.
Aylin elinde poþetlerle birlikte marketten çýktý. Henüz birkaç adým atmýþtý ki, komþusu Ferhunde ile göz göze geldi. Selamlaþtýlar. Ferhunde’nin yanýnda beþ yaþlarýndaki oðlu Kerem de vardý. Anasý oðlunu kýz çocuklarýndan âlâ süslemiþ, saçlarýna tepeden iri bir bukleyle þekil vermiþti. Kendisi de pek þýktý. Ýki dirhem bir çekirdekti.
 
“Ne çok þey almýþsýn böyle! Bir baþýnasýn ayol! Hepsini kendin mi yiyeceksin; misafir falan mý gelecek yoksa? Hý?”
 
Kadýnýn sözlerinin altýndaki iðnelemeyi fark etmiþti Aylin. Ýki yýl önce kocasýndan ayrýlmýþ ve ailesine ait olan evi; kiracýyý çýkartarak kendisine yuva yapmýþtý. Kendi yaðýyla kavruluyordu lakin Ferhunde gibi meraklý komþularýnýn takipçi bakýþlarý daima üzerindeydi. Eve giren çýkan var mý; ne giydi, nereye gitti; her þeyini araþtýrýr, dedikodularýna malzeme ederlerdi. Sinirlerine hâkim olmaya çalýþarak cevap verdi.
 
“Hepsi gýda deðil caným. Temizlik malzemeleri, ývýr zývýr þeyler de var. Siz nereye böyle?”
 
Ferhunde gece karasý saçlarýný elinin tersiyle geriye doðru atarak, gerdanýný þiþirip sýrýttý. “Kocamýn yanýna gidiyoruz, iþyerine. Oradan da sahile, gezmeye götürecek bizi. Malum, yaz geçiyor. Biraz daha tadýný çýkaralým istiyoruz bu günlerin.”
 
“Tabii. Eðlenmenize bakýn. Sizi tutmayayým o hâlde. Elimdekiler de gitgide aðýrlaþýyor zaten.”
 
“Sen de gez, toz biraz. Ýþten eve, evden iþe… Yaþarken ölmüþsün þekerim!”
 
Ýþte, yine laf sokmuþtu Ferhunde! Genç kadýn duymazlýktan geldi. Cevap vermeye kalksa arkasý gelecekti çünkü. Vedalaþýp yollarýna gittiler. O ana kadar sadece yorgunluðundan bizardý Aylin. Kendini beðenmiþ, kibirli komþusunun nispet yaparcasýna konuþmasýndan sonra, mutsuz da hissediyordu kendini þimdi. Ferhunde görgüsüzlük derecesinde patavatsýzca konuþurdu zaten hep. Eþinden bahsederken, adýný söylemek yerine, üstüne basa basa, özellikle “kocam” derdi. Evliydi, çocuk sahibiydi, konforlu bir evde yaþýyordu ve de zengindi. Etrafýný hakir görmesi için yetiyordu bunlar. Bilgi, kültür edinmek lüzumsuzdu ona göre. Zira yeterince sevgi ve saygý görüyordu çevresinden. Güzel kafacýðýný derin meselelerle yormanýn ne âlemi vardý? Aylin, onunla ne zaman bir sohbete girse, iki - üç cümleden sonra sýkýlýr, kaçmanýn yolunu arardý. Komþuluk hatýrýna katlanýyordu ancak sabrý da günden güne eriyordu.
 
Apartmana girerken, üzerindeki olumsuz havayý dýþarýda býrakmak istercesine, kapýyý çarptý ve merdivenleri koþarak çýkmaya baþladý. Dairesine attý kendini. Elindekileri mutfaða býraktý.
 
Caný yemek istemiyordu bu akþam. Morali bozuk olduðunda iþtahý kaçardý. Yatak odasýndan birer pike ve yastýk alýp salona geçti. Kanepeye uzandý. Televizyonu açmýþ, haberleri dinliyordu ama çok geçmeden spikerin sesi ninni etkisi yapmaya baþladý ve gözkapaklarý aðýrlaþtý. Uykuya dalmadan evvel düþündüðü son þey, komþu kadýnýn mutlu, gösteriþli hayatýna karþýlýk kendi bedbaht yalnýzlýðý olmuþtu.
 
Ertesi sabah, iþe gitmek üzere evden çýktý. Geceki mahzunluðunu atmýþtý üzerinden. Yapý malzemeleri satan bir firmada yönetici asistaný olarak çalýþtýðýndan ötürü, bakýmlý ve düzenli olmak zorundaydý. Hafif bir makyaj yapmýþ ve her zamanki gibi þýk giyinmiþti. Otobüsünün gelmesine daha beþ dakika vardý. Tam duraða varmak üzereydi ki bir arabanýn ýsrarla korna çaldýðýný duyup o tarafa baktý. Bir müþterilerinin firmasýnda müdür olan Seçkin, arabasýnýn camýný indirmiþ, gelmesini iþaret ediyordu. Bir an tereddüt geçirdikten sonra arabaya yöneldi ve “Merhaba Seçkin Bey.” dedi.
 
“Merhaba. Ýþe gidiyorsunuz sanýrým. Ben býrakabilirim sizi, arzu ederseniz.”
 
“Zahmet olmasýn. Otobüsüm gelir þimdi.”
 
Genç adam, emrivaki bir tonla “Nasýl olsa, yol üzeri! Hiç zahmet olmaz; merak etmeyin. Haydi, buyurun.” dedikten sonra, uzanýp kapýyý açtý. Aylin, tedirgin bir ifadeyle arabaya binip emniyet kemerini takarken içinden, “Ýnþallah tanýdýk biri görmemiþtir.” diye dua ediyordu. Onun bu huzursuz hâlini fark etti Seçkin. Birkaç dakikalýk bir suskunluktan sonra laf attý: “Nasýlsýnýz?”
 
“Teþekkür ederim; siz nasýlsýnýz?”
 
“Ben de iyiyim. Geçen gün firmanýza gelmiþtim, Fuat Bey’le görüþmeye. Siz beni görmediniz ama. Epey meþguldünüz. Üzerinizde yeþil bir bluz vardý.”
 
Genç kadýn gözlerini yoldan ayýrýp, gülümseyerek Seçkin’e baktý. “Öyle mi? Geçen Cuma olmalý. Çok dikkatlisiniz. Ne giydiðimi unutmamýþsýnýz.”
 
“Eh, birazcýk öyleyimdir. Biliyorsunuz, bizim meslekte dikkat ve hafýza çok önemli. Müzik dinlemek ister misiniz?”
 
“Evet, iyi olurdu.”
 
Firmanýn oldukça geniþ, demir parmaklýklý kapýsýnýn önüne gelmiþlerdi. Ýnmeye hazýrlanýrken teþekkür etti Aylin. Vedalaþýp ayrýldýlar.
 
Akþam eve yorgun argýn gelmiþti. Hýzlý hareketlerle üstünü deðiþtirip mutfaða gitti, dünden kalma patates yemeðini ýsýttý ve yemeye koyuldu. Henüz aðzýna birkaç lokma atmýþtý ki zili duydu. Gelenler Ferhunde ve kafa dengi arkadaþý Sevim’di. Karþýsýnda sýrýtýyorlardý. Bu geç saatte komþu ziyaretine gelmiþ olamazlardý.
 
“Hayýrdýr inþallah. Oturmaya mý geldiniz?”
 
Ferhunde, kafasýný sinir bozucu bir þekilde arkaya atarak saçlarýný dalgalandýrmýþtý gene. Muhatabýnýn canýný iðneli laflarýyla yakmaya niyetlendiðinde yapardý bunu. “Eh, içeri davet edersen bir beþ dakika otururuz Aylinciðim.”
 
“Tabii, tabii, hoþ geldiniz. Kusura bakmayýn; birden, habersiz gelince… Buyurun.”
 
Hep beraber salona geçtiler. Misafirler koltuklara yerleþtikten sonra Aylin, “Size bir çay ikram edeyim.” diyerek hareketlenince Sevim itiraz etti:
 
“Çay kalsýn þekerim. Ýki çift lâf edip kalkacaðýz. Geç, sen de otur þöyle.”
 
Aylin misafirlerinin karþýsýndaki koltuða iliþirken merakla sordu: “Ne diyecektiniz? Bir þey mi oldu ben yokken?”
 
Ferhunde, dudaklarýna kondurduðu sinsi gülümsemeyle, diþlerinin arasýndan týsladý: “Eh, oldu herhâlde ki, geldik. Sabah Sevim seni, bir adamýn arabasýna binerken görmüþ. Kimdi o? Sevgilin falan mý kýz? Baya da yakýþýklýymýþ hani.”
 
Bu söz üzerine iki kadýn kýkýrdadý. Aylin’inse sinirleri tepesine çýkmýþtý. Bütün gün yememiþ, içmemiþ, dedikodusunu yapmýþlardý demek ki. Sesini yükselterek parladý: “Size ne, ha? Size ne? Kimin arabasýna bindiysem bindim! Nereye gittiysem gittim! Hesap sormaya mý geldiniz buraya?”
 
Biraz önceki þen þakrak tavýrlarýndan eser kalmamýþtý kadýnlarýn. Þimdi, çatýk kaþlarýnýn altýnda irileþmiþ gözleriyle, avlarýnýn üzerine atýlmaya hazýrlanan sýrtlanlara benziyorlardý. Ferhunde “Konuþ!” dercesine, dirsek attý Sevim’e. O da saniye geçirmeden azarlamaya baþladý genç kadýný:
 
“Yooo, öyle üste çýkma hemen! Burasý namuslu bir mahalle. Çoluk çocuðumuz var. Oðlumuz, kocamýz var. Namussuzluk yapacaksan, gider, gözlerden ýrak yerde yaparsýn. Kötü örnek olmaya hakkýn yok. Ayaðýný denk al.”
 
Ýmayý falan geçmiþ, düpedüz, itham ediyorlardý. Bu kadarý da fazlaydý artýk! Ayaða fýrlayýp saydýrmaya baþladý:
 
“Þu kapýmý iyi niyetle çalmadýnýz hiçbir zaman. Hâlim nicedir, bir ihtiyacým var mý, diye merak etmediniz. Ama þimdi, beni bir arabaya binerken gördünüz diye hemen namussuz ilan ediverdiniz. Hiç mi vicdanýnýz yok? Hiç mi utanmýyorsunuz? Kendinizi ne sanýyorsunuz? Siz kimsiniz ki benden hesap soruyorsunuz? Defolun evimden ve bir daha da yanýma yaklaþayým demeyin!”
 
Kadýnlar, elini çevire çevire kendilerini kapýya doðru kýþkýþlayan Aylin’in bu beklenmedik feveraný karþýsýnda mecburen koltuklarýndan kalkýp kapýya yöneldiler.
 
“Aaa, deli bu ayol! Ne dedik þimdi biz?”
 
Söylene söylene ayakkabýlarýný giyen Ferhunde’yi, omzundan merdiven baþýna kadar itti Aylin. “Bir de, gez, toz, ölmüþsün, diyordunuz, ha? Riyakârlar! Daha da konuþursanýz dayak geliyor; ona göre! Allah belanýzý versin inþallah. Tüüü, reziller!”
 
“Yürü, yürü, gidelim komþu. Baþa çýkýlmaz bununla. Görmüyor musun hâlini?” dedi Sevim. Merdivenlerden inmeye baþladýlar. Arkalarýndan pat diye kapanan kapýyý duyunca irkilip hýzlandýlar.
 
Aradan iki hafta geçmiþti. Yoðun bir iþ gününde, öðle tatilinin ardýndan elinde evraklarla masasýna doðru ilerlerken, telefonu çaldý Aylin’in. Sekreter “Seçkin Bey arýyor; baðlayayým mý?” diye soruyordu. Nedense heyecanlanmýþtý. Belli etmemeye uðraþarak, “Tamam, baðla.” dedi.
 
Seçkin, kýsaca hâl hatýr sorduktan sonra, iþ çýkýþýnda buluþmak istediðini söylemiþti. “Cüretimi mazur görün lütfen. Önemli bir konu hakkýnda görüþmek istiyordum sizinle. Müsaitseniz tabii… Deðilseniz, yarýn akþam da olur.”
 
“Þey, çok þaþýrdým. Bilmem ki nasýl olur? Ne diyeceðimi bilemiyorum doðrusu.”
 
Seçkin, ikna edici bir ifadeyle, “Kabul ederseniz çok sevinirim. Evet, deyin bence. Fazla vaktinizi almayacaðým.” diye ekledi.
 
“Bir beþ dakikamý ayýrabilirim, o hâlde.”
 
“Çok teþekkür ederim. Akþam iþ çýkýþý, karþý köþede bekliyor olacaðým.”
 
Aylin’in aklýna komþularýnýn dedikodusu geldi birden. Ýþ arkadaþlarýnýn da diline düþmek istemiyordu. Ýtiraz etti: “Orasý olmaz. Ýki durak ötede sinema var. Onun önünden alýrsanýz daha uygun olur.”
 
“Tamam, siz nasýl isterseniz öyle olsun. Görüþmek üzere…”
 
Telefonu kapadýktan sonra düþünmeye baþladý genç kadýn. Bu buluþma talebinin bir tek manasý olabilirdi; Seçkin ona arkadaþlýk teklif edecekti. Kabul etse miydi acaba? Evlenip ayrýlmýþ olmasý nedeniyle, erkeklere temkinli yaklaþýyordu. Bu yüzden, boþandýktan sonra hiçbir erkekle iliþkisi olmamýþtý. Evet, Seçkin kariyer sahibi, yakýþýklý, düzgün biriydi ama dýþ görünüþ yanýltabilirdi. Yeni bir hayal kýrýklýðý yaþamak istemiyordu. Ancak, hayatý böyle tek baþýna nereye kadar sürdürebilirdi? Ýçine sýkýntý çöktü, düþündü, düþündü. Nihayet, “Bana güven telkin etmezse, kibarca reddederim; olur, biter!” diyerek zihnini boþaltýp, iþine yoðunlaþtý.
 
Ve iþte, akþam olmuþ; mesaisi sona ermiþti. Dediði gibi yapmýþ, sinemanýn önünde inmiþti taksiden. Kalabalýða karýþmadan bekleyeceði, uygun bir köþe olup olmadýðýný araþtýrýrken, hemen arkasýnda Seçkin’in sesini duydu:
 
“Merhaba Aylin Haným! Arabam þurada. Buyurun.”
 
Dönüp cevap verdi: “Merhaba Seçkin Bey. Çok bekletmedim inþallah.”
 
“Lafý mý olur efendim? Vazifemiz.”
 
Caddeden karþýya geçip, sokaðýn giriþinde park edilmiþ olan arabaya bindiler.
 
Seçkin’in kibar tavýrlarý Aylin’in içini rahatlatmýþtý. Zamane gençleri gibi uçarý deðildi genç adam. Gerçi yaþý kýrka yakýn olmalýydý; o sebeple olgun davranýyordu belki ama altmýþ yaþý aþmasýna raðmen ciddiyetsiz davranan nice erkek vardý etrafýnda. Göz ucuyla süzmeye devam etti. Epey pahalý, þýk bir takým giymiþti. Kumaþýn füme rengi gözlerinin yeþiliyle uyum içindeydi. Kendisi de bugün, siyah elbise üzerine gri ceket giymeyi tercih etmiþti. Bu tevafuk hoþuna gitti. Tatlý bir gülümseme yayýlmýþtý yüzüne. O sýrada Seçkin de ona bir bakýþ atýp gülümsemiþti.
 
“Gerçi siz bana beþ dakika görüþme hakký tanýmýþtýnýz ama ben sizi bir sahil lokantasýna götürsem kabul eder miydiniz?”
 
“Çok geçe kalmayacaksak…”
 
“Kalmayýz; merak etmeyin. Sizi üzer miyim hiç?”
 
Biraz sonra lüks bir sahil lokantasýndaydýlar. Balýk sipariþlerini verip havadan sudan muhabbete baþlamýþlardý. Seçkin, yemek esnasýnda, kendisi hakkýnda bilgilendiriyordu genç kadýný. Yüksek öðrenimini Ýngiltere’deki Coventry Üniversitesi’nin tasarým bölümünde yapmýþ, orada tanýþtýðý, okul arkadaþý Nicole’la, Türkiye’ye dönüþlerinde evlenmiþti. Fakat bir süre sonra, karýsý Ýngiltere’yi özlemeye baþlamýþ; aralarýnda huzursuzluk boy göstermiþti. Sýkýntýlý beþ yýlýn ardýndan, boþanmýþlardý. Çalýþtýðý firma babasýna aitti ve tek çocuk olmasýndan dolayý, müstakbel patron da kendisiydi.
 
Aylin denize doðru çevirdi bakýþlarýný. Eylül’ün nazlý güneþi ufukta batmak üzereydi. Sema ve deniz güneþin ölgün ýþýklarýnýn yansýmasýyla kýzarmýþ; bulutlar pembeleþmiþti.
 
“Günün en güzel saati!” dedi, gözlerini manzaradan ayýrmadan.
 
“Bence de öyle! Bu güzelliði heba etmeyelim madem. Yeni bir güzelliðe vesile kýlalým. Ne dersiniz?”
 
Aylin’in dikkatini çekmiþti bu sözler. Dýþarýyý seyretmekten vazgeçip, genç adama döndürdü yüzünü. Merakla sordu: “Ne gibi?”.
 
“Uzun süredir sizinle ilgileniyorum. Aðýrbaþlý hâliniz, ölçülü tavýrlarýnýz, göz alýcý güzelliðinizle bende hayranlýk uyandýrdýnýz. Zamanla bu hayranlýk sevgiye dönüþtü. Mazbut bir hayatýnýz var ve bildiðim kadarýyla, herhangi bir erkekle arkadaþlýðýnýz da yok. Evliliðe yönelik bir iliþkiye baþlamamýzý ve birbirimizi daha yakýndan tanýmamýzý önersem, kabul eder misiniz?”
 
Heyecandan boðazý kurumuþtu Aylin’in. Masadaki su bardaðýna uzandý. Bir yudum yuvarladýktan sonra bardaðý yerine býraktý. Bu teklifi bekliyor olmasýna karþýn kafasý allak bullak olmuþtu. “Þey…” diyebildi. Onun bu tereddütlü hâli üzerine Seçkin konuþmasýný sürdürdü.
 
“Affedersiniz. Sizi þaþýrttým galiba. Böyle pat diye söylediðim için beni mazur görün ama bana tekrar görüþme fýrsatý vermemenizden korktum. Bir kusur ettiysem…”
 
Aylin de hoþlanmýþtý bu ince ruhlu gençten. Kýsmetini elinden kaçýrmak istemiyordu. Kendini çabucak toparladý. “Rica ederim; kusur ne demek? Ýki yýldýr, içime kapanýk þekilde yaþýyordum. Hiç beklemediðim anda böyle bir teklifle karþýlaþýnca þaþýrdým doðrusu. Açýkçasý, ben de sizi tanýmak isterim. Her þeyin hayýrlýsý, diyelim.”
 
Olumlu cevap alýnca gözleri parladý Seçkin’in. Elini uzatýp Aylin’in narin parmaklarýnýn üzerine koydu hafifçe. “Çok teþekkür ederim. Sizli bizli konuþmayý kaldýrmakla baþlýyoruz o hâlde.” dedi. Yanlarýndan geçmekte olan garsona gelmesini iþaret ederken sordu: “Tatlý olarak ne söyleyelim?”
 
Kolundaki saate göz attý genç kadýn. “Hayli geç olmuþ. Tatlýyý baþka zamana býraksak nasýl olur?”
 
Sonraki günlerde sýk sýk buluþtular. Birbirlerine uyum saðlamýþlardý. Ters giden hiçbir þey olmamýþtý. Ýki ay dolmadan, ailelerine durumu açmaya karar verdiler. Her iki taraf da eþ adaylarýný beðenmiþ, benimsemiþti. Aile arasýnda niþan yaptýlar. Mutluluklarýna diyecek yoktu. Niþanýn hemen ertesinde düðün hazýrlýklarý baþladý. Aylin’in annesi Gülizar Haným, kýzýný ilk defa evlendirecekmiþ gibi heyecanlýydý. Zaten çok becerikli bir kadýndý. Birkaç hafta içerisinde çeyizini iðneden ipliðe tamamlamýþtý biricik kýzýnýn. Hatta gençlerin oturacaðý evi bile kendi elleriyle düzenlemiþti. Aylin de iþyerinden istifa etmiþ, annesine yardým ediyordu. Dekorasyonu Seçkin kurgulamýþ; mobilyalarý birlikte seçmiþlerdi. Niþanlýsýnýn bir dediðini iki etmiyor, masraftan kaçýnmýyordu Seçkin. Pasaport ve vize iþlemlerini de bitirmiþti. Çünkü balayý için Ýtalya’ya götürecekti karýsýný. Büyük bir seyahat acentesi vasýtasýyla lüks bir otelde yer ayýrtmýþtý. Rüya gibi bir düðün yaptýlar.
 
Ferhunde ile Sevim’in dedikodusuna inanarak kendisiyle selamý sabahý kesen komþularýndan hiçbirini düðününe davet etmemiþti Aylin. Sadece, fitneye taraftar olmayan, olmadýðý gibi, kendisini “Aldýrma bu cahillere. Üzüldüðünü görürlerse daha çok üstüne gelirler. Sen aklý baþýnda bir kýzsýn. Ben sana inanýyorum caným.” diye teselli eden yan komþusu Ayþe Haným’ý çaðýrmýþtý.
 
Yýllar su gibi akýp geçti. Ýki çocuklarý olmuþtu. Kýzlarý Þule altý, oðullarý Ayhan üç buçuk yaþýndaydý. Seçkin, babasý Mustafa Bey’in emekliye ayrýlmasý üzerine, firmanýn yeni patronu olmuþtu. Karýsýnýn iþ hayatýna dönme isteðini olumlu karþýlamýþtý, ancak bir þartla; beraber çalýþacaklardý. Aylin bu teklifi seve seve kabul edince de, çocuklara tecrübeli bir dadý aramaya baþladýlar.
 
Eski komþusu Ayþe Haným ile iliþkisini kesmemiþti Aylin. Birbirlerine gidip gelmeleri þu ana kadar kýsmet olmamýþsa da, arada sýrada telefonla haberleþiyorlardý. Onu bir abla gibi yakýn görüyordu kendisine. Çevresi geniþti bu güzel yürekli arkadaþýnýn. Dadýlýk yapabilecek bir tanýdýðý olma ihtimalini düþünüp, telefona sarýldý.
 
“Alo, Ayþeciðim! Ben Aylin. Nasýlsýn?”
 
“Aylinciðim! Allah inandýrsýn; aklýmdan geçiyordun. Sen aramasaydýn ben arayacaktým. Ýyiyim güzelim; sen nasýlsýn?”
 
Arkadaþýnýn samimi, sýcacýk sesini iþitince içi mutlulukla dolmuþtu genç kadýnýn. Arkasýndaki kýrlenti düzeltirken vaziyeti özetledi: “Eþimin firmasýnda çalýþmaya karar verdim caným. Hem ona yardýmcý olurum hem de benim için bir deðiþiklik olur, diye düþünüyorum. Çocuklara bakýcýlýk yapabilecek birini tanýyor musun, diye soracaktým. Gerçi evdeki hizmetçiye de býrakabilirim ama kýzýn iþi baþýndan aþkýn.”
 
Þimþek hýzýyla düþünüyordu Ayþe Haným. Aklýna gelen birisi yoktu ama araþtýrsa bulacaðýndan emindi. “Hayýrlý olsun. Ýlle de buluruz birisini ancak bana biraz süre taný. Bakýcý temin eden firmalara sordun mu caným?”
 
“Sormadým henüz. Bulamazsak oralara baþvuracaðýz elbette. Tanýdýk birisi olursa daha çok güvenebilirim gibime geliyor. Þöyle, ihtiyaç sahibi, annelikte tecrübeli birisi olsun istiyorum. Yatýlý da kalabilir.”
 
Neþeli, minik bir çýðlýk attý Ayþe Haným. “Dur, dur! Öyle biri var ama hayatta istemezsin. Bizim Ferhunde!”
 
Aylin þaþkýnlýk içinde sordu: “Ferhunde mi? Nasýl olur? Kocasý zengin; bir eli yaðda, bir eli balda hatunun; ne iþi olur onun bakýcýlýkla?”.
 
“Koca mý kaldý ki zenginlik kalsýn? Bir sene kadar oluyor; adam sekreterine âþýk olup ev açtý, bizimkine de boþanma davasý. Cahil garibim iþi edepsizliðe vurdu, gitti, oturduklarý evi bastý. Sekreterini de darp etmiþ o arada. Önce karakolluk, sonra mahkemelik oldular. Hapse düþeceði korkusuyla, eline tutuþturulan üç - beþ kuruþa razý olup, nafakasýz boþanmayý kabul etti. Bunlar bir þey deðil; çocuðu da adama kaptýrdý. Evinin kirasýný bile ödeyemiyor. Harýl harýl iþ arýyor. Tahsili olmadýðýndan, bulamýyor zavallým.”
 
Vaktiyle hakkýnda dedikodu çýkartýp dünyayý kendisine zehir eden, hayýrsýz komþusunun hâline acýmak gelmedi Aylin’in içinden. Gelgelelim, “Oh olsun!” da diyemiyordu. “Hey büyük Allah’ým, adaletine kurban olayým!” dedi. Sonra hýnzýrca bir fikir geldi aklýna. “Baksana Ayþeciðim. Sen gönder onu benim adrese ama sakýn benim evim olduðunu söyleme. Þu fitneci kadýna hayatýnýn dersini vermek istiyorum.”
 
“Valla, ne yapsan haklýsýn. Tamam, ben birazdan uðrar, söylerim. Sen açýk adresi yazdýr þimdi bana; tarif ederim; eliyle koymuþ gibi bulur. Yarýn öðleden sonra kapýnda olur; hiç merak etme.”
 
Ferhunde’nin mutluluðuna diyecek yoktu. Dolgun maaþlý, becerebileceði bir iþ bulmuþtu sonunda. Hem de yatýlý kalacaðý için, yemeði de bedavaya getirecekti. Gideceði semt zengin muhitiydi. Ýþverenin gözüne girmek için en þýk kýyafetini giyip bir güzel süslenerek, yola koyuldu. Birkaç kiþiye sorduktan sonra evi buluvermiþti. Yüreði aðzýnda, heyecandan titreyerek dokundu zile. Kapýyý güler yüzlü bir hizmetçi açtý. Kendi konumunu bu hizmetçi kýzdan üstün gördüðü için, gururlu bir ses tonuyla, “Evin hanýmýný çaðýr bakayým kýzým. Çocuklarýn öðretmeni geldi, dersin.” Bu “öðretmen” kelimesi kendisinin de tuhafýna gitmiþti ama bozuntuya vermedi. Hizmetçinin “Buyurun, ben hanýmýma haber verirken siz salonda istirahat edin.” demesi üzerine salona geçti. Gösterilen koltuða iliþirken etrafýný hayranlýkla inceliyordu. Ýçinden “Vay anam, vay! Bu ne ihtiþam? Gelen gidenden, zengin bir koca da bulurum ben burada. Hele bir yerleþeyim, kimseyi takmam valla. Ömrüm boyunca dadýlýk yapacak hâlim yok ya!” diye geçiriyor, sevinçten ellerini ovuþturuyordu. Yaklaþan ayak seslerini iþitince kendine çeki düzen verdi. Sarýþýn, incecik, alýmlý ev sahibesinin “Hoþ gelmiþsiniz.” hitabýna ciddiyetle “Hoþ buldum.” diyerek karþýlýk verdi.
 
“Hizmetçim bana öðretmen olduðunuzu söyledi. Biz dadý arýyorduk; yanlýþ gelmiþ olmayasýnýz?”
 
Ferhunde, saçlarýný havalý bir þekilde savurarak cevapladý: “Çocuk eðitiminde tecrübeliyim hanýmefendi. Hem dadýlýk, hem öðretmenlik yapabilirim. Bana sonuna kadar güvenebilirsiniz.”
 
Aylin kendini daha fazla tutamayarak bir kahkaha savurdu. “Güveneyim mi? Gerçekten mi? Ne öðreteceksiniz çocuklarýma acaba? Nasýl fitne çýkarýlýr; genç bir kadýna nasýl iftira atýlýr; insanlar onun aleyhine nasýl çevrilir; bunlarý mý öðreteceksiniz?”
 
Duyduklarýyla þoka girmiþti Ferhunde. Karþýsýndaki genç kadýný dikkatle inceliyor, gözü bir yerden ýsýrmasýna raðmen, kim olduðunu çýkaramýyordu. O böyle bocalarken Aylin atýldý:
 
“Boþuna düþünme! Saçýmý boyatýnca mý tanýyamadýn? Yoksa bu muhteþem evde yaþamamý mý yakýþtýramadýn? Ben Aylin’im. Hani þu, sýrf tanýmadýðýn bir erkeðin arabasýna bindi diye namussuz ilan ettiðin, adýný kötü kadýna çýkardýðýn Aylin… Hani her karþýlaþtýðýnýzda kocanla övünüp kendisine boþandýðý için nispet yaptýðýn, küçümsediðin, ezmeye çalýþtýðýn Aylin… Kocam da kocam, diyordun. Ne oldu o meþhur kocana, ha? Ne oldu gururlandýðýn zenginliðine? Burnun sürtüldü mü þimdi? Düþmez, kalkmaz bir Allah. Ýþte, seni böyle ayaðýma kadar getirtip, iþ dilettirdi benden.”
 
Ferhunde evi derhal terk etme arzusundaydý fakat girdiði þoktan kurtulamýyor, titreyen dizlerine hükmedemiyordu. “Þey, affet beni. Bilemedim o zamanlar.” diyebildi. Aylin hýzýný alamamýþtý. Azarýný sürdürdü:
 
“Yooo, bildin, bildin de, bile isteye yaptýn hep o kötülükleri bana. Ne affý? Ölürüm de affetmem seni! Unutacaðýmý mý sandýn yaþattýðýn üzüntüleri? Þeytan senin yanýnda melek kalýr be!”. Sonra dönüp hizmetçiye seslendi: “Keriman, þu cadalozu hemen at evimden kýzým. Bir daha da alma. Daha fazla pisletmesin yuvamý.”
 
Ferhunde hizmetçi tarafýndan apar topar kapýya doðru götürülürken, Aylin arkasýndan baðýrýyordu:
 
“Dadýlýk yapacakmýþ bir de! Sana çocuk deðil, kirli mendilimi bile emanet etmem, Allah’ýn cezasý! Kuyruðunu kýstýr da son kez defol hayatýmdan!”
 
Mücella Pakdemir