"Biz onun çoktandýr Manyas'a vasýl olduðunu sanýyorduk!"

"Manyas'a mý? O da nere?"

"Kuþ Cenneti, caným; bilmiyor muydun?"

"I-ýh!"

"Her gece kuþunun mekanýdýr ora... Allah mekanýný cennet etsin deriz ya? Ýþte o mekan... Yaþarken kendini kartal sanan, akbaba sanan, kanatlý ejderha sanan nice kuþlarýn ebedi ikametgâhý..."

"Desen ya saðlýðýnda badem gözlü, orada kör gözlü..."

"Öyleydi merhum... Pek güzel bakardý hüzünlü, hüzünlü..."

"Yeri doldurulamaz bir kýymetti..."

"Öyleydi merhum..."

*

Sosyal hayat denilen þey insanlar birbirlerinden bir þeyler istesinler diye icat edilmiþti. Doðumdan itibaren bu çarkýn içerisinde öðütülmeniz de baþlýyordu.

"Haniymiþ de benim oðlumun annesi?" türünden sorgulamalý göz kýrpmalarla anne, baba, nine, dede diye bir takým insanlar sokuluyordu hayatýmýza.

"Merhaba efendim! Nasýlsýnýz?"

"Hoþ geeellldiiinnn bebek, yaþaaamaak sýrasýýý sendeee..."

"Eh, madem parayla deðil de, sýrayla..."

Yenisini icat edecek bir hükümet seçilene dek dört artý dört  artý dört artý üniversite...

"Bu adam olmuþ da okullu olmuþ be yavvvu!"

"Bir yerden baþlamak gerekiyyordu da, ondan için...."

"Mýþýlla mýþýlla... Hangi Ýmam Hatip Mektebinde bu kerata þimdi, artýkýn?"

"Peder bey bankadan kredi çekip Özel Anadolu Lisesine kaydettirdi de Ýmam Hatiplilikten yýrttýk efendim..."

"Bölümü ne?"

"Makro Ekonomik Hallerin Sebze Haline intikali."

"Ne zaman bitiyor?"

"Bu sene hazýrlýk okuyup beþ sene sonra da bitiriþ inþallah..."

"Bitir, iþ?"

"Bir torpil yardýmýyla halde hamallýk iþine girdim efendim."

"Evlilik ne zaman?"

"Derhal..."

"Çocuk ne zaman?"

"Derhal..."

"Sünnet ne zaman?"

"Derhal..."

Hayat ne güzel, böyle efendi efendi akýp giderken bu donanýmda bir bokluk var, deyip o bokluðu düzene sokmaya kalkýþtýðýnda ise düzen bozan durumuna düþebilir ve bir anti virüs programýyla yok edilebilirsin. Yeni bokluklar yeni virüsler, yeni virüsler yeni anti virüsler demektir. Her yeni virüs kabýna sýðmaz hallere girip yayýlabilir. Ne yaparsan yap, yaranamazsýn bu insanlara be kardeþim! Toplumda insanlarýn gözüne batmaya, bireyselleþmeye ve içe dönmeye baþladýðýn gece kuþluðuyla merhabalaþma sahasý burasýdýr.

Bildim bileli gecelerden korkarým, ama öte yandan geceler yarim olsa diye bir þarký tuttururum ki, offf... Of ki, of! Benim için, gecenin hayrý gündüzün þerrinden daha fazla diye sandýðým içindir her halde! Onun için geceleri yaþayan, gündüzleri uyuyan bir gece kuþuyum.

   Kötü adamlar geceleri avlanýyordu ve yalnýz insanlar, kötü adamlara geceleri yem oluyordu. Tarihçiler, bu tarihi gerçeðin her ýrk ve din için geçerli olduðunu her lisan ile yazmýþlardý. Bu korkuyla gecelerini korumalý barýnaklarýnda yaþayan insanlar, toplumsal faaliyetlerini gündüz saatlerine býrakýyorlardý. Ben, her birinin farklý faaliyetlerle gündüzlere yýðýlmalarýna karþýn ayný beyinlerle var oluþlarýna þahit oldum. Buna þahadet ettiðim için yalnýzlýða itildim. Yalnýzlýða itenlerin beyin aynýlýðýný daha iyi anladým.

 Oysa benim için öylemiydi ya? Ben, farklýydým. Allah baba beni farklý yaratmýþtý. Onun için bütün toplumsal faaliyetlerimi terk ettim; yani farklýlýðýmý ortaya koyabilmek için...

Artýk bir iþim yoktu. Evliliðim de! Bana sormadan hayatýma girmiþ insanlarý birer birer hayatýmýn dýþýna atmýþtým; ne anne-baba, ne kardeþ, ne akraba, herkesi uzaklaþtýrmýþtým çevremden. Hepsinden nefret ediyordum. Diðer tüm insanlardan da kopuktum. Her insana karþý öfke doluydum. Öfkelerimi gecelere gizliyordum.

Evet! Evet! Evet! Benim ruhumu besleyen yalnýzlýðýmdý. Yalnýzlýðým bilgeliðimdi. Bilgeliðimi besleyen ise, öfkelerim. Onlarla gecelerde buluþup özdeþ doðmuþtuk.

Ayný beyinli yaratýklar sarmaþýk dallarýndan sarkarak inilen kaolinli ortamdaydý bilgelik üretebilen bir takým edevatla beraber; hareketler tüketiminde... Her edevat normal yolculuðunda bir mantýðýn doðrulayýcýsýydý.