Soracak kimsem
kalmış demiş beni sen unutmuşsun
Gonca çiçekler
gibi solmuş kokunu yitirmişsin
Dilinde adımı
anacak dermanın mı kalmadı durgunsun
Yaşarken beni
sevdiğim sen kendi ellerinle öldürmüşsün
Derdini dinleyen
kalmamış ben vardım dinlerdim
Halini soran
yokmuş kaybolmasaydın sorardım
Gonca çiçekler
gibi bana açsaydın seni sulardım
Yaşarken beni
sevdiğim sen kendi ellerinle öldürmüşsün
Talana uğramış
gibi yıkılmış gönül evin bahçen
Ne olurdu
seni seven beni az sen birazcık sevsen
Aradım bulamadım
seni ne olurdu sen bana gelsen
Yaşarken beni
sevdiğim sen kendi ellerinle öldürmüşsün
Sen gelmeyince
bu aşkı hasreti sineme çektim
Gece gündüz
ağladım gülmedim senin derdim bildim
Ansızın gelirsin
diye yolların kenarına gülleri diktim
Yaşarken beni
sevdiğim sen kendi ellerinle öldürmüşsün
Pınar başında
elinden bir tas su içmedim su içmedim
Bana gülen
gözlerin yoktu ben bakıp hiç gülemedim
Uzattım sana
elimi seni o an yanında ben göremedim
Yaşarken beni
sevdiğim sen kendi ellerinle öldürmüşsün
Kul Mehmet’im
unutmak çok zor unutamıyorum elimde değil
Var git gece
gündüz sen hakkın önünde secde için eğil
Sanki bu aşk
bu güzel sana göre değil sana göre değil
Yaşarken beni
sevdiğim sen kendi ellerinle öldürmüşsün
Mehmet
Aluç-Kul Mehmet