Yeni bir güne merhaba, yeni güne doğan mavi,  

tuzlu gözyaşı içinde çırpınan yunuslara da merhaba,  

ılık güneş beni uyandırıyor, yeni bir umut, merhaba,  

gözlerim nemli, sesim titrek, sana da merhaba, Marya...

Beyaza bürünmüş bulutlar derinden yansıyor,  

alaca karanlıkta doğmuş su birikintilerine, suçlu gözler,  

dolunay yine batmış, yeni güne merhaba diyor yağmur,  

hafifçe çiseliyor yağmurda hayaller, ıslanmış tüm umutlar...

Siyah güller bahçemde simgesi direnişlerin, uyanışa,  

ve Marya hala uyuyor mavinin yanında, kızıl rengi toprakta,  

izliyor beni o güzel mavi gözleriyle, yatıyor çiçekler arasında,  

düşlerimin küllerini savuruyorum hafif rüzgarlara son bir umutla...

Bir uyanış, bir merhaba arasında varıyorum mezarının başına,  

kara kızıl umutlarla diz çöküyorum özgür kalan ruhunun karşısına,  

yapayalnızım yine, yüzüm asık, neşeli koşuşturan insanlar arasında,  

ruhum zavallı, çırpınıyor susuz kalmış balıklar gibi, sana mahkum Marya...

Artık yaşayamam, hayallerimin öldüğü, acılarımın hiç durulmadığı bu yörede,  

burada, bu kuytu şehrin gürültüsünde, arıyorum mezarların sessizliğini, hani nerede,  

yanılmışım, sensiz de yaşarım derken, evet yaşıyorum hayalet gibi, mahkum eski günlerde,  

kurtuluyorum bu acı dolu döngüden, kaleme almakla son yazılarımı bu mavi ayaz mahallede...

Ve gizliden gizliye yükselen ay, giymiş kızıl giysilerini...

Boğuk bu kuytu şehrin dumanlı sesi ve ısrarlı alaycı martı sesleri,  

Azrail’in kanatlarında özendiğim sonun geldiğinin habercileri,  

işte Marya, buradayım hala ben ve karanlık umutlar kefen üstümde,  

evet Marya, evet hala bu şehirdeyim...

Önümde sokaklarda vitrinlerin soğuk ışığı ve yoksulların kavgası içinde,  

bilinmedik sokaklarda geziyorum hayalet gibi, yatağım tramvay koltukları,  

bu acımasız şehrin kirinden pasından arınmış, böyle gülümsüyorum gitgide...

İnsanların sürekli azalıyor umutları, koşturuyorlar yaşam kavgası içinde,  

ben ise hala seni seviyorum, çıkarsız, tutkulu, merhametli ve vefalı bir sevgiyle,  

seviyorum seni hala, tıpkı o beyaz kefeni gelinlik niyetine giydiğin vaktiyle...

Ve şimdi –seninle– ölüm bana ne de tatlı, ne de ahenkli...

Deniz kızı Marya anısına, İstanbul 01.04.2016