"

"Eh, kötü bir þey deðilse…"

"Tamam! Tayin olup, buraya gelirken ufak bir münakaþa geçmiþti aramýzda. Bu beyaz kaðýdý yollamakla ona, ben münakaþamýzý unuttum, temiz bir sayfa açtým aramýzda, demek istiyorum."

Bu muymuþ anlamý? Amma da aptalca… "Demek istediðin þeyi iki satýrla yazýp belirtmek varken, böyle anlatmaya çalýþman…" Çok aptalca bir þey, diyecektim, demedim, sustum.

Ablam anladý demek istediðimi, cilvelenerek, "romantiklik olsun diye böyle anlatmak istiyorum…" dedi.

Aldým mektup kaðýdýný, ceketimin cebine sokuþturdum. "Ýyi madem, götüreyim."

Evden çýkýp, Eskiþehir minibüslerinin duraðýna giderken, yolun sað yaný boyunca yer alan alanda mahallenin çocuklarýný maç yapmaya hazýrlanýrken gördüm. Ýçlerinde sýnýf arkadaþlarýmdan da vardý.

Minibüsün kalkma saatine daha vardý. Biraz dikilip onlarý seyredebilirimdim. Yok, yok… Ben de oynamalýydým onlarla. Minibüs kaçarsa kaçsýn, akþama kadar daha on tane minibüs vardýr gidecek; birine binemezsem ötekine binerdim.
Çocuklarýn yanýna sokuldum. Ýçlerinden ikisi ayaklarýný birbirinin ucuna ekleyerek, "aldým, verdim, ben seni yendim," diye diye birbirlerine doðru ilerliyorlardý. Ýkisinden ayaklarýnýn buluþtuðu anda son adýmý atmýþ olan ilk önce bir oyuncu seçti, sonra öteki… Etraflarýndaki oyuncularý böyle böyle paylaþmaya baþladýlar.

Beni de seçseler ya!

Çantanýn içinden bir avuç erik aldým, iki elebaþýna uzattým.

"Erik yer misiniz?"

Alýp yemeðe baþladýlar. Çevredekiler, onlara da ikram etmemi beklediklerini beli ederek, gözlerini bana dikmiþtiler. Onlara da üçer, beþer tane daðýttým. 
Tamam iþte, rüþveti verdim; beni de seçerler artýk!
Oyuncu seçimi tamamlandý, ama beni seçmediler. 
Yüzsüzlüðü ele alýp, "ben de oynasam ya!" diye laf attým.
Elebaþlýlardan birisi, "bu gün takýmlarý kurduk artýk, inþallah baþka zaman," diyerek çantama eðildi. "Erikler de çok güzeldi. Versen ya biraz daha!"

Çantaya daldýrdým elimi, yeniden baþladým daðýtmaya. Belki bu defa, "hadi madem, oyna sen de," deyiverirler.

Kenardan bizi seyrederek, daðýttýðým eriklerden bir tane bile almamýþ olan bir çocuk vardý; giyim kuþamý ötekilere göre oldukça yeni biri. Yanýma sokulup kulaðýma, "sen enayi misin?" diye fýsýldadý; "Ne diye erik verip duruyorsun bunlara?"

"Olsun," dedim.

Oðlan "o erikleri evinize götürmüyor musun? Büyüklerin ne der sana sonra?" diye devam etti.

Erikleri Eskiþehir"e götürmesem ne olur ki? Annemin, ablamýn erik yolladýðýndan haberi mi vardý sanki? Kimbilir ne zaman görüþürler, o zamana kadar da erik bollaþmýþ olurdu çarþýda pazarda, lafý bile edilmezdi. Þimdi, önemli olan bu çocuklarla arkadaþ olmak, oynamaktý…

Herkes çevremi sarmýþ, ne güzel, verdiðim erikleri bana gülücükler yollayarak yiyorlardý. Dostluklar böyle kurulur!

Deðil mi, ama?

Ýyi giyimli oðlan da geveze bir þey galiba, susmak bilmiyordu. "Bunlara aðaçlarda ki bütün erikleri daðýtsan yaranamazsýn aslaným!" diye söylenerek yanýmdan ayrýldý. Ayrýlmamýþ olsaydý sabrým tükenecek, ben def edecektim yanýmdan.

Çocuklarýn çoðu verdiðim erikleri yiyip bitirdiler. Onlara, "biraz daha yer misiniz?" diye sorarak yeniden erik veriyordum. Eriði biten avucunu uzatýyordu. Ben avuçlara çantadan çýkarttýðým erikleri dolduruyordum. Erikler kapanýn elinde kalmýþ, böylece son erikler de bitmiþti.
Eriklerle birlikte, bana yoðunlaþmýþ ilgi de bitiverdi.

"Hadi!... Herkes yerini alsýn! Maç baþlýyor!"

Taraflar baþladýlar maça…

Ben bir kenarda kabak gibi kalakaldým.

Ne yazýk ki, daðýttýðým rüþvet fayda etmemiþti. Olan anamýn eriklerine olmuþtu.

Eskiþehire iner inmez, doðruca Safinaz ablaya çýktým. Oturduk. Safinaz abla ile öylesine rahat hissediyordum ki kendimi, konu ne olursa olsun, güzel güzel konuþuyorduk. Sadece benimle ilgili olanlarý deðil, onunla ilgili olan konularý da... 

Epeydir uzak kaldýðým için özlemiþ olabileceðimi söyleyerek önüme bir tabak dolusu þam tatlýsý koyup yemem için baský yaparken, bir yandan da Seyitgazi günlerimi sorguluyordu.

Bir ara mutfaða gidip gazocaðýný yakarak üstünde ablamýn verdiði dosya kaðýdýný ýsýtmaya baþladým. Baktým, gerçekten de dosya yüzeyinde yazýlar belirdi. Okunur hale gelir gelmez yazýlanlarý büyük bir merakla okudum.Meraklý ev sahibesi mutfaktan dönüþüm gecikince peþimden sinsice gelince korktum. Bir anda elimdeki dosya kaðýdý ateþle temas ederek tutuþtu. Neredeyse elimi yakacakken kaðýdý yere býraktým. Kaðýt yanarak kül oldu.

"Ne yapýyorsun burada, yakýþýklým?"

"Korkuttun beni! Sayende bir þey yapamadan kaðýt tutuþtu," diye çýkýþtým.

"Vereyim bir dosya kaðýdý, yeniden yap, madem ki!"

"Ver!"

Dosya kaðýdý bulmak için mutfaktan çýkýnda gazocaðýný kapatýp ben de çýktým.

Bulup getirdiði dosya kaðýdýný katlayýp cebime yerleþtirerek dýþ kapýya yöneldim.

"Ben aþaðýda ki levazýmatçý dükkanýna iniyorum. Ýmamýn oðlunu göreceðim. Oradan da eve çýkarým. Sonra gelirim gene." diyerek çýktým evden "

"Tamamdýr yakýþýklým!"

Ýki ay öncesine kadar çalýþtýðým çay ocaðýna indiðimde benim yerime iþe alýnmýþ olan Nuri ile tanýþtým. Evinden getirdiði kýrkbeþlik plaklarýnýn biri bitiyor, ötekini çalýyordu, çay ocaðýný müzikhole çevirmiþti adeta. Çay içmeye gelenlerin kafalarý þiþiyordu müzikten, bazen "kapat þunu!" diyerek çekiþiyorlardý. Gene de kapatmýyordu da, pikabýn sesini kýsýyordu. Çaldýðý þarkýlarýn hemen hepsinin sözlerini ezbere biliyordu. Sýk sýk kendini kaptýrýp þarkýlara eþlik ediyordu. Bazen de, çay ocaðýnda kimse olmadýðýnda, çalý süpürgesini alýyordu eline, gitar çalýyor gibi taklitler yapýyordu. 
Onun bu müzik düþkünlüðünden çok etkilendim.

Emekli imamýn oðlu iki çay almak için geldi; beni görünce sevindiðini belli ederek, "hoþ geldin!" dedi.

Biraz dalga geçmek için, "hoþ bulduk eniþte!" dedim ona.
Hitap þeklimden tedirginlik duyarak gözlerini Nuri"ye yönlendirdi. 

Nuri de, "çaylar hazýr eniþte! Alabilirsin," diyerek doldurduðu bardaklarý uzattý.

Emekli imamýn oðlu aldýðý çay bardaklarýný götürdü.

Çaylarý götürdükten az sonra yanýma gelerek oturdu. "E-e? Seyitgazi"de iþler nasýl gidiyor?"

Lafý nereye getireceðini adým gibi biliyordum ya, neyse…

"Nasýl gidecekti ya? Okula gidip geliyorum iþte…" 

Sanki benim okulum pek de umurundaymýþ gibi, "dersler nasýl?" diye sordu.

"Ýyi," diyerek kestirip attým.

O da uzatmadý zaten, asýl merakýný gidermek için, "ablan iyi mi?" diye sordu.

"Çalýþýyor iþte…"

Cevabýmýn soðukluðu karþýsýnda pek de üstüme gelmek istemez gibi, "iki ay oldu gittiðiniz. Her hafta sonunda gelirsiniz diyordum ya…" diye mýrýldandý.

Gene soðuk bir yanýt verdim ona. "Gelemedik iþte…"

"Yok, hani, bir haber alamayýnca, merak ettiydim sizi."

Bizi mi? Yalancý! Ablaný diyemiyordu da, beni de katýyordu lafýna; sanki kýrk yýl görmese beni bir kere bile aklýna gelirmiþim gibi… Gülümsedim. "Ablam, önünde arkasýnda hiçbir yazý olmayan boþ bir dosya kaðýdý yolladý sana," dedim.

Birden heyecanlandý. "Öyle mi? Nerede? Bana verecek misin onu?"

"Dedim ya, bomboþ bir dosya kaðýdýydý. Versem ne olacak ki!"

"Boþ da olsa, benim için yollanmýþ ya… Kýymeti var elbette."

Ona, cebimden çýkarttýðým katlanmýþ dosya kaðýdýný teslim ettim. "Tamam, al emanetini o halde!"
Mutluluktan kanatlanýp uçar gibi, verdiðim kaðýdý alýþý ve ayaklanmasýyla, gitmesi bir anda oldu.
Ýnsan bir mazeretle filan gider, ama o beni umursamadan öylece gitti. Bozuldum tabii ki…

On beþ dakika geçti ya da geçmedi; asýl emekli imamý oðlu bozulmuþ bir halde gelip karþýma dikildi. "Esas kaðýdý vermemiþin bana!"

"Vermemiþ miyim? Nasýl yani… Beyaz bir dosya kaðýdý yolladý iþte… Nereden çýkardýn þimdi bunu?"

Bir an vereceði bir cevap bulamayarak hýk mýk ettikten sonra, "ben bilirim," dedi. "Bu Esin"in yolladýðý kaðýt deðil!"

"Valla kusura bakma eniþte! Asýl kaðýdý, üstüne serumla yazýlmýþ gizli yazýyý okuyabilmek için gazocaðýna tuttuydum, maalesef bir anda tutuþuverdi. Sýrlarýný çözmüþ olmamýn þaþkýnlýðý ile birlikte oturup kaldý. "Senden korkulur birader. Cin gibisin valla! Bari, kaðýtta mühim bir þey yazýlý mýydý, onu de…"

Acýyordum da kerataya. "Söyle kolayý," dedim.

Nuri"ye seslenerek, "ver bir kola," dedi.

Kola þiþesi açýlýp önüme konulduðunda baþýmdan dikip bir fýrt çektim, sonra, "bayramda beni buraya yollayarak benden kurtulmuþ, Seyitgazi"de yalnýzmýþ, gidersen görüþürmüþsünüz…"

"Evinizi bilsem?"

"Evde deðil, Saðlýk ocaðýnda bekleyecekmiþ seni. Seninle beraber ben de geleceðim Seyitgazi"ye, telaþlanma… Seni ben götürürüm onun yanýna."

Güldüm. Bir fýrtlýk daha kola içtikten sonra, "beni de aranýzda çöpçatan ettiniz ya; helal olsun size valla," diye söylendim. Kýkýrdayarak gülmeye baþladým. "Bu aþkla siz evlenirsiniz nasýl olsa," dedim. "Benim ki, pek de pezevengliðe girmez…" Bir an sustuktan sonra, tereddüt ederek, "girmez deðil mi?" diye sordum.

"Girmez," dedi.

"Ýyi… Evlenirsiniz deðil mi?"

"Evleneceðiz."

Resti çektim:

"Ya anneni babaný yollayýp istetirsin ablamý, ya da iliþkinizi babama ihbar ederim!"

Oðlan bu tavrým karþýnda küçük bir þok geçirdi. Bir süre, kafasýnda dolaþtýrdýðý düþüncelere odaklandý. Tedirgin olmuþtu.

"Ablan da istiyor mu bunu?" diye sordu.

Bu soruyu anlamsýz bularak, "ister tabii ki, neden istemesin ki!" diye söylendim.

Emekli imamýn oðlu, "bana kalsa çoktan istetecektim ben… Ama, ablan istemiyor," deyince, bu defa da ben küçük bir þok geçirdim.

Laflarýmý geveleyerek, "nasýl yani?" diye sordum. "Niye istemiyormuþ?"

"Ebelik kadrosu onaylanýncaya kadar beklememizi istiyor o…"

Ebelik kadrosu mu? O da neymiþ? Aklýmýn ermediði baþka konular vardý galiba; oðlan anlayabileceðim bir dille açýkladýðýnda, ablamýn iþinde altý aylýk denenme süresi geçirdiðini, altý ayý tamamlayýp kadrosu onaylanýnca kadrolu bir memur olabileceðini öðrenmiþ oldum. Bu durumda "istet ablamý!" diye diretmemin bir anlamý olmayacaktý. Ýki ayý geçmiþ, kalmýþtý dört ay; dört ay sabretmem gerekecekti. Kendimi rahatlatmak için, "ablamla evlenecek misin?" diye sordum.

"Elbette evleneceðim," dedi.

Elbette evleneceklerdi. Evlenmesinler de göreyim! Ama, dört ay sonra… Bu, onlarýn iliþkisine dört ay daha göz yummam demekti. 

*

Benden bir iki yaþ daha büyük gösteren Nuri'nin iþi gücü müzikti. 

Nuri, bu iþte çalýþmasýndaki amacýnýn bir elektrogitar ile amfi alabileceði parayý biriktirmek olduðunu söylüyordu. 

Evde, radyoda bir müzik çalýndýðý zamanlar, radyonun sesini sonuna kadar açýyor, ben de onun gibi þarkýlara eþlik ediyor, annemin süpürgesini alýp gitar çalma taklidi yapýyordum. Þarký sözlerinin tamamýný onun gibi ezbere bilemiyordum, aklýmda kalmýþ kýsýmlarý söylüyor, bilmediðim kýsýmlarý da pür dikkat dinleyip sözleri ezberlemeye çabalýyordum.

Bu çabamý öðrendiðinde Nuri, "bunda bine yakýn þarkýnýn sözleri var, istersen bir þarký defteri tutup yaz bunlarý," diyerek kalýnca bir defter verdi. "Yalnýz defterimin baþýna bir þey gelmesin ha!" 

Bana dünyayý baðýþlasa bu kadar mutlu edemezdi. Gecemi gündüzüme katýp bayram sonuna kadar þarký sözlerini temize çekmeliydim.

Bakkala gittim. Onda çeþitli defterler vardý, biliyordum. Matematik defterimin aynýsý olan sarý sayfalý kalýn bir defter ile bir tükenmez kalem satýn alýp çay ocaðýna döndüm. Hiç vakit kaybetmemem gerekiyordu, þarký sözlerini hemen orada kendi defterime geçirmeye baþladým.

Bu yoðun meþgalem esnasýnda çay ocaðýna gelen emekli imamýn oðlu, ne yaptýðýmý merak ederek defterlere bir göz gezdirdikten sonra, "onlarý tek tek yazmakla baþ edemezsin, fotokopi çektirtsene,"dedi. 

Fotokopi de neydi ki? Ýlk kez duyuyordum. 

"Bir makine var, böyle yazýlarýn filan kopyasýný dosya kaðýdýna çýkartýyor," diyerek izah etti.

Sadece bir dosya kaðýdý on kuruþtu. Bu defterde vardý yüz sayfa. Yüz dosya kaðýdý ederdi on lira; e, makine sahibi de on lira alsa, ederdi yirmi lira… Yirmi liram olsa…
"Sen ver o defteri bana," diyerek defteri önümden aldý, çýktý, gitti.

Akþam üzeri kendi dükkanlarýna gidip getirerek, fotokopi ile kopyalanmýþ, üstelik bir de ciltlenmiþ þarký defterimi getirip teslim ettiðinde, mutluluktan mest oldum. Onunla birlikte Seyitgazi"ye dönmek fikrimden caydým. Genç aþýklarý baþ baþa býrakýp, rahat rahat görüþmelerine fýrsat tanýyacaktým. 

"Yahu eniþte, aklýma geldi de, bizim bayramýn üçüncü gününde Nuri ile bir iþimiz var. Seninle Seyitgazi"ye gelemeyeceðim. Sen, yalnýz gidersin artýk. Battalgazi Saðlýk Ocaðý diye sordun mu, herkes gösterir yerini…"

*

Dört ay geçer geçmez, asaleti onaylanan ablamýn yanýna giden annem, ablamý da yanýna alarak geldi. Ablamla annem gelir gelmez hummalý bir hazýrlýða giriþtiler. Evi baþtan aþaðý temizleyip eþyalarý özenle yerleþtirdiler. Safinaz abla da fýrsat bulduðunda koþturarak gelip iþlerin bir ucundan tutuyordu. Babam da kolonya, ikramlýk þeker, çikolata gibi þeyler alýp gelmiþti.

Emekli imam, oðluna ablamý istemeye gelecekmiþ; hazýrlýklarýn sebebi buydu.

Cumartesi akþamý annem Safinaz abla ile Madam"ý da çaðýrmýþ, Madam kendisini yýllardýr hor gören imam ve ailesiyle karþýlaþmamak için annemin davetini kibarca geri çevirmiþti, Safinaz  abla ise anneme destek olmak için gelmiþti. Karþý taraftan ise sadece emekli imam ile ailesi deðil, en az on beþ kiþi geldi. Dört erkek, üç çocuk ve geriye kalanlarýn hepsi kara çarþaf ve peçe… Birbirlerinden ayýrt edilir bir belirtileri yoktu; sanki  ayný yumurta ikizleri...

Kara çarþaflýlarýn hiç birisi babamla tokalaþmayý kabul etmiyor, adamcaðýz elini uzatýp uzatýp geri çekiyordu. Ayný þekilde adamlar da ne annemle, ne Safinaz ablayla, ne de ablamla tokalaþmýyordu.

Böyle bir aileye gelin gitmek istediði için, Esin ablamýn gözümdeki bütün deðeri sýfýra inivermiþti.

Havadan sudan sohbet, kolonya, þeker ikramý filan derken imam efendi damdan düþer gibi niyetini pat diye söyleyiverdi.

"Allahýn emri peygamberin kavli…"

Babamýn savunma mekanizmalarý düþmüþtü, çünkü kýzý istiyordu. Tutacak bir dalý oluverse, "kalkýn gidin…" diyecekti ama…

O da kara çarþaflý kadýnlardan ürkmüþ görünüyordu. Bir cesaretle, "kýzýmý gelin ettikten sonra böyle kapatacak mýsýnýz?" diye sordu. Sanýrým, bir ümitle, "kapatacaðýz," derlerse, kýzým da kapanmayý kabul etmezse, kurtuluruz bu iþten, diye düþünüyor olsa gerekti.

Emekli imam, "haþa!" diye atýldý. Kapatmayýz, diyecek gibiydi, babamýn ince hesabý tutmayacaktý galiba… Adam, sözünü sürdürdü. "Bizde kadýnlarýmýzý zorla kapatacak bir zulüm yoktur. O, Allah"ýn emridir!"

Adamýn ne demek istediðini ben anýnda anladým, ama zavallý babacýðým, kafasý durmuþ, bir þey anlamýyordu. "Kapanmasý için bir baský yapmayacak mýsýnýz yani?" diye sordu.

Adam tekrar, "haþa!" diye atýldý. "Ne haddimize?"

Babam, "ya sen evladým?" diye sorarak damat adayýna döndü. "Kýzýmýn kapanmasýný talep edecek misin?"

Oðlan da babasýný taklit ederek, "haþa!" diye baþladý sözüne. "Allah ü tealanýn emri ne ise o olur, onun emirleri karþýsýnda bizim bir sözümüz olamaz."

Babam bir þeyler anlar gibi oldu. "Allah ne emrediyor bu konuda?" diye sorunca da, hepimizi uzun bir vaaz dinlemek zorunda býraktý.

Emekli imam, ilgili kuran ayetlerini hem Arapça, hem Türkçe olarak aktararak, Peygamberimizin hadislerinden bahsederek, ulemanýn düþüncelerine atýfta bulunarak, anlatýyordu habire…

Anlattýðý aslýnda kýsacýk bir cümleden ibaret: "Kuran"a göre kapanmak zorunludur!"

Anlattýklarý bize göre deðil; biz o kadar koyu birer Müslüman olamadýk henüz. Ýçimizde ibadete en düþkün olan annemin bile böyle bir þeye razý olabileceðini sanmam.

Babam, kýzýnýn da çarþaflara bürünmesi için baský göreceðini anlayabildi nihayet. Esin ablama dönerek, "sen ne diyorsun kýzým? Allahýn emri, peygamberin kavli ile istediler seni, verdim dersem, senin de kapanman gerekecekmiþ bak… Razý mýsýn?" dedi.

Ablam, tam bir hayal kýrýklýðý yaþamaktaydý; "ama biz Þaban ile bunu hiç konuþmamýþtýk. Bana böyle bir þeyden hiç bahsetmemiþti," diye söylenmeye baþladý. "Ben devlet memuruyum. Devlet memuriyetinde çarþaf yok, yasak…"

Emekli imam onun sözünü keserek, "memuriyeti býrakýrsýn kýzým," diyecek oldu; "bizim servetimiz yeterlidir, çalýþmana gerek yoktur."

Adam, resmen baltayý taþa vurmuþtu. Ablama, bunlar söylenir mi hiç?

Ablam, "Ne münasebet?" diye baðýrdýðýnda son sözünü söylemiþ olmuþtu, babama bu kadarý yeterdi. Tamam iþte, benim ablam bu!

Babam ortamýn gerginleþmesine fýrsat býrakmadan, "biz, size cevap vermek için birkaç gün düþünmek istiyoruz," diyerek son noktayý koydu. Bunun anlamý, "ben size bu kýzý nah veririm!" demekti. Bunu emekli imamla oðlu da anlayarak kýçlarýna baka baka gittiler.

O güne kadar, "Allahaýsmarladýk""iyi günler","hoþça kalýn" gibi bir sürü veda sözcüðü duymuþtum.Bu defa ilk kez duyduðum bir veda sözcüðünü öðrenmiþ oluyordum:

"Selametle!"

"Selametle!"

Safinaz abla, onlar gittikten hemen sonra, nereden bulduysa bulmuþ, eline bir tef almýþ, baþlamýþtý ilk kez duyduðum bir Trakya havasýný çalýp söylemeye:

"Selametle imam efendi, selametle…

bu iþler olmuyor okuyup üflemekle…

sen kendine kendin gibi bir gelin bul…

evlensin oðlun baþ belasý melanetle…"

Hem söylüyor, hem göbek atýyordu. Geçtim karþýsýna, baþladým aynen onun gibi el çýrpýp oynamaya. Babam bu þýmarýklýðýma kaþ çatarken, annem ile ablam katýla katýla gülerek bize tempo tutuyorlardý.

"Selametle imamýn oðlu, selametle…

Dindar olunmuyor kara çarþaf giymeyle…

Sen kendine kendin gibi bir yobaz bul…

Kýzýmýz kurtuldu senden bu kerametle…"

*