Ona  ‘’  Gel  kýzým,  benimle  ve  abinlerle  birlikte  burada  yaþa’’  deyiþimin,  onun  da  torunumu  alarak  Ýstanbul’a  geliþinin, ancak  Ýstanbul’a  geldikten  iki  gün  sonra  ‘’  Baba  kusura  bakma.  Biz  gidiyoruz. Bu  ev  hapishane gibi.  Ben  burada  yaþayamam’’  deyiþinin  üzerinden  nereden  bakarsan  bak  beþ  sene geçmiþti.

Ailemiz  parçalandýktan  sonra  bundan  en  fazla  etkilenen,  ailemizin  en  küçük  ferdi  olan  tek  kýz evladým Tuba olmuþtu.  Ailenin  parçalanmasýnýn  yarattýðý  otorite  boþluðu onu  giderek  geri  dönüþü  oldukça  zor,  hatta  neredeyse  imkansýz  olan  karanlýklara doðru  çekmekteydi. 

Daha  on  yedi  yaþýnda  ne  annesinin  ne  de  benim  ve  aðabeylerinin  asla  tasvip  etmeyeceðimiz  ve  etmediðimiz  bir  evlilik  yaþadý.  Bu  evlilikten  bir  kýz  çocuðu  dünyaya  getirdi  ama  daha  hamileliði  döneminde  bu  sakat  evlilik  sona  erdi.

Torunum  dünyaya  gelinceye  kadar  kýzýmý  defterden  silmiþtim. Hatta  zaman  zaman  onu  ortadan  kaldýrmak  gibi  canice  duygularýn  bedenimi  ve ruhumu sardýðý da  oluyordu  ama tam  otuz  üç  sene  bu  ülkenin geleceði  olan  yavrulara iyilik,  güzellik,  doðruluk,  merhamet,  þefkat,  adalet,  hoþgörü  gibi  kavramlarý  öðretmeye  çalýþan  ben böyle  bir  þeyi  yapamazdým. Hele  de ‘’ Asla  yüzüne  bile  bakmam’’  Dediðim  torunum  Elif  Nur’u  kucaðýma  alýp  onun  o  cennet  kokusunu  içime  çektikten  sonra  asla  olamazdý.  Olmadý  da…

Sonrasýnda  biz  kendi  hapishanemizde,  kýzým  ise  Fethiye’de  o  ýþýltýlý  dünyasýnda  yaþamaya  devam  ettik. 

Kýzýmýn  gittiði  yolun  sonu  uçurumdu. Ancak  ne  zaman  ‘’ Bu  yolun sonu  kötü’’  Desek  ‘’  Ben  aklý  baþýnda  bir  insaným.  Kendi  kararlarýmý kendim  verecek  olgunluktayým.  Günahýyla,  sevabýyla  bu  hayat  benim hayatým.  Karýþmayýn  bana’’  Diyordu. Reþit  bir  insan  olduðu  için  de  yapabileceðimiz  hiç  bir  þey  olmuyordu  tabii  ki.

Gittiði  yol,  yaþadýðý  hayat  oldukça  yanlýþtý  ama  onu  o  hayattan  çekip  çýkaracak  bir  yol  ve  yöntem  yoktu  maalesef.  Çaresizlik  elimizi  kolumuzu  baðlýyordu.

******************

Ýki  ay  kadar  önce  eski  eþim  oldukça paraya  sýkýþýk  olduðunu  bildirerek  benden  yardým  istedi. Ýþin  doðrusu  bende  öyle  hazýrda  ona  yollayacak  para  yoktu. Ama  o  çocuklarýmýn  annesiydi  ve  en  azýndan  özürlü  oðluma  ve biricik  torunuma  bakýyordu.  Hiç  düþünmeden  kredi  kartýmý  gönderdim.

Bir  kaç  gün  sonra  cep  telefonuma  bankamdan  bir  mesaj  geldi.  Kredi  kartýmla  oldukça  yüklü  bir  harcama  yapýlmýþtý.  Telefon  açarak  bunun  ne  için  olduðunu  sorduðumda  kýzým  ‘’ Baba  ben  evleniyorum.  Yeni  evim  için  bir  iki  eþya  aldým’’ deyince  ‘’Çok  þükür  kýzýmýn  artýk  düzenli  bir  hayatý  olacak’’  Diye  sevinmiþtim.  Ancak  bu sevincim  çok  uzun  sürmedi.

**************

15  Ocak  2017…

Kadýköy’de  arkadaþlarla  bir  þiir  etkinliðindeyken  telefonum  çaldý.  Arayan  büyük  oðlum  Cihangir’di.

-Baba !  Sana çok  kötü bir  haberim  var.  Sakýn  panik  yapma.

Çok  kötü  bir haber  ve ‘’Sakýn  panik  yapma !’’

Aslýnda soðukkanlý  bir  insanýmdýr  ama  aklýma  ilk  gelen  þey  Yunus  oldu.  Yani  zihinsel  ve  bedensel  engelli  oðlum. 

Daha  ‘’Yunus’a  mý  bir  þey  oldu?’’  Demeden  oðlum  devem  etti:

-Baba !  Tuba adam  öldürmüþ.

Ýþin  doðrusu  her  türlü  acý  haberi  her  an  bekliyordum  ama  böylesi  bir  haber  aklýmýn  ucundan  dahi  geçmezdi.

‘’Neeee..Tuba  adam  mý  öldürmüþ?’’  Diye  baðýrdýðýmda  pek  çok  arkadaþýmýn  gözleri  fal  taþý  gibi  açýldý.

Sordum  ‘’Kimi  öldürmüþ,  nasýl  olmuþ’’  Diye.

Oðlum  cevap  verdi: 

-Evleneceði  adamý  öldürmüþ.  Bunlar  sabah  kahvaltý  ederken  tartýþmýþlar.  Adam  Tuba’yý  dövmeye  baþlamýþ.  Bunun  üzerine  Tuba  masada  bulunan  býçaðý  almýþ ‘’  Sen  beni  öldürmeden  ben  kendimi  öldüreyim  bari’’  Diyerek  býçaðý  kendisine  çevirdiði  anda  adam  býçaðý  Tubanýn  elinden  almak  isterken  býçak  kalbine  saplanmýþ,  adam  da  ölmüþ.’’

Saçma sapan  bir þeydi  bu. Namussuz  býçak  onca  göðüs kafesi  kemiði  arasýndan  bula  bula  tam  isabet  kalbi  nasýl  bulmuþtu  böyle? Böyle  bir  panik  anýnda  ilk  aklýma  gelenin  bu  olmasý  da  þaþýrtýcýydý  aslýnda…’’Tuba da  bir  þey  var  mýymýþ’’  Diye  bile  soramadým  þaþkýnlýðýmdan.

Evet..Ölüm  þekli  saçma sapandý  ama  benim  sorduðum  soru  da  saçma sapandý.  Neticede  yirmi  dört  yaþýndaki  kýzým,  yirmi sekiz  yaþýnda  bir  gencin  katili  olmuþtu.  Bu  ahir  ömrümde  demek  ki  bu  gözler  bunu  da  görecek,  bu  kulaklar  böyle  bir haberi  de duyacaktý.

Evlatlarým  ‘’ Baba  derhal  gidelim.  Kardeþimize  sahip  çýkalým’’  Dediler.  Demesine  dediler,  benim  de  düþüncem  derhal  olayýn  olduðu  yere yani  Denizli’nin  Çameli  ilçesine  gitmekten  yanaydý  ama  aklý  selim  düþününce  bu  oldukça  tehlikeli  olabilirdi.  Neticede  yirmi sekiz  yaþýnda  bir  genç  ölmüþtü.  Ölen  kiþinin  ailesi  karþýlarýnda  otuz-otuz  bir  yaþlarýnda  iki  delikanlý  (  oðullarým )  görünce  intikam  duygularýna  kapýlýp  ‘’  Kana  kan’’  derlerse?  Bir  evladým  hapiste iken  bir  diðerinin  daha  acýsýna  katlanamazdým.  ‘’  Hiç  kimse  hiç  bir  yere  gitmiyor.  Oturup  olayýn  aslýný,  öðrenmeden,  karþý  tarafýn  hangi  ruh  hali  içinde  olduðunu  bilmeden,  sýcaðý  sýcaðýna  gitmek  doðru  olmaz’’  Diyerek  oðullarýmý  frenledim.

O  günü  nasýl  bitirdik  bilemiyorum.  Yemek,  uyku,  kýsacasý  yaþamak  haram  olmuþtu. Ertesi  gün  olay  gazetelere  yansýdýðý  gibi  akþam  televizyon  haberlerinde  de  verildi:

‘’Denizli'nin Çameli ilçesinde kafe sahibi 28 yaþýndaki T.A, tartýþtýðý kýz arkadaþý 24 yaþýndaki T.B. tarafýndan, iddiaya göre, boðuþma anýnda karnýndan býçaklanarak öldürüldü…

Olay, dün saat 11.30 sýralarýnda, … Mahalle …Sokak'ta meydana geldi. Gazinoda çalýþtýðý öðrenilen T.B. ile sevgilisi olan kafe sahibi T.A arasýnda, bilinmeyen bir nedenle tartýþma çýktý. Tartýþmanýn kavgaya dönüþmesiyle T.B. ile erkek arkadaþý T.A arasýnda boðuþma yaþandý.