Offff be hayat savurma rüzgara kapýlan mevsim yapraklarý gibi zamaný. Daha yeni duruldu bendeki fýrtýna habersizce söndü içimde yanan meþale bana sadece külleri kaldý. Býrak o küllerden bana hatýra zamanýnda neye üzüldüðümü hatýrlatsýn bana kendi aptallýklarýmý hatýrlatsýn. Bilmem nezaman yenik düþer yorgun bedenim tükenir zamaným, kapanýr uykuya hasret gözlerim. Oysa görmüþtük mavinin her tonunu dalýnda açan çiçekleri. Mesela kýrmýzý bir çiçek görünce aþk gelirdi aklýma. Daha bir mavi görünürdü dünya gözüme. Hasret'e aþký aþýlardýmda büyürdü sevgi tomurcuklarý. Daðýtmak isterdim o tomurcuklardan sevgiyi bilmeyen insanlara.
         Þimdi neyi sevsem elimde kaldý umut ektiðim tarlalar kurak. Sevgi duasýna çýkmýþ ruhum birdamlasýna binlerce adaklar adadým da yine oturup kendimi kurban etim. Kalanlarla yetinmekle geçirdigim ömrü. Bir cesaret etseydim diybileceðim hiç bir aþk kalmadý elimde. Korkak insanlara verdiðim sevgilerim kýrýk dökük ve hýrpalanmýþ. Yüreyimdeki mezarlýkta binlerce ceset hiç birinin kefeni yok topraklarý atýlmamýþ. Günden güne çürüdükce yüreðim de onlarla çürüyor. Büyüyor içimdeki kimsesiz çocuk ve yok oluyor güzel olan her duygu. Hatalarýma haketmediðim cezalar ödedim. Hepsi aðýr ve sancýlýydý...