Büyük adýmlar üretmeliyim; kocaman yüreðin hezeyanlarýnda da örtünmeliyim gayri ihtiyari ve örtmeliyim tanýk olduðum yalanlarý. Yarýnlarýn dün özrüne en büyük terennüm belli ki yarýndan kopuk ayarýmýn güncesine yýðdýðým oturaklý hükümler.

Verdiðim emirleri bir bir uyguluyor beynim; damarlarýmda yas’lý tohumlar büyütüyorum günden geceye solacaðýný bildiðim bir de bilmediðimin bilindik korkusu: Ha bu gün ha yarýn demelere aktýkça bir de niyazýmda saklý tuttuklarým.

Günlerden kopuk nizamda serkeþ kaleler yine Rapunzel cümleleri mabet bellediðim, makber bildiðim noktalama iþaretleri…

Ýþin aslý kayýp bir harfim ben: üreyen seslerin tetikleyicisi sessiz sükûtun da süregeldiði ve nidalarýn yükseldiði her kitabýn ayracýyým sözüm ona.

Sözsüz þarkýlarýn dahi istirahata çekildiði.

Çocuk isyanlarýmý bastýrmalýyým, kýmýldamalýyým da.

Kýmýltýlarýn hesabýný verecek deðilim herhalde aslýnda hesap verdiklerim bir bir hesabýný verecek olsalar da günün birinde.

Büyüyen yorgunluðumun mertebe bildiði rakýmda hangi aklý evvele rast geleceðim de randýman belledikleri nefretin izini silecekler benliklerinden…

Dün bir bu gün iki yarýn ise asla olmayacak biliyorum gerçi biliyorum bilmesine de… Babam az sonra gelir. Allah vere annem vakitlice gelse de adam tozutmadan ve daðýtmadan ortalýðý hazýrlasa çilingir sofrasýný. Þimdilerde kadýn tedarikli: Bulunduruyor o yetmiþlik mendeburu bir de yanýna yaptý mý söðüþ salatayý… Onla kalsa iyi bizi de týkýyor odalarýmýza hani ne olur ne olmaz kilitliyor kapýyý üzerimize.

Geçenlerde sordum anamgile:

‘’Neden anne buna gerek duyuyorsun?’’

‘’Anlamazsýn’’dedi ve gerisini getirmedi de.

Daha iki sene evvel hatta aðabeyim askere yeni gitmiþti ki çöktü babam baþýmýza:

‘’Ne ayak?’’ dedi.

‘’Ne?’’dedik de hatta diyeceklerimizi bir bir hizaya sokmuþken… Koþa koþa geldi anam.

‘’Bey, az yavaþ. Onlar daha çok küçük…’’

Beþ parmaðýnýn izi silinmedi günlerce anamýn sol yanaðýndan.

‘’Kadýnlýðýný bil de söyletme beni. Hadi oradan…’’

Babam önceleri böylesine hoyrat ve kýzgýn bir adam deðildi. Ne olduysa o gece oldu.

***

‘’Açýn kapýyý. Þikâyet var.’’

Önce annemin sesini duyduk sonra da camýn kýrýldýðýný. Tüm mahalleli toplanmýþ evin önüne:

‘’Hey, sen, Þükrü Efendi.’’

Mazlum bir adamdý oysa babam önceleri ama o gece…

‘’Bey, bey, kapýyý kýracaklar. Aç hadi. Elbette bir suçumuz yok o yüzden bir an evvel anlaþýlsýn suçsuzluðun.’’

Babam ne için suçlanabilirdi ki hele ki iþinde gücünde bir adam. Ha, bu arada babam diðer yakada bir hastanede temizlik görevlisi olarak çalýþýyor. Anlayacaðýnýz hakkýyla helal para kazanan bir iþçi. Aslýnda dirliðimiz düzenimiz çok þükür yerinde her ne kadar etin yüzünü senede bir kere görsek de ve her ne kadar anamýn elleri gittiði el kapýlarýnda temizlik yapmaktan yara olsa da. Neyse… Anlatayým ben. Aslýnda anlatsam da geri dönmeyecek eski günler ama…

Babamýn kapýyý açmasý ile polisin ve mahalle halkýnýn babamýn üstüne çullanmasý ayný an’a denk geldi. Hepimiz dehþet içinde olanlarý izlemeye baþladýk.

‘’Þükrü Þakir sen misin?’’

Babam yüzükoyun yerdeydi. Aðzýndan zar zor döküldü sözcükler.

‘’Ne istiyorsunuz benden?’’

‘’Mahalle bakkalýnýn kýzýný alýkoymaktan þikâyet var hakkýnda.’’

‘’Tövbe, tövbe. Ýftira. Hem günah da bu iftira. Benim de kýz evlatlarým var. Siz ne dediðinizin farkýnda mýsýnýz?’’

‘’Kamera kayýtlarýndan tespit ettik seni.’’

‘’Vallahi yanlýþlýk var memur bey. Az evvel geldim iþten. Aha, þimcik kalktýk sofradan ailecek. Tam yatmaya hazýrlanýyorduk ki…’’

‘’Kes sesini. Kamera kayýtlarý yalan mý söyleyecek? Hem senden baþka aksayan insan yok yakýn çevrede.’’

‘’Ne yani, aksýyorsam suç mu yani üstelik bu benim ayýbým deðil ki Rabbim öyle yaratmýþ.’’

‘’Masal okuma. Kýzýn ailesi senden þikâyetçi üstelik iki aile daha þikâyetçi senden ayrýca sen bu gün iþe de gitmemiþin ki.’’

‘’Memur bey, yalandýr günahtýr. Yapmayýn. Ben kýz babasýyým nasýl böyle bir iftirada bulunuyor ki bu insanlar üstelik…’’

Babam konuþtukça daha da batýyordu ve alýp götürdüler anýnda zaten aklý gidip gelen bir adamdý görünen o ki kalan aklýný da yakýnda kaybedecekti.

Kamera kayýtlarýna gelince hiç kimse böyle bir delil sunmadý hâkime sözüm ona yanlýþlýkla silmiþti görevli lakin babamdan alýnan kanla kýzlarýn adli kontrolünde kanýtlar netlik kazandý. Evet, babam büyük bir suç iþlemiþti ve büyük de bir günah.

O mahpusta bizler ise sokaktaydýk. Ev sahibi o gecenin ertesi kapý önüne koydu bizi. Ne gidecek kimsemiz vardý ne de kalacak bir yerimiz. Allah’tan hava yazdý da parkta orada burada idare ettik bir süre.

Derken sattýk savdýk ne varsa: Anamýn annesinden kalma üç beþ ziynet eþyasý bir de memleketteki arsayý yarý fiyatýna. Velhasýl baþýmýzý sokacak bir gecekonduya rast geldik. Allah’tan sahibi Almanya’da iþçi olarak çalýþýyordu da az paraya kiraladý bize ve altýna da imza attýk taahhüdün:

 ‘’Bir yýl dolar dolmaz evi boþaltacaðýmýza söz veriyoruz.’’

Anam çok kýzmýþtý adama lakin susturduk onu tez elden yoksa halimiz haraptý kýþ öncesi.

Derken haberini aldýk babamýn. Koðuþ arkadaþlarýný hesabýný sormuþtu babama yaptýklarýna inandýklarý ne ise… Akabinde sevk ettiler garip adamý en yakýn hastaneye. Kan revan içerisindeydi vücudu ve þoka girmiþti. Bir süre yoðun bakýmda kaldýktan sonra bu sefer de psikiyatriye sevk edildi adam. Mecburen þok uygulamýþlardý ve adam geçmiþini silmiþti beyninden daha doðrusu bildikleri deðildi artýk hafýzasýnda kayýtlý olan zinhar yalandý ne dese ve inandýrýlmýþtý baþka bir kimlik olduðuna.

Zaten baþhekim kesin kararlýydý: Cezasý dolana kadar kalacaðý mesken artýk akýl hastanesi idi. Bizim gidip onu görmemiz ise yasaktý.

Garip anam arada sarma yapar, ev yemeði tatsýn diye giderdi lakin almýyorlardý içeri babamla görüþmeye. Durum böyle olunca akýl vermeye baþladý anamýn akrabalarý.

‘’Hal böyle madem boþan sen de. Dön köyüne sana uygun bir adam bulalým. Bak, bizim Naime hanýmýn aðabeyi yatak döþek. Az dayan o da býraksýn sana malýný mülkünü.’’

Anam sepetlemiþti akýl hocalarýný.

‘’Gidin, def olun. Gözüm görmesin sizi. Sizin gibi akrabalarým olacaðýna bir baþýma bakarým ben çocuklarýma. Ben onun kötü günde de karýsýyým üstelik kocam suçsuz. Basýn gidin.’’

Hal böyle olunca ne gelenimiz ne de gidenimiz kalmýþtý ta ki…

Anamý hastaneden çaðýrýyorlardý tam kadýn temizliðe gidecekti ki bir Pazar sabahý gelen telefonla hepimiz irkildik.

‘’Kocaný salacak hâkim. Dava yeniden görüldü ve davalýlar þikâyetlerini geri aldýlar.’’

Anamýn alý al moru mordu.

‘’Yani, kocam suçsuz muymuþ?’’

‘’Aynen. Boþ yere hapis yattý senin adam. Olur böyle þeyler. Gel þimdi, al kocaný ve eski hayatýnýza geri dönün.’’

Ýyi de…

Biz düþünüyorduk neyin iyi neyin kötü olacaðýný ki annem sevinçten baðýrmaya baþladý.

‘’Yaþasýn, babanýz eve geri dönecek…’’

Sahi iyi miydi kötü mü ya uyguladýklarý elektro þokun sonuçlarýný babam bir ömür taþýyacaktý madem… Gerisini getirmemize izin vermedi anam.

‘’Ýyi günde de kötü günde de biz bir aileyiz. Hem sevgimizle iyi ederiz babanýzý.’’

Ve babam döndü eve aslýnda dönen babam mýydý yoksa…

***

Demek ki her þey yoluna girecekti.

Demek ki babam suçsuzdu.

Öyle ya, adam bir ömür sahip çýkmýþtý ailesine.

Öyle ya…

O adam gitmiþti ve yerine baþka biri gelmiþti madem biz de katlanacaktýk ama görünen oydu ki bizim artýk bir babamýz yoktu onun yerine…

Mahalleli biliyordu az çok hikâyemizi ve babamýzýn iftiraya uðradýðý da kanýtlanmýþtý ya…

Velhasýl geldi evine ama çok tuhaf huylar edinmiþti. Hastanede saçlarýnýn kesilmesine izin vermemiþti ve adam resmen saçlarýný karýsýna ördürüyordu uyanýr uyanmaz sonra da annemin odasýnda ne varsa geçiriyordu üzerine: Bazen bir etek bazense þalvar ve boca ediyordu anamýn allýðýný rujunu. Bizler dehþetle izliyorduk onu ve kývýra kývýra çýkýyordu sabahýn kör vakti ta ki gece olana kadar da yoktu ortalarda.

Biraz oradan biraz buradan duyduklarýmýzýn haricinde pek anlam veremesek de babamýn gidiþatýna; oysaki her hükümlü gibi çekmiþti cezasýný üstelik temize de çýkmýþtý k ve derken…

Bir sabah annem peþine düþecekti ki engel olduk kadýna.

‘’Býrak be anne. Demek ki yaþadýklarýnýn etkisinde unutmak istiyor kötü günleri.’’

Ve bir gün döndü eve erkenden. Çantasýný çýkardý paltosunun cebinden ve parlayan gözleri ile dikti bize bakýþlarýný.

‘’O ne, Þükrü?’’demesine kalmadý ki annemin…

Pembe nüfus cüzdaný ile þevk ile baðýrdý babam:

‘’Artýk Þükrü yok. Bundan sonra Þükriye. Hadi ne duruyorsun kýz. Hazýrla benim çilingir soframý kutlayalým doðum günümü. Ne duruyorsun, çabuk tutu elini. Kafayý daðýtayým da hazýrlanayým geceye. Ne de olsa pavyonda iþe baþlýyorum. Ah, ah, öyle mutluyum ki. Yaþasýn hayat ve çýkarýyorum artýk hayatýn tadýný. Hem bak, bu gün bizim günümüz kardeþ…’’