Evin zili çalýndý. Az sonra ise evin kapýsý anahtarla açýldý, içeriye karanlýk silueti ile Erol Soylu girdi. Antrenin ýþýðýný yaktý, seslendi.

“Makbule!”

Yanýt alamayarak, odalarý dolaþýp baktý. “Nerede ki bu kadýn?” diye söylendi. Salonun ýþýðýný yakýp geçer oturdu koltuklara, sinirlenmiþti; TV yi açarak seyretmeye baþladý.

*

Ýlker Ýlseler ve Makbule, görevlilerin saygýlý uðurlamalarý önünde lokantadan çýkarak cadde kenarýndaki park edilmiþ araçlara doðru ilerlediler.

Ýlke Ýlseler, “Ýtiraf etmeliyim ki, çok yararlý bir görüþme oldu. Uzun zamandan beri, bir hanýmefendi ile böylesine hoþ vakit geçirememiþtim,”dedi. “Cesaretimi hoþ görürseniz, biraz da eðlenmek için vakit geçirebilmeyi önereceðim size!”

“Önerinize olumlu yanýt veremem, Ýlker bey! Yarýn, malum, erkenden iþ… Bir an önce istirahata çekilmek istiyorum.”

“Eðer kabul ederseniz, istirahatýnýzý temin etmek için kendi evimde aðýrlayabilirim…”

“Kendi evim daha uygun olacaktýr.”

Adam lüks arabasýnýn kapýsýný açarak tutarak, “E, madem, arabamla býrakayým sizi. Buyurun lütfen!” dedi.

Makbule, kýsa bir tereddütten sonra arabaya bindi. “Teþekkür ederim!”

Adam, þoför mahalline geçti, arabayý çalýþtýrarak yola çýktý.

*

Az sonra Makbule’nin evinin bulunduðu sokaða geldiler. Makbule evine doðru bir kaçamak bakýþ attýðýnda, evin lambalarýný yanýk gördü. Arabayý apartmanýn önünde durdurdu. “Þu soldaki kapý!”

Ýlker Ýlseler, inip, ona kapýyý tutarken, “E, artýk bir kahve içimliði evinize gelmeme de olmaz demezsiniz, her halde?” dedi.

Makbule, adamý her denemesinde reddetmenin sýkýntýsýný hissederek, “Ne olur, beni mazur görün! Mutaassýp bir muhit burasý, yanlýþ anlaþýlabilir,” dedi.

Ýlker Ýlseler, pes emek zorunluluðuyla, “Galiba, þansýmý daha fazla zorlamasam iyi olacak,” diyerek ýsrar etmekten vazgeçti. “Pekâlâ, tanýþtýðýmýza ve hatta arkadaþ olduðumuza memnun oldum, Makbule haným. Ýnþallah, birkaç güne kadar, sizden olumlu bir yanýt alacaðýmý sanýyorum.”

“Ýnþallah!”

Ýlker Ýlseler, kadýnýn indiði kapýyý örterek þoför mahalline geçti. “O halde, iyi geceler! Her þey için çok teþekkür ederim!”

“Asýl ben teþekkür ederim! Ýyi geceler!”

Araba hareket etti, sokak boyunca giderek gözden yitti. Makbule apartmandan içeri girdi.

*

Erol, Makbule’nin apartmandan içeri girdiðini görünce pencerenin kenarýndan ayrýldý, kapýya gitti. Dýþarýyý dinledi. Ayak seslerini duyarak açtý kapýyý. Makbule, yorgun mimiklerle içeri girdi.

Erol Soylu, alaylý, “Hoþ geldiniz, hanýmefendi!” dedi.

Makbule, “Hoþ bulduk, sevgilim!” diyerek Erol’u dudaklarýndan öptü. Erol’un öpüþmesi soðuktu. “Ne o? Bu kadarcýk mý?”

Erol Soylu, “Arabadaki, Ýlker Ýlseler deðil miydi?” diye sordu.

“Tanýyor musun?”

“Tanýmaz olur muyum? Ne iþin vardý, onun arabasýnda?”

“Ýþ yemeðindeydik. Býrakýverdi… Ýnþallah, kýskanç aþýklarý oynamayacaksýndýr; zira biliyorsun ki, ben bunu hep yapýyorum. Unuttun mu?”

“Onlar iþ yemeði oluyor. Bu ?”

“Dedim ya…”

“Nedense kalbimin çalýþma ritmi saðlýklý deðil.”

“Kalbini ferah tutarsan biþey olmaz sevgilim! Ýlker bey, patronunun da müsaadesi ile bana kendi þirketlerinde iþ teklif etti.”

“Hakký beyin mi? Ýnanmam… Hakký bey, ölür de býrakmaz seni.”

“Ben de öyle düþünüyordum. Sanýrým, kasýtlý olarak iþ teklif ettirdi bu adama… Sadakatimi sýnamak için…”

“Öyle olmalý…Senin yanýtýn ne oldu?”

“Neye?”

“Neye olacak? Ýþ teklifine tabii… Baþka teklifleri de mi oldu yoksa?”

“Olsa ne yazar, hayatým? Reddettim tabii ki…Bunu sýrf senin için, senden uzak kalmayý göze alamadýðým için reddettiðimi bilesin… Seninle iliþkimi bitirebilecek, soðutabilecek hiçbir iþte yokum…”

Erol Soylu, mutlu oldu. “Biliyorum, sevgilim…Biliyorum.” Kadýný bu defa hararetle öpmeye baþladý.

*