“Çocuðum beni dinlemiyor. Ýstediðim saygýyý göstermiyor!”

“Eve kapandý. Arkadaþ çevresi yok gibi. Televizyon ve bilgisayar onun dünyasý”

“Okuldan þikâyet geldi. Çete kurmuþlar. Bu çocuk canýma tak ettirdi…”

“Derslerine çalýþmýyor. Þiddet içerikli oyunlar oynuyor.” Gibi bir sürü þikâyet dile getirilmekte anne ve babalardan.

Hangi veli ile konuþsam çocuklarýndan ayrý bir þikâyet içindeler. Karý-koca çalýþýyorlar. Akþam eve geldiklerinde çocukla iliþkileri “Ödevlerini yaptýn mý çocuðum!” gibi bir iletiþim oluyor. Çocukla iletiþim nerdeyse yok gibi hafta içi. Yaþamýn zorluðu içerisindeki durumumuz çocuðun dertleri ile ilgiyi neredeyse yok denilecek seviyeye getirmiþ. Eskiden çocuðun dedesi, anneannesi veya babaannesi olurdu. Artýk ataerkil yaþamda sonlanmýþ durumda. Hiçbir gelin, kayýnvalidesine yakýn bir yerde oturmayý da düþünmüyor. Çocuk ya etüt merkezlerinde ya da bir bakýcýnýn kontrolünde büyüyor. Eðitim þartlarý da buna eklenince, küçük yaþta çocuktan büyük beklentiler umuluyor.

Küçüklüðümü hatýrlýyorum. Babamýzla iletiþim kuramazdýk. Derdimizi söylemezdik. Sevgisini göremezdik. Halýda diz çöker, konuþmasýný dikkatle izleyerek otururduk. Eðer bize bir emir verirse bunu sevgi zannederdik. Ben hala babamýn yanýnda ayaklarýmý uzatýp oturamýyorum. Böyle bir terbiye içinde büyüdüm. Sokaða çýkardým. Misket oynardým. Çamura çivi atardým. Sinemaya giderdim. Bir baðýmsýzlýðým vardý ama eðer sýnýrlarý zorlarsam cezasý dövülmek olurdu. Dayak yemekten çok korkardým doðrusu.

Günümüzde, evimizde bilgisayar, internet, televizyon… Sanal her þey var. Reklamlar ile çocuk ne yiyeceðini belirliyor. Görsellerle yetiþiyor. Yanýmda otururken, kumandalar onun elinde. Kitap oku diyorum, bin türlü bahane uyduruyor, anlýyorum ki, okumak hoþuna gitmiyor. Televizyondaki görselleri seyrediyor. Adeta bu filmlerin, dizilerin saatlerini ezberliyor ve dikkatlice seri olarak takip ediyor. Büyüklerde geleneksel olarak böyle yetiþtiði için pembe dizileri seyrediyor ve tartýþmalarý veya yaþam biçimleri onunla þekilleniyor. Ben mümkün mertebede sanal âlemi eve taþýmýyorum. Ama çocuðumun televizyon baþýndan veya internetten koparamýyorum. Oyuncaklarý bile çok sevimli gelmiyor. Beynine giren her þey, öylesine hazýr geliyor ki… Düþünmeye bile gerek görmüyor. Hatalarýndan ders almýyor. Bir turnuvaya katýlmýþsa ve yenilmiþse, diðerinde nasýlsa yenerim diyor.

Teknoloji gerçekten harika… Her þey hýzlý ve hazýr bir formatta veriliyor. Evde yemek yapmayý unuttuðumuz gibi, çocuklarýmýz hamburger yemek yemeye alýþýyor böylece. Maddesel bir formatta, sevgisiz büyüyorlar.

Bu sevgisizliðe son verebilmek için, iþten geldiðimizde evimizde yorgunluk diye bir þikâyetimiz olmayacak. Ailemiz ve çocuklarýmýzla adeta sevgi nehrine dalacaðýz. Çocuklarýmýza kitap okumayý alýþkanlýk haline getireceðiz. Çünkü kitap okurken her kahramaný okuyucusu kendi hayal eder, beynindeki loblar açýlýr, gelecekteki ideallerin zor olduðunu görür, kýymetini anlar, vizyon belirler kendi kendine, çalýþ demezsin çalýþýr, sevginin kýymetini anlar, utangaç olmaz, duygularýný cesaretle sergiler.

Televizyon ve internette sadece eðitici programlarý bizim gözlemimizde seyrettirmeliyiz. Sevdiði bir spor kolunda sürekli bir takým içinde çalýþmaya yönlendirmeliyiz. Tek baþýna deðil, topluca çalýþma içindeki faaliyetlerde çalýþmasýný saðlamalýyýz. Toprakla iliþkisini kesmemeliyiz. Pikniklerle bunu saðlamalýyýz. Çocuklarýmýzla ne kadar birlikte olursak ve sabýrlý davranýrsak, paylaþtýðýmýz süreçte bu baþarýlý çocuk olmasýný saðlayacaktýr. Emirle baþlayan yaptýrýmlar, büyüdükçe bizden uzaklaþmasýný saðlayacaktýr. Sözümüzü dinlemiyor ve sýrlarýný paylaþmýyor yargýsýný yaþatacaktýr.

Emeksiz iþ olmaz. Karþýlýðý para olmayan bir eðitimdir çocuklarýmýza verdiðimiz. Dizlerimizi dövecek hale gelmeden, ihtiyaçlarýný görüp, manevi dünyasýna ýþýk olmalýyýz. Para vermekle veya yedirip içirmekle çocuk büyümüyor. Parayý verip de, itaatkâr olmasýný bekleyemeyiz. Çocuðun istekleri olduðunda, yorgunum ya da kumandayý elinden alýp, kendi istediðimiz bir televizyon kanalýný seyretmeye yönlenmemeliyiz. Ona örnek olacak bir yaþamý gerçekleþtirmeliyiz. Nasýlsa parayý kazanan benim, her þeyi yapabilirim gibi egomuzu artýracak paylaþýmlardan kaçýnmalýyýz. Onunla senli beni olmamalýyýz. Kendi seviyemizde gibi davranmamalýyýz. Onun önünde giden lideri, kahramaný olmalýyýz.

Þimdi elimizi çenemize koyup düþünelim. Televizyondan ve internetten çocuðumuz için vazgeçebilir miyiz? Sanal dünya yerine gerçek dünyaya dönüp, eski alýþkanlýklarýmýzý yeniden canlandýrabilir miyiz? Atalarýmýzdan gördüðümüz hoþ þeyleri teknoloji ile gelen yeniliklerle birleþtirerek yaþatabilir miyiz? Günümüzde savaþlar cephelerde deðil evlerimizde olmakta. Kazananlardan olmamýz dileðiyle…

Saffet Kuramaz