Hicranýn yankýsýnda sefil bir yadsýmazlýk iken gönlün ikrar bildiði, anlýk bir hezimetti aslýnda o var oluþ yasasý.

Bir tedirginlik peyda olurken, ýsmarlama bir sevinç ile nöbete durdu aþk.

Aslýný inkâr eden bir nota kadar da isyankârdý.

Yerli yersiz bir serzeniþe mahal veren cübbesinde sakladý aþký ve rütbesi iken asýlý kaldýðý devingen mabedin görünmeyen yakasýna rast gelmiþ iken ölüm.

Ötenazi yaparcasýna asýlý kaldý tavana tüm revnak duygular ve biteviye sorgularken Hakkýn rahmetine kavuþmuþ hangi hikâye ise son verdi isyanlarýna.

Gönülsüz bir þarkýnýn girizgâhýnda son buldu baþlamaya daha fýrsat bulamazken.

Son bulan bir aþka ramak kalan mutluluðu çok gördü kader ve sorguladý arsýz bir hýyanet iken vuku bulan ve derken demledi hüznü yetmezmiþ gibi gölgelerin menkýbesinde o rahvan ve savsak duygular nasýl da payidardý.

Bir reçeteye yazmýþtý ne ise ihtiyaç duyduðu ve sýraladý durduk yerde oysa ezberindeydi her biri. Yine de…

Yine de mahal veremediði bir sona raðbet etmiþti keder yüklü gökyüzü.

Çaldý bulutlardan adsýz þarkýlarý ve tek tek kýrptý yýldýzlarý þair.

Þiirleri nüksetti verirken son nefesini. Lakin…

Geç kalmýþtý Tanrý, yol vermiþti bir kez kuluna yine de sýðýndýðý yegâne varlýðýn hidayetinde soludu aþký son kez de olsa.

Engindi gök kubbe, engindi derya bildiði günü birlik sevinçleri ve dardý o her paslaþtýðýnda, kader bir sýfýr öndeyken.

Ýnkârý yâd etti melekler, kývrandý duygu simsarlarý iken mabet bilen hükümranlýðýný karanlýk gölgelerin.

Adamdý terk edilen.

Ýsyandý her gündönümüne denk düþen o serzeniþ.

Payidar bir menkýbeye týkmýþtý lügati kayýp bir lehçenin tüm devrik cümlelerini.

Asýlsýz coðrafyalarýn, adý olmayan ülkelerin ve yitip giden umutlarýn tecellisi idi mademki her eþlik eden, sarnýcýna yýðýlý hüzün zerrecikleri kadar ender bir dost, mecrasýnda konuk ettiði efkârý yâd ederken dört bir yana serpiþtirdiði toz bulutunun görünmez melekleri sadece sakýndý ve savsakladý biteviye bastýran yaðmuru. Rahmeti ötelemiþti ve bilemedi günaha boyandýðýný ve karþýlýk bulmayan dualarýna sýðýndý yeniden. Yalpaladý, yankýlandý ayak sesi ve eþsiz bir yürek sesine eþlik etti evren. Sadece aþk, diye inledi cihan. Hüznü bellemiþ bir rotanýn vazgeçilmezi iken kýblesi, mihrabý yenik bir notanýn tezahüratýnda eþlik etmek düþse de payýna, riayet etmedi aslýna ve aslý astarý olmayan bir ömrün son bulduðu durakta parsellendi günah ve boyunduruðu iken söylenmemiþ sözcükler…

Þairin ölümü makamsýz bir þarkýnýn nakarat bellediði son dizesinde saklýydý her soluduðu þiiri gýybet bilen bir münafýk kadar dokunuþu asýlsýz bir gölge olsa da hicap ettiði.

Þiirdi günah olan ve þiirdi ölümün diðer adý.

Þiir ölmese de þairin ölümü yine þiirin elinden oldu.

Unutulan bir güfteye asýlý kaldý o devingen sancý ve ötelendi mabet bildiði ne kadar imge kaldýysa geride.

Rütbesi aþk olan bir komutanýn muzaffer edasýyla yazdý son þiirini ve hiç ölmeyecekmiþçesine devam etti yýldýzlara asýlý kalan her bir dize.

Sondu soluduðu, soluktu teni ve ölüm idi tek rakibi o isyan yüklü dizelerde adýný fýsýldarken sevdiði kadýnýn.

Bir þair ölmüþtü ama bir þiir doðmuþtu.

Ve aþký payidar kýlan her þiirine sahip çýktý geride kalan kim varsa. Rüþtünü ispatlayan bir þairin þerh düþtüðü ne varsa, asýlsýz bellese de cihan, son noktayý koymuþtu bir kez gitmezden önce.

Þairin ölümü aþkýn elinden olmuþtu üstelik ne ilk ne de son.