Tüm çekincelerimi kýzaða aldým bir de sýfatlarýmý gömdüm en derine.

Derinsizliðin þarkýsýný çalýyorum çaldýrdýklarýma nazire eden bir hikâyede, öykündüðüm aþkýn da rotasýnda bir kýble benim duraðan rotam.

Sýrça köþkümü çaldýrdým çaldýralý ben de konaklýyorum göçebe ruhumun çalýmýyla hava attýðý bir iklimde seðirtiyorum: Yaz’ýmý da çaldýrdým niyazlarýmý da ve sýrasýzlýðýn sancýsý ile örtüþen sýra dýþý kimliðimi rehin verdim dünden sonra yarýndan önce ve an’sýzým da ve bedelsiz ve riyasýz ve detaylarýmý sýrtladým sýrtlayalý kaidelerle bozdum aklýmý. Sýðamadýðým kozamda, büyümeyi beceremediðim cenin duruþunda yüreðin bir de salkým saçak asýldým darmaduman yüreðin gamlý yangýnlarýnda meþk bildiðim aþkýn da közünde bir de diyemediklerim var… asýlý kaldýðým bir kucakta mýyým yoksa asýlsýzlýðýn suresinde bir mevta mýyým?

Çaldýlar da.

Çalýnsýn da.

Çalmadýðým yeni hayaller kurarým ben de ve beni bana sevdiren, yokluðu da erzak bildiðim, aþký rahmet, dünü yarýn ve yarýný son bildiðim ve sonu da baþlangýç…

Kanýksadýðým rahminde gerçeklerin ve duygularýn, kanýksanmayansa varlýðým madem ben de kutsarým yalnýzlýðý ve bir rahleye sererim benliði yeniden kýzaða alýrým geri dönüþümlü bir yarenlik madem pay ettiðim ve mademki sonsuzluðun da raconu var olmayý beceremediðim bir kutuya týkarým yüreði, kutuyu topraða, topraðý da sýr bellerim hem mademki topraktan geldik ben de susarým bir gölgede yansýyaný ekerek adam boyu umutlara.

Dingin mahlaslar edinmeliyim geç olmadan gerçi geç denen bir yargý mýdýr yoksa bir geçkin bir þarký mýdýr dünün sunumu ile yarýna da taþýnacak olan…

Bir günü miladýn deviniminde ve göreceli bir yoksunluk kimine göre hani adýna yalnýzlýk denen ve haznesinde yanýlgý yüklü kalabalýklarýn dudak büktüðü oysaki yalnýz geldik ki gideceðimiz istikametin son duraðý zaten tek yönlü trenin de son yolcusu olmaya dair bir hicap yükleyip de birbirimize… soðutan hayattan oysaki vücut ýsýmýz çok çok göreceli bir rakýmda kesiþmekte evrenin ahkamlarý ile.

Sýcak bir mevsim gibi olmalý/ydý hayat: hep soðuk hep de mesafeli oysaki boyutumuz biraz da kayýt dýþý bir farkýndalýkla sürrealist bir imge kadar da haznesinden taþan.

Yüreklerde soðuk iklimler, göreceli sevdalar nihayetinde ölü kadýnlar kocamam bir þekli temaþa eden o beyaz tebeþir yalnýz bir fark ile: ne okuldayýz ne de sýnýfta kara tahtanýn baþýnda.

Kocaman adamlar ve kocaman kadýnlar belli ki aile olmaya muktedir ve aþkýn sunumu ile el ele yürek yüreðe kim derdi ki az sonra iþlenecek cinayetin tek sorumlusu yine biziz?

Günde beþ cinayet iþlenen bir ülkenin ve çoðulcu demokrasi ile aþklarýn erdiði o mutlu son belki de mutluluða aday sevdalar.

Korktuðumu kim söyledi ya da yalanlarla dolu olduðunu henüz anmadýðým o repliðin?

Ya sizin hangi replikte mevcut sevgi ve asalet dolu imlerle bir þiire daha þerh düþerken?

Yoldan çýktýk çýkalý üstelik nerede kaybolduðumuza dahi kani deðilken… sahi çok mu oldu sizin oralardan geçmeyeli?

Siz derken benden uzak mý yoksa bizsiz bir cümle kurma özürlü iken yine yolda kalmýþ bir yaya mýyým da az sonra çekeceðim otostopa nazire eden bir lehçe ile konuþlanmaktayým þu aklý evvel satýrlarda?

Konum atýn bana ve gelin de bulalým nerede kayboldunuz ya da hangi akla hizmet arýyorsunuz kayýp gölgenizi?

Konu konuyu açtý madem gecenin kör vakti þahit olduðum bir kaza kim bilir belki de uyduruyorum, demeyi nasýl isterdim.

Kazanýn mahiyetinden öte kulaðýma çalýnan:

Öncelikle aðza alýnmayacak küfürler sýralanýyor ve tam kulaðýmý týkayacakken…

‘’Geri dur dedim sana yoksa silahým ile daðýtýrým beynini.’’

Henüz uyumadýðým bir saat ve uykuda olmayý dilediðim ve uyandýðýmda sonlanacak olmasýnýn verdiði rahatlýkla pofuduk terliklerimi bir hýþýmla giyeceðim…

Ve diðer yandan haberlerde alt yazý geçiyor:

‘’Günde beþ cinayet iþlenen ülkemizde…’’

Görme duyum mademki net yine de inanmayý reddediyorum ya duyduklarým?

Kim nasýl bir hak görüyor da bir diðerini ölümle tehdit ediyor?

Gerisi yok inanýn ki zira vatandaþlýk görevimden evvel tüm bencilliðime çekildim odama.

Bir telaþ.

Bir kargaþa.

Bir isyan.

Ve evet, toplum isyanlarda oysaki bir diðer haberde rast geldiðim o bomba efekt:

‘’Türkiye’de yaþayan insanlarýn yüzde bilmem kaçý çok mutlu…’’diyenin yalancýsýyým aslýnda yapýlan bir araþtýrmanýn yine istatiksel çýktýsý.

Reddediyorum mutlu olmayý evet, reddediyorum üstelik mutsuzluðumla güçleniyorum ben týpký ülkem gibi.

Üstelik hiçbir kaygým da yok mutlu olmak ya da olmamak adýna hele ki komþusu acý çekerken mutlu olan insanlardan olmayý reddediyorum ve evet, tanýk olduklarýma da bir isim getiremiyorum.

Mutsuz olma hakkýmý kullanýyorum üstelik bu benim özgür seçimim hele ki bir baþkasýnýn mutluluðu ile mutlu olmayý külliyen reddediyorum ve isyan da ediyorum.

Ama isyaným sadece kötülere yoksa hâþâ, ne isyan ederim ne de hak iddia ederim iyi bir insan olmak bir yana iyi bir mümin olmaksa yine birincil vazifem iken.

En son ne zaman mutlu oldunuz ama saf kan benliðinizin yine irade bildiðiniz tüm yasaklarý da ihlal etmeden?

Ve evet, mutluyum da çoðu zaman hele ki þükür vesilesi bunca kazanýmý sunmuþ iken evren ve Tanrý.

Kayýplarýma dahi þükretmeyi öðrendiðim þu son birkaç yýlý da dahil ettim mi…

Hala alt yazý geçiyor…

Çok mutluyuz çok hem de.

En azýndan vicdanýmýzý rahat kýlalým iþte mutluluðun birincil þartý ve sevgiyi katýk yaptýðýmýz üstelik sevmek iken yine ikram edilesi ve en leziz duygu üstelik saf kan kendi imalatýmýz…

Mutlu yarýnlar cümleten…